กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1150

เลียม วีเวอร์หนาวสั่นพร้อมกับพยามจะสูดน้ำมูกเข้าไป และเพื่อเป็นการปิดบังตำแหน่งที่รวมกลุ่มกันอยู่ตรงนั้น เฮลิคอปเตอร์ที่พาพวกเขาทั้งสี่ขึ้นไปบนยอดเขากอลมินจึงต้องจากไป ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็อาจใช้เฮลิคอปเตอร์เป็นที่กำบัง เพื่อสร้างความอบอุ่นให้ร่างกายได้

หลังจากรออยู่ไม่กี่นาที ชาร์ลี เวดก็มองเห็นแสงไฟส่องสว่างบนถนนสู่ยอดเขาที่มีลมแรง แสงสว่างนั้นมาจากรถยนต์สองคันซึ่งกำลังขับขึ้นไปบนเขา

ไอแซคก็มองเห็นลำแสงจากรถยนต์เหมือนกัน จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนว่า "นายน้อยครับ นั่นน่าจะเป็นไอ้พวกนั้น!”

ชาร์ลีพยักหน้าแล้วตอบด้วยรอยยิ้ม "รอมาตั้งนานจนเกือบหลับไปแล้วนะ"

อัลเบิร์ตชักปืนออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับกัดฟันกรอด "ให้ตายสิ! วันนี้ฉันจะได้เห็นความเจ๋งของไอ้พวกแปดผู้ยิ่งใหญ่ซะที!”

ชาร์ลีตอบอย่างไม่สนใจว่า "อัลเบิร์ตเก็บปืนซะ ไม่มีประโยชน์จะใช้กับพวกนั้นหรอก"

อัลเบิร์ตยืนตัวตรงและเริ่มจะเข้าใจในทันทีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

ในอดีตเขาเคยเห็นปรากฏการณ์อันเหลือเชื่ออย่างนี้มาก่อน ซึ่งก็รวมถึงการที่ชาร์ลีเป็นผู้บงการสายฟ้าด้วย ฉะนั้นด้วยการฝึกวิชาที่มากพอ จึงไม่น่าแปลกใจอะไรที่ลูกกระสุนจะทำอะไรคนบางคนไม่ได้

ไอแซคถามว่า "นายน้อยครับ เราจะทำอย่างไรต่อไปดี? ได้โปรดอย่าลังเลที่จะสั่งเราถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ"

ชาร์ลียิ้มอย่างอ่อนโยน "พวกคุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่ยืนอยู่ข้างหลังผมก็พอ"

อัลเบิร์ตโพล่งคำถามออกมาอย่างรวดเร็ว "ปรมาจารย์เวดครับ ทำไมคุณไม่เรียกสายฟ้าออกมาผ่าเปรี้ยงปร้างสักสองสามที แล้วผ่าไอ้พวกแปดผู้ยิ่งใหญ่นั่นให้เป็นผุยผงเหมือนไอ้แจ็ค เยลแมนเลยล่ะครับ?”

ชาร์ลีหัวเราะเบาๆ "ฉันเบื่อที่ต้องฟาดฟันผู้คนด้วยสายฟ้าฟาด แถมวันนี้ผู้ร่วมวงยังเป็นยอดนักรบอีก ฉันควรใช้โอกาสนี้เป็นช่วงเวลาซ้อมมือสักหน่อยก็พอ"