กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1200

แม้แต่ทราวิสซึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันยังตกใจจนพูดอะไรไม่ออก!

เขาเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในแลงคาสเตอร์ และไม่ได้แย่ไปกว่าตระกูลมัวร์ในแง่ของมูลค่าของทรัพย์สินโดยรวม

ยิ่งไปกว่านั้น ในปีนี้เขาก็มีอายุมากแล้วจนรู้สึกได้ชัดว่า สุขภาพร่างกายของเขาแย่ลงมาก เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน

สิ่งนี้ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ไม่ว่าจะทุ่มเงินไปมากมายขนาดไหน

ดังนั้นทราวิสจึงเฝ้าฝันที่จะมีโอกาสได้ยาอายุวัฒนะกับเขาบ้างเหมือนกัน เขาจะไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย ถ้าต้องนำทรัพย์สินที่มีอยู่หนึ่งในสิบมาแลกกับยาอายุวัฒนะ

นี่เป็นเพราะเขารู้ดีว่า… นอกจากยาอายุวัฒนะแล้ว ก็ไม่มีหนทางอื่นที่เขาสามารถย้อนวัยกลับมาได้อีกยี่สิบปี ถึงแม้ว่าเขาจะทุ่มเงินเป็นพัน ๆ ล้านดอลลาร์ก็ตาม

ส่วนสแตนลีย์ โฮ เจ้าพ่อการพนันแห่งมาเก๊าผู้ร่ำรวย ถึงแม้ว่าเขาจะร่ำรวยเงินทองและมีอำนาจล้นฟ้าขนาดไหน เขาก็ยังไม่สามารถใช้เงินทั้งหมดที่มีอยู่ไปซื้อความอ่อนเยาว์กลับมาได้ เมื่อตอนนี้เขามีอายุเกินเก้าสิบปีเข้าไปแล้ว

สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือ ใช้เงินหลายร้อยล้านดอลลาร์เป็นค่ารักษาชีวิตของเขาที่โรงพยายาบาลทุก ๆ ปี

อย่างไรก็ตาม เวลาที่เขาสามารถซื้อคืนได้จากการเดินทางไปโรงพยาบาลนั้น ก็เป็นเพียงการชะลอการเสียชีวิตออกไปเท่านั้นเอง แล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาสามารถมีชีวิตต่อไปได้อีกสองปี สามปี หรือแม้แต่ห้าปี?

ห้าปีที่เขาต้องใช้เงินหลายพันล้านดอลลาร์ เพื่อให้เขาได้มีชีวิตรอดอยู่ต่อไปเท่านั้น แต่ไม่ได้ทำให้เขามีสุขภาพที่ดีขึ้น หรือสามารถเปลี่ยนสถานะคนใกล้ตายของเขาได้เลย

ถ้าเขาสามารถทำให้นาฬิการชีวิตเดินถอยหลัง และกลับไปเป็นหนุ่มขึ้นเหมือนเมื่อห้าปีก่อนหรือมากกว่านั้นได้ เขาก็คิดว่ามันคงเป็นอะไรที่คุ้มค่าถ้าเขาต้องเสียเงินเป็นหมื่น ๆ ล้านดอลลาร์เพื่อการนี้

ในเวลานี้ สิ่งสำคัญสำหรับทุกคนไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นสิ่งที่มีความสำคัญมากกว่าเงินทอง

อย่างเช่น วันเวลา ความอ่อนเยาว์ สุขภาพ และอายุขัย

สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่มีอะไรน่าหลงใหลไปกว่ายาอายุวัฒนะอีกแล้ว

นับเป็นเรื่องยากมากที่คนคนหนึ่งจะฟื้นคืนความหนุ่มสาวได้ถึงยี่สิบปี หรือสามารถฟื้นฟูสุขภาพคนที่กำลังใกล้จะตายให้มีอายุยืนยาวขึ้นด้วยยาอายุวัฒนะเพียงเม็ดเดียว