กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 865

ในขณะเดียวกัน ที่ศูนย์กักกันโอลรัส ฮิลล์

เอเลนทำได้แค่ดูเพื่อนร่วมห้องขังกินอาหารกลางวันเสร็จ และเจนนิเฟอร์ก็ได้กินชุดอาหารกลางวันเสร็จทั้งสองชุด เธอรู้สึกราวกับว่ามีคนแทงเธอเข้าที่หัวใจ สายตานั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกินที่เธอต้องทนเห็น

เธอไม่ได้กินอะไรมาแล้วเกินกว่า 24 ชั่วโมง อีกทั้งยังถูกทุบตีอย่างรุนแรงและถูกบังคับให้นอนทั้งคืนในห้องน้ำที่เย็นจัดและยังชื้นอีกด้วย เธอรู้สึกเวียนหัวด้วยความหิวโหยจนหน้ามืดและใกล้จะทรุดตัวลง

แต่เธอไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใด ๆ เพราะมันจะทำให้เจนนิเฟอร์ทุบตีเธออีกครั้ง

เนื่องจากความหิวเพียงเล็กน้อย คุณท่านวิลสันจึงรู้สึกอิ่มจากการกินข้าวเพียงครึ่งเดียวในกล่องอาหารกลางวัน

เธอเดินไปหาเอเลนอย่างสบาย ๆ พร้อมกล่องอาหารกลางวันที่เหลืออยู่ในมือ พลางโบกมันต่อหน้าเธอ แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ นี่เธอไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งคืนแล้วนี่ หิวไหม? มันคงต้องหิวมากแน่ ๆ เลยใช่ไหม? อยากกินสักคำสองคำไหมล่ะ?”

เอเลนเหลือบมองหญิงชราราวกับเธอเป็นแสงสว่างแห่งความหวัง และถามเธออย่างระมัดระวัง “จริงเหรอคะ? แม่จะให้ฉันกินจริงเหรอ?”

คุณท่านวิลสันพยักหน้า “ใช่ ฉันแทบใจสลายเลยล่ะที่เห็นเธอหิวโหยมาตั้งนาน เอามันไปกินเถอะ ถ้าเธอไม่รังเกียจอาหารของฉัน”

อาหารกลางวันที่ศูนย์กักกันจัดให้นั้นไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่นัก มีแต่ข้าวและสตูว์เป็นเครื่องเคียงแถมยังไม่มีเนื้อสัตว์ แต่เอเลนก็น้ำลายไหลเมื่อได้กลิ่นอาหาร

เธอไม่สนใจเรื่องความสะอาดเลย เธอจะเลียจนหยดสุดท้ายในจาน ตราบใดที่เธอไม่ต้องกินมันจากพื้น

เธอยื่นแขนที่สั่นเทาออกเพื่อหยิบกล่องอาหารกลางวันพร้อมกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณนะคะแม่ ขอบคุณ!”

เมื่อปลายนิ้วแตะกล่องอาหารกลางวัน คุณท่านวิลสันก็เทอาหารที่เหลือไว้บนหัวของเธอ

คุณท่านวิลสันเยาะเย้ยเธอด้วยสายตาชั่วร้าย “แกอาจะไม่คิดว่าฉันสกปรก แต่ฉันกลับคิดว่าแกมันสกปรก! แกคิดว่าแกสมควรที่จะกินของเหลือจากฉันงั้นเหรอ? นังสารเลวไร้ยางอาย! ฉันอยากจะทิ้งมันซะดีกว่า หรือเอาไปให้เป็นอาหารสุนัขมันยังจะดีกว่าที่จะเอาให้แก!”

เอเลนกระพริบตาด้วยความสับสน ผักและข้าวหยดลงจากหัวของเธอ จากนั้น เธอเริ่มคร่ำครวญอย่างสิ้นหวังเมื่อรู้ว่าคุณท่านวิลสันกำลังแกล้งเธออยู่ “คุณจะทรมานฉันอีกนานแค่ไหน? ฉันเสียใจมาก ทำไมคุณถึงปล่อยฉันไปไม่ได้ มันก็จริง เราไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาหลายสิบปีแล้ว แต่ฉันเคยไปทำอะไรให้คุณหรือเปล่า? ฉันเคยไปทำร้ายร่างกายคุณบ้างหรือเปล่า? ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับฉัน? อยากให้ฉันตายมากใช่ไหม?!”

คุณท่านวิลสัน พูดต่ออย่างเหยียดหยาม “แกคิดว่าฉันต้องโต้ต้อบคำพูดของแกงั้นเหรอ? ถ้าแกถ่อมตัวสุภาพกับฉันสักนิดและเชิญฉันเข้าไปอยู่ในวิลล่า ธอมป์สัน เฟิร์ส แกคิดว่าฉันจะปฏิบัติกับแกแบบนี้ไหม?”

เอเลนร้องไห้ “ฉันขอโทษนะคะ แม่ ฉันขอโทษจริง ๆ ! ได้โปรด ถ้าฉันมีโอกาสได้ออกไปจากที่นี่ ฉันจะไปรับคุณด้วยรถลีมูซีนสุดหรูและพาแม่มายังวิลล่า ที่ธอมป์สัน เฟิร์ส และฉันจะเตรียมห้องที่ดีที่สุดให้แม่อีกด้วย”

จากนั้นเธอก็เสริมว่า “ฉันก็เขียนจดหมายสัญญาให้คุณแล้วด้วยนี่ใช่ไหม? หลังจากระยะเวลากักขัง 15 วันของคุณหมดลง คุณสามารถนำจดหมายฉบับนี้ไปหาแคลร์ เธอจะเตรียมห้องให้พร้อมสำหรับคุณ! จากนั้นคุณสามารถสนุกกับชีวิตที่ดีที่ธอมป์สัน เฟิร์สได้เลย! ทำไมคุณถึงยังต้องการทรมานฉันอีกในตอนนี้?”

คุณท่านวิลสันกัดฟันกรอด เธอทุบหัวเอเลนอย่างแรงด้วยกล่องอาหารกลางวันอลูมิเนียมแล้วตะโกนว่า “ทำไมฉันต้องทรมานแกด้วยน่ะเหรอ? บอกเลยนะว่าฉันอยากจะฆ่าแกมากในตอนนี้! ถึงแม้ว่าฉันจะฆ่าและถลกหนังแกทั้งเป็นตอนนี้ ฉันก็ยังไม่โล่งใจที่สุดหรอกนะ!

ฉันเคยใช้ชีวิตอย่างหรูหราและสุขสบายมาทั้งชีวิต แล้วเมื่อไหร่กันที่ฉันเพิ่งมาได้รับความน่าอับอายแบบนี้? ทั้งหมดนี้คงจะต้องขอบคุณแก! แกยังคิดอยู่อีกเหรอว่าฉันจะไว้ชีวิตแกไว้น่ะฮะ?”