กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1156

กลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่ต่างประหลาดใจและงุนงงมาก เมื่อชาร์ลีสามารถเอาชนะพวกเขาทั้งเจ็ดได้ด้วยพลังฝ่ามือเดียว!

เขามีพลังอันเหลือเชื่อชนิดไหนกันแน่ ถึงได้สามารถส่งพลังอันน่ากลัวแบบนั้น?

แม้แต่ปรมาจารย์ที่มีวิธีแก่กล้าที่สุดในโลก ยังไม่อาจครอบครองพลังในระดับนี้ได้เลย!

กลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่ไม่ใช่คนธรรมดา ๆ เวลาที่พวกเขาผนึกกำลังร่วมกันนั้น พวกเขาจะมีพละกำลังอันเยี่ยมยอดมาก

แต่ถึงกระนั้น พละกำลังทั้งหมดของกลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่ ก็ไม่สามารถรับมือกับพลังชกและพลังฝ่ามือของชาร์ลีได้เลย

เอมิเลียโน่ลุกขึ้นอย่างอ่อนแรง แล้วพูดโพล่งออกมา "ท่านเป็นใครกัน? ท่านมาจากไหน? ใครเป็นเจ้านายของท่าน?”

ชาร์ลียิ้มเยาะ "ฉันไม่ได้มีสังกัดหรือเป็นของใคร ฉันเป็นนายของตัวเอง ทำไมแกถึงไม่เชื่อล่ะ?

เอมิเลียโน่กลืนน้ำลายด้วยความตกใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลว่า "ฉันเชื่อ! เชื่ออย่างไม่มีอะไรเคลือบแคลงในพลังของท่าน! ปรมาจารย์เวด ท่านเป็นปรมาจารย์ตัวจริงในโลกใบนี้ แต่ในฐานะเพื่อนร่วมสนามการต่อสู้ ท่านต้องตระหนักว่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่กว่าจะได้มาในสิ่งที่เรามีอยู่ในวันนี้ ฉันหวังว่าท่านจะให้อภัยพวกเรา อันเนื่องมาจากความพ่ายแพ้ในวันนี้ การยอมรับผิดเป็นจุดเริ่มต้นของการให้อภัย!”

ชาร์ลีหัวเราะด้วยความขบขัน "อะไรกัน? ทำไมถึงรีบขออภัยเร็วนักล่ะ? จะรีบร้อนอะไรขนาดนั้น?”

เอมิเลียโน่ ส่งเสียพึมพำ "ฉันรู้ว่าไม่ได้เก่งเท่าท่าน และก็ไม่อยากทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ จึงได้แต่ขอความเมตตาจากท่าน!”

ชาร์ลีร้องถาม "แกมีอยู่ภารกิจเดียวที่นี่… คือฆ่าฉัน แล้วตอนนี้มาขอความเมตตาและการให้อภัย เพียงเพราะแกไม่สามารถเอาชีวิตฉันได้ แกคิดจริง ๆ เหรอว่า โลกใบนี้ช่างวิเศษนักที่ให้แกสามารถทำอะไรตามใจชอบได้? ถ้าฉันสำนึกได้ว่า ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแก และอยากให้แกปล่อยตัวฉันไป แกจะทำตามคำขอของฉันไหม?”

ใบหน้าของเอมิเลียโน่ดูบูดเบี้ยวจากการโดดเหยียดหยาม เขารู้ว่าชาร์ลีจะไม่มีวันปล่อยเขาไปง่าย ๆ ดังนั้นเขาจึงคุกเข่าและพูดขึ้นมา "ปรมาจารย์เวด! หากท่านให้ความเมตตากับพวกเรา ฉันก็ขอสัญญาว่า… พวกเรากลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่จะยอมเป็นทาสและเชื่อฟังคำสั่งของท่านตลอดไป!”

ชาร์ลียิ้มเยาะด้วยความขบขัน แล้วถามขึ้นในขณะจ้องมองเขาว่า "โอ้? แกจะเปลี่ยนข้างมาอยู่กับฉันแล้วเหรอ? แล้วตอนกลับไปแกจะรายงานกับคุณท่านเว็บบ์ว่ายังไงล่ะ?