กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1037

"อะไรนะ?"

แม็กซ์มีชีวิตอยู่มานานกว่ายี่สิบปีแล้ว นี่เป็นประโยคที่น่าตกใจที่สุดที่เขาเคยได้ยินจากชาร์ลี

แม็กซ์จ้องชาร์ลีด้วยดวงตาแดงก่ำก่อนจะพึมพำ “เป็นไปไม่ได้ จะเป็นไปได้ยังไง? ฉันรู้ว่านายเป็นใคร ฉันรู้จักนายมาตั้งแต่นายยังเด็ก ชื่อของนายคือ ชาร์ลี เวด นายเป็นเด็กกำพร้า คุณนายลูอิสเป็นคนพานายกลับมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนนายอายุแปดขวบ นายเป็นคนงี่เง่าที่น่าสมเพช ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีสังคม นายจะเป็นนายน้อยของตระกูลเวดได้ยังไง?”

ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ฉันรู้ว่ามันยากสำหรับนาย ที่จะเชื่อ แต่มันคือความจริง ไม่อย่างนั้นนายคิดว่าฉันจะระดมคนจำนวนมากเพื่อไล่ล่าพวกนายอย่างไม่เป็นทางการได้ยังไง? ดูเฮลิคอปเตอร์ทั้งหมดพวกนั้นสิ ดูชายพวกนี้สวมชุดดำพร้อมกระสุนจริงนี่สิ ถ้าฉันไม่ใช่นายน้อยของตระกูลเวด นายก็คงจะประสบความสำเร็จในการปล้นครั้งนี้ไปแล้ว”

“แต่… แต่…” แม็กซ์ถามอย่างไม่เชื่อ “ถ้านายเป็นนายน้อยของตระกูลเวด แล้วทำไมนายถึงเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า? ทำไมพวกเขาไม่มาพานายไป? ทำไมพวกเขาถึงยอมให้นายน้อยของพวกเขาอยู่กับคนน่าสมเพชอย่างพวกเราในวัยเด็กล่ะ?”

ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า “ในตอนนั้น พวกเขาไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ก่อนที่พ่อของฉันจะเสียชีวิต เขาพยายามอย่างมากที่จะปกปิดและแอบซ่อนตัวตนของฉัน แม้ว่าตระกูลเวดจะตามหาฉันมาตลอด แต่พวกเขาก็ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

แม็กซ์ถามทันทีว่า “แต่แล้วพวกเขาก็เจอนายใช่ไหม? พวกเขาเจอนายตอนไหน? พวกเขามาตามหานายเพื่ออะไร?”

ชาร์ลีกล่าวว่า “พวกเขาพบฉันเมื่อนานมาแล้ว พูดตามตรง ก่อนที่พวกเขาจะพบฉัน ฉันก็เป็นเหมือนนายนั่นแหละ ฉันเป็นคนน่าสมเพชที่อาจจะไม่ได้มีชีวิตแบบนายในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ในตอนนั้น ฉันไม่เพียงแต่ไม่มีเงิน แต่ยังเป็นลูกเขยที่เกาะกินอยู่กับภรรยาของฉันด้วย ทุกวันที่ฉันทำคือซักผ้าและทำอาหาร ฉันไม่มีความหวังในชีวิตเหมือนนายเลย อย่างน้อยนายก็ทำงานเป็นกรรมการฝ่ายขายในบริษัทหลอกลวงแห่งหนึ่ง”

แม็กซ์โพล่งออกมาว่า “นายมีชีวิตที่น่าสังเวช ถ้านายรู้ว่านายเป็นนายน้อยของตระกูลเวดอยู่แล้ว และออกตามหาพวกเขา นายก็จะไม่ต้องมามีชีวิตที่ถูกดูหมิ่นและดูถูก ทำไมนายถึงไม่ลองหาพวกเขาล่ะ?”

ชาร์ลียิ้มขณะที่เขาพูดว่า “นี่คือความแตกต่างระหว่างนายกับฉัน ฉันมาจากภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา แต่ฉันยินดีที่จะถ่อมตน ส่วนนายมาจากภูมิหลังที่ต่ำต้อย แต่นายกลับไม่เต็มใจที่จะอ่อนน้อมถ่อมตน ถ้านายเป็นเหมือนฉันสักนิดและพยายามที่จะอ่อนน้อมถ่อมตน นายจะก่ออาชญากรรมนี้และทำผิดพลาดครั้งใหญ่ในวันนี้ได้ยังไง?”

“ฉันไม่รู้!” แม็กซ์ตอบพร้อมกับส่ายหัวด้วยความสิ้นหวัง เขาสูญเสียเหตุผลไปบ้างในขณะที่เขาพูด “ฉันไม่เข้าใจ! ไม่เข้าใจจริง ๆ! เป็นเพราะในวัยเด็ก นายมีเงินอยู่แล้วถูกไหมล่ะ? นั่นคือเหตุผลว่าทำไมตอนโต นายถึงอยู่ได้โดยปราศจากเงินไง ถูกไหม?”

"คงงั้นมั้ง" ชาร์ลียิ้มเล็ก ๆ ก่อนเขาจะพูดว่า “ตอนฉันเป็นเด็ก ฉันใช้ชีวิตอย่างหรูหราและฟุ่มเฟือยจริง ๆ ชีวิตที่ในตอนนั้นคงเป็นอะไรที่นึกไม่ถึงในตอนนี้ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับมันคืออะไรรู้ไหม? คือฉันไม่มีความสุขเลย และพ่อแม่ของฉันก็ไม่มีความสุขเช่นกัน”

แม็กซ์ถามอย่างไม่แน่ใจ “ถ้าอย่างนั้น นายเต็มใจที่จะจนจริง ๆ เหรอ? นายมีประสบการณ์ชีวิตที่ร่ำรวยและมั่งคั่งตอนนายยังเป็นเด็ก ตอนนี้นายไม่มีอะไรเลย นายไม่คิดถึงชีวิตแบบนั้นบ้างเหรอ?”

ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดอีกครั้งว่า “แม็กซ์ นายจริงจังกับเรื่องเงินเกินไป นายจะถือว่าเงินเป็นสิ่งสำคัญก็ได้ แต่นายไม่ควรจริงจังกับมัน มีบางสิ่งในชีวิตที่ไม่สามารถแทนที่ได้ด้วยเงิน เช่น ทัศนคติของนาย ความสัมพันธ์กับทุกคนรอบตัวนาย หลักการความเชื่อของนาย และจิตใต้สำนึกของนาย

ถ้านายให้ความสำคัญกับสิ่งเหล่านี้ผิด นายจะทำเรื่องผิด ๆ อย่างแน่นอน นายอาจยังทำบางอย่างได้หลังจากที่นายทำผิดไปแล้ว แต่บางสิ่งในชีวิตที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้หลังจากที่นายทำผิดไป”