กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 120

ชาร์ลีเหลือบมองลอเรนอย่างเงียบ ๆ และคิดว่า ‘เธอดูถูกฉันมาตลอด ดังนั้นการเปิดเผยตัวเอง มันก็อาจจะยิ่งทำให้เราทั้งคู่เดือดร้อนมากขึ้น’

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเก็บเป็นความลับอย่างดีที่สุด

ในทำนองเดียวกัน เขาช่วยเธอเพื่อประโยชน์ของแคลร์ภรรยาที่รักของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะดูแลเธอเป็นพิเศษอยู่แล้ว

เมื่อเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้พูดอะไร ลอเรนก็เข้าใจว่าเขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน เธอจึงหยุดคำถามที่อยากจะรู้

อย่างไรก็ตามเธอเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกแบบผู้ชายที่ไม่ยอมคบกับผู้ชายไม่ว่าในกรณีใด ๆ เธอรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถแสดงความขอบคุณหลังจากที่เขาช่วยเหลือ

เมื่อเธอต้องการถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง และเย็นเยียบดังก้องอยู่ในหูของเธอ

"ถอดกางเกงของคุณออก"

ลอเรนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสับสน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอับอาย และกระวนกระวายใจเมื่อเห็นชายสวมหน้ากากจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอคิดว่าเธอหนีถ้ำเสือมาได้ แต่กลับเป็นว่าเธอก็ตกลงไปในถ้ำหมาป่า!

เมื่อมองไปที่สภาพแวดล้อมของเธอ เธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ และผู้ชายคนนี้เชี่ยวชาญ และแข็งแกร่ง ไม่มีใครได้ยินเธอแม้ว่าเธอจะตะโกนสุดเสียง

ลอเรนกัดฟันอย่างสิ้นหวัง และเตือนอย่างรุนแรงว่า “อย่ามาแตะต้องตัวฉันเลย! ฉันจะไม่ยอมถูกใครทำร้าย! ฉันยอมตายก่อนที่คุณจะทำอะไรกับฉัน!”

ชาร์ลีตกตะลึงกับการผลักไสอย่างกะทันหัน อีกครั้งเขาลดเสียงลง และพูดพร้อมกับชี้ไปที่ขาของเธอว่า “บาดแผลที่ถูกแทงที่เอ็นร้อยหวายของคุณอยู่ใกล้กับเส้นเลือดใหญ่มาก หากไม่ได้รับการรักษาตามเวลา ขาของคุณจะได้รับความเสียหาย ถ้าผมพาคุณไปโรงพยาบาลก่อนที่จะหยุดเลือด คุณจะเสียเลือดมากเกินไป และจะสายเกินไป คุณคิดว่าผมควรทำอย่างไร?"

ลอเรนจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจจู่ ๆ แก้มของเธอก็แดงระเรื่อ

เธอคิดว่าชายคนนั้นพยายามจะหวังผลประโยชน์จากเธอ แต่ ...

ชาร์ลีถอนหายใจเงียบ ๆ ขณะมองไปที่ลอเรนที่มองกลับมาที่เขาด้วยความตะลึง

ลอเรนกระแอมในลำคอ และถามอย่างขี้อาย “ก็ได้…งั้นคุณช่วยห้ามเลือดให้ได้ไหม?”

ชาร์ลีพยักหน้า และพูดว่า “ใช่ ผมเรียนแพทย์แผนจีนมา และสามารถใช้เทคนิคการฝังเข็มเพื่อห้ามเลือด และลดอาการบาดเจ็บให้น้อยที่สุด จากนั้นคุณจะมีเวลามากพอที่จะไปโรงพยาบาลต่อเพื่อติดตามผลการรักษา”

“ขะ…ขอบคุณ” ลอเรนพึมพำเบา ๆ ใบหน้าของเธอแดงราวกับมะเขือเทศ

เธอมองไปที่บาดแผลของเธอ และรู้สึกขัดแย้ง และอับอาย

บาดแผลถูกแทงที่ต้นขาด้านบนเธอต้องถอดกางเกงก่อนที่จะรักษาบาดแผลได้

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายคนนั้นจะเห็นขาที่เปลือยเปล่าของเธอถ้าเธอทำตามที่เขาบอก?

ลอเรนได้รับการเลี้ยงดูอย่างเข้มงวดจากตระกูลโทมัส ลอเรนรักษาระยะห่างของเธอกับผู้ชายคนอื่นทางร่างกายในวันปกติ เธอก็จะไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนไหนสัมผัสทางกายกับเธอเช่นกัน

นอกจากนี้แพทย์ประจำครอบครัวของตระกูลโทมัส เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงในต่างประเทศ เธอจึงสงสัยว่าการฝังเข็มแบบธรรมดาสามารถหยุดเลือด และรักษาอาการบาดเจ็บของเธอได้

ลอเรนครุ่นคิดถึงสถานการณ์ และในที่สุดก็พูดว่า "ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่โปรดพาฉันไปโรงพยาบาล ฉันคิดว่าฉันจะทนได้"

ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความโกรธเพราะรู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ลอเรนคงคิดว่าอาการบาดเจ็บของเธอไม่ได้ร้ายแรง ถึงขนาดที่การไปโรงพยาบาลเป็นทางเลือกที่ดีกว่า แต่เธอไม่รู้ว่าเหตุผลที่เธอรู้สึกสบายดีตอนนี้คือเขาแอบสอดแทรกศาสตร์ของเรกิไว้ในร่างกายของเธอตอนที่เขาอุ้มเธอ.

มิฉะนั้นเธอจะรอดชีวิตมาได้อย่างไรจนถึงตอนนี้? เธอคงเสียชีวิตจากการเสียเลือดมากเกินไปแล้ว!

ความจริงก็คือว่า ลอเรนคิดจริง ๆ ว่าอาการบาดเจ็บที่เธอได้รับนั้นไม่ร้ายแรง ดังนั้นเธอจึงต้องการที่จะยืนขึ้น อย่างไรก็ตามทันทีที่เธอขยับตัวบาดแผลก็ฉีกเปิด และเลือดร้อนพุ่งออกมาจากบาดแผลเธออีกครั้ง

ทันใดนั้นดวงดาว และความมืดก็เข้ามาครอบงำสายตาของเธอ ขาของเธอกลายเป็นเยลลี่ และทรุดตัวลงบนพื้น ใบหน้าของเธอซีดราวกับหิมะ

ชาร์ลีขมวดคิ้ว และพูดว่า “เห็นไหมล่ะ ผมบอกคุณแล้วถ้าคุณขยับอีกครั้งคุณสามารถบอกลาขาของคุณได้เลย แม้ว่าคุณจะไปโรงพยาบาลตอนนี้ก็ไม่สามารถรักษาได้ นอกจากนี้คุณเสียเลือดมากเกินไป คุณจะเสียชีวิตด้วยภาวะช็อกก่อนที่รถพยาบาลจะมา ดังนั้นจะรักษาหรือจะตาย คุณเลือกเลย!”