กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 120

ชาร์ลีเหลือบมองลอเรนอย่างเงียบ ๆ และคิดว่า ‘เธอดูถูกฉันมาตลอด ดังนั้นการเปิดเผยตัวเอง มันก็อาจจะยิ่งทำให้เราทั้งคู่เดือดร้อนมากขึ้น’

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเก็บเป็นความลับอย่างดีที่สุด

ในทำนองเดียวกัน เขาช่วยเธอเพื่อประโยชน์ของแคลร์ภรรยาที่รักของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะดูแลเธอเป็นพิเศษอยู่แล้ว

เมื่อเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้พูดอะไร ลอเรนก็เข้าใจว่าเขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน เธอจึงหยุดคำถามที่อยากจะรู้

อย่างไรก็ตามเธอเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกแบบผู้ชายที่ไม่ยอมคบกับผู้ชายไม่ว่าในกรณีใด ๆ เธอรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถแสดงความขอบคุณหลังจากที่เขาช่วยเหลือ

เมื่อเธอต้องการถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง และเย็นเยียบดังก้องอยู่ในหูของเธอ

"ถอดกางเกงของคุณออก"

ลอเรนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสับสน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอับอาย และกระวนกระวายใจเมื่อเห็นชายสวมหน้ากากจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอคิดว่าเธอหนีถ้ำเสือมาได้ แต่กลับเป็นว่าเธอก็ตกลงไปในถ้ำหมาป่า!

เมื่อมองไปที่สภาพแวดล้อมของเธอ เธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ และผู้ชายคนนี้เชี่ยวชาญ และแข็งแกร่ง ไม่มีใครได้ยินเธอแม้ว่าเธอจะตะโกนสุดเสียง

ลอเรนกัดฟันอย่างสิ้นหวัง และเตือนอย่างรุนแรงว่า “อย่ามาแตะต้องตัวฉันเลย! ฉันจะไม่ยอมถูกใครทำร้าย! ฉันยอมตายก่อนที่คุณจะทำอะไรกับฉัน!”

ชาร์ลีตกตะลึงกับการผลักไสอย่างกะทันหัน อีกครั้งเขาลดเสียงลง และพูดพร้อมกับชี้ไปที่ขาของเธอว่า “บาดแผลที่ถูกแทงที่เอ็นร้อยหวายของคุณอยู่ใกล้กับเส้นเลือดใหญ่มาก หากไม่ได้รับการรักษาตามเวลา ขาของคุณจะได้รับความเสียหาย ถ้าผมพาคุณไปโรงพยาบาลก่อนที่จะหยุดเลือด คุณจะเสียเลือดมากเกินไป และจะสายเกินไป คุณคิดว่าผมควรทำอย่างไร?"

ลอเรนจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจจู่ ๆ แก้มของเธอก็แดงระเรื่อ

เธอคิดว่าชายคนนั้นพยายามจะหวังผลประโยชน์จากเธอ แต่ ...

ชาร์ลีถอนหายใจเงียบ ๆ ขณะมองไปที่ลอเรนที่มองกลับมาที่เขาด้วยความตะลึง