กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 846

เอเลนรู้ดีว่านี่เป็นการข่มขู่ ตราบใดที่เธอเริ่มที่จะกินและตราบใดที่เธอเอื้อมมือไปแตะกล่องอาหาร เธออาจจะต้องทนกับการถูกทุบตี

ดังนั้น เอเลนจึงร้องไห้ออกมา เธออ้อนวอนขอร้อง “พี่เจนนิเฟอร์ พี่ทุบตีและดุด่าฉันไปมากเท่าที่พี่ต้องการเมื่อวานนี้แล้ว ได้โปรดเมตตาฉันและปล่อยฉันไปในวันนี้ได้ไหม?”

เจนนิเฟอร์ยักคิ้วก่อนจะพูดว่า “คือถ้าฉันปล่อยแกไป แม่ที่ตายของฉันจะฟื้นขึ้นมาเหรอ? แกรู้ไหม ว่าแม่ของฉันต้องทรมานแค่ไหนตอนที่แม่กินยาฆ่าแมลงและนอนหายใจไม่ออกตายอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล”

เอเลนร้องไห้ขณะที่เธอพูดว่า “พี่เจนนิเฟอร์…ฉันรู้ว่าพี่เป็นลูกสาวที่กตัญญู แต่ฉันไม่ได้ทำร้ายแม่ของพี่แต่อย่างใดเลย…”

เจนนิเฟอร์ตอบอย่างโกรธเคือง “แกยังจะพูดเรื่องไร้สาระกับฉันอยู่อีกเหรอ? ให้ฉันบอกอะไรแกสักอย่างเถอะ แม่ของฉันถูกฆ่าตายเพราะลูกสะใภ้เนรคุณ! นั่นคือเหตุผลที่ฉันรู้สึกแย่เมื่อเจอคนแบบแก! แกควรจะดีใจที่ในตอนนี้ เราไม่ได้อยู่ในสมัยโบราณ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะสับแกเป็นชิ้น ๆ แล้ว!”

คุณท่านวิลสันตอบอย่างอิ่มอกอิ่มใจ “เจนนิเฟอร์ คุณพูดถูก! ผู้หญิงแบบนี้ในสมัยโบราณจะถูกขังอยู่ในกรงหมู! เราควรขังเธอไว้ในกรงไม้ไผ่ที่มีหินก้อนใหญ่อยู่สองสามก้อน ก่อนที่จะโยนลงไปในแม่น้ำให้จมน้ำตาย!”

เอเลนตกใจมากจนไม่กล้าพูดอะไรเลย เธอไม่กล้าแม้แต่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยิบข้าวกล่องของตัวเอง เธอทำได้เพียงคุกเข่าต่อหน้าเจนนิเฟอร์เหมือนเด็กที่กระทำความผิด

เจนนิเฟอร์กินข้าวต้มจนช้อนสุดท้ายเสร็จแล้ว และที่เธอใช้ซาลาเปากวาดเก็บเม็ดข้าวที่เหลือในกล่องอาหารก่อนที่เธอจะกินมันทั้งหมดในคำเดียว

หลังจากนั้นเธอก็อุทานออกมาว่า “โอ้.. ฉันรู้สึกว่าฉันยังหิวอยู่นิดหน่อย”

ในเวลานี้ ผู้ต้องขังหญิงอีกคนหนึ่งชี้ไปที่ตะกร้า ก่อนจะพูดว่า “พี่เจนนิเฟอร์ ยังมีกล่องอาหารเหลืออยู่ในตะกร้าอีก พี่ควรกินมัน!”

เจนนิเฟอร์มองที่เอเลนและเธอยิ้มและจงใจพูดว่า “นี่ เอเลน แกจะรังเกียจไหม ถ้าฉันกินข้าวเช้าของแก?”

“ไม่ ฉันไม่รังเกียจ ฉันไม่รังเกียจเลย!” เอเลนจะกล้าพูดอย่างอื่นได้ยังไง? เธอทำได้เพียงพยักหน้าซ้ำ ๆ