กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 10

ทุกคนตกตะลึงกับเสียงตะโกน

ทุกคนรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดูบนสื่อโซเชียล มีเดียต่าง ๆ ของเอ็มแกรนด์ กรุ๊ป!

แน่นอน!

ทุกสื่อบนหน้าโซเชี่ยล มีเดียที่ได้รับการรับรองของเอ็มแกรนด์ กรุ๊ป ได้โพสต์แถลงการณ์ล่าสุด!

รองประธาน ดอริส ยังและตัวแทนของวิลสัน กรุ๊ป แคลร์ วิลสันได้ลงนามในสัญญาออกแบบตกแต่งภายใน มูลค่าหกสิบล้านดอลลาร์!

ทั้งห้องประชุม ตกใจตาแตกและแน่นิ่งทันทีหลังจากเห็นประกาศของเอ็มแกรนด์ กรุ๊ป!

แคลร์ทำข้อตกลงได้จริง ๆ ! ด้วยมูลค่ารวมมากกว่าที่ตั้งใจไว้ถึงสองเท่า!

ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง!

มันเป็นไปได้อย่างไร? มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย!

แฮโรลด์รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก!

ก่อนหน้าวันนี้แคลร์ วิลสันเปรียบเสมือนคนไร้ตัวตนในตระกูล

ถ้าเขาตอบรับงานเมื่อวานนี้ เขาจะไม่ให้โอกาสแคลร์ได้ส่องแสงเหมือนในวันนี้แม้แต่น้อย!

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ได้ปฏิเสธไป เพราะกลัวว่าจะล้มเหลว!

เขาปฏิเสธงานที่คุณยายมอบหมายให้ แต่ประเด็นสำคัญคือแคลร์ทำมันสำเร็จ!

มันเหมือนคนตบหน้าเขาเสียงดัง!

ทันใดนั้นคุณท่านวิลสันก็หยิบสัญญาขึ้นมาอย่างตื่นเต้นและเริ่มอ่านมัน จากนั้นเธอก็หัวเราะดัง ๆ และพูดขึ้นมา "เยี่ยม! เยี่ยม! เยี่ยมมาก! แคลร์หลานทำได้ดีมาก!”

หลังจากนั้นเธอก็ถามต่อว่า “เธอทำได้อย่างไร?”

แคลร์ตอบกลับไปว่า “ทั้งหมดนี้ หนูต้องขอบคุณ คุณดอริส ยัง เพราะว่าเธอได้มอบโอกาสให้พวกเราตระกูลวิลสันเป็นอย่างมาก”

แคลร์ต้องการที่จะพูดตามความเป็นจริง แต่หลังจากคิดไตร่ตรองอีกครั้งแล้วเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประธานเอ็มแกรนด์ กรุ๊ป คือใคร และคงไม่มีใครเชื่อเธอถ้าเธอพูดความจริง

เมื่อได้ยินเช่นนี้แฮโรลด์รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกแทงเป็นล้านครั้งและมันทำให้เขาอยากจะตาย!

ไม่แปลกใจเลยที่แคลร์จะชนะในครั้งนี้ได้!

กลับกลายเป็นว่าดอริส ยังจากเอ็มแกรนด์ กรุ๊ปเองก็นึกถึงตระกูลวิลสันเป็น!

นั้นคงหมายความว่ามันจะไม่สำคัญถ้าใครสักคนได้หายไป?

เขาเสียใจอย่างมากที่พลาดโอกาสดี ๆ แบบนี้!

ในขณะเดียวกันนี้ ชาร์ลีได้พูดขึ้นว่า “แฮโรลด์ คุณยังจำการเดิมพันของเราได้ไหม?”

ทันใดนั้นใบหน้าของแฮโรลด์ก็บิดเบี้ยวด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม

เขาจะลืมเกี่ยวกับการเดิมพันได้อย่างไร? เพราะใครที่แพ้พนันจะต้องคุกเข่าต่อหน้าอีกฝ่าย

แคลร์ชนะในการเดิมพันครั้งนี้ ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนแพ้...

‘ไม่! ไม่มีทาง! คนอย่างฉันจะไปคุกเข่าต่อหน้าไอ้ขี้แพ้นั่นได้ยังไง! ข้ามศพฉันไปก่อนเุถอะ! ’

เขากัดฟันและหัวเราะเยาะ “นี่ชาร์ลี เวด นายคิดว่านายเป็นใครเหรอ? นายมันก็แค่คนไร้ค่าไร้ประโยชน์ที่บังเอิญได้แต่งงานกับคนในตระกูลของเรา! นายคาดหวังให้ฉันโค้งคำนับต่อหน้านายงั้นหรือ?”

ชาร์ลีพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ใช่ ฉันมันคงเป็นได้แค่คนไร้ค่า ไร้ประโยชน์ แต่จำไว้ด้วยว่าเมื่อวานนี้เราได้สาบานกันแล้ว ใครที่ผิดสัญญาจะขอให้พ่อ,แม่,ตา,ยายตาย!”

.