กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1132

ยามดึกในคืนนั้นที่เชิงเขากอลมิน เจฟฟรีย์ถูกห่อด้วยเสื้อแจ็คเก็ตตัวหนาทำจากหนังกวางแล้วดึงจอร์แดนพ่อของเขาเดินตามมาด้านหลังขณะที่เดินออกจากภูเขา

อุณหภูมิของภูเขากอลมินลดลงอย่างฉับพลัน อุณหภูมิตอนกลางคืนอาจจะลดต่ำไปได้มากสุดถึงลบสามสิบองศาเลยทีเดียว

ถ้าเป็นในสถานการณ์ปกติ พวกเขาทั้งคู่คงไม่อยากจะก้าวขาออกจากบ้านแม้ว่าต้องตายก็ตาม แต่ว่าด้วยเงื่อนไขที่ชัดเจนพวกเขาต้องเข้าไปในภูเขาเพื่อเก็บโสม

พวกเขาจะได้รับอาหาร ยา น้ำมัน และฟืนที่จำเป็นเพื่อให้ความอบอุ่นก็ต่อเมื่อเอาโสมที่เก็บได้ไปแลกเท่านั้น

อีกอย่างเพราะว่าอากาศหนาวมาก ดังนั้นเชื้อเพลิงก็หมดไปอย่างเร็วทุกวัน การไปเก็บฟืนมาใช้เองนั้นไม่พอสำหรับพวกเขารวมถึงฟืนต้องอาศัยน้ำมันเชื้อเพลิงด้วยเช่นกัน

หลังจากที่เดินขึ้นเขามาทั้งวัน สองพ่อลูกขุดได้โสมแค่หกหรือเจ็ดต้น โสมปริมาณแค่นี้เพียงพอให้เขาแลกอาหารสำหรับพรุ่งนี้ได้เท่าน้น

จอร์แดนทั้งเหนื่อยและหิว ริมฝีปากก็กลายเป็นสีม่วงจากความหนาว

แม้ว่าเจฟฟรีย์จะร่างกายแข็งแรงกว่าเมื่อเทียบกับพ่อ แต่เขาก็ยังรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าสาหัส

ตอนนี้บนภูเขากอลมินเริ่มมีหิมะแล้ว ยิ่งเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะเดินลึกเข้าไปในภูเขา เพราะต้องอาศัยกำลังกายที่แข็งแกร่ง แต่เพราะว่าจำนวนของโสมที่เก็บได้น้อยลง แปลว่าพวกเขาต้องเดินลึกเข้าไปในป่าทุกที ๆ

ตอนนี้พวกเขายังได้กลับมาบ้านตอนกลางคืน แต่ภายในอีกไม่กี่วันพวกเขาอาจจะต้องค้างคืนในภูเขา

จอร์แดนยื่นมือออกไปกำหิมะมาเต็มมือก่อนยัดเข้าปาก ริมฝีปากเขาแห้งแตก เขาอ้าปากพูด “ลูกพ่อ ถ้าเรายังเป็นแบบนี้ต่อไปพ่อว่า พ่อคงอยู่รอดไม่พ้นหน้าหนาวนี้ หลังจากที่พ่อตายลูกก็อยู่ต่อไปอย่างแข็งแรงและอยู่ด้วยตัวเอง จงหาทางรักษาสายเลือดของวีเวอร์เอาไว้ แกต้องหาโอกาสกลับไปที่โอลรัส ฮิลล์และเอาบริษัทยาวีเวอร์คืนมา ถ้าเป็นแบบนั้นจะดีที่สุด”