กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1225

ชาร์ลีรู้สึกหมดหนทางและสิ้นหวังเมื่อพูดถึงจัสมิน

เขาไม่คิดว่าเธอจะให้ความสนใจในตัวเขามากมายขนาดนี้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่าเธอเป็นคนดื้อรั้นขนาดไหน

เขาไม่ได้ตั้งใจจะก่อกวนความรู้สึกของเธอ แต่สิ่งต่าง ๆ ยังคงเกิดขึ้นโดยที่เขาคาดไม่ถึง

เขามีส่วนต้องรับผิดชอบสำหรับความรักอันลึกซึ้งที่เธอมีต่อเขา แต่เขารู้อย่างชัดเจนว่า การแก้ปัญหานี้ไม่สามารถทำได้ในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน เขาจึงทำได้เพียงพูดว่า "ผมคิดว่าเราควรให้เวลากันและกันจะดีกว่า ไว้เราค่อยพูดถึงเรื่องนี้กันทีหลังดีกว่าครับ"

จัสมินเหลือบมองเขาอย่างเป็นกังวล แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "จากนี้ไปคุณจะทำเมินเฉยต่อฉันหรือเปล่าคะ? คุณจะรักษาระยะห่างและทำหมางเมินกับฉันไหมคะ?

ชาร์ลียิ้มแล้วพูดว่า "ทำไมผมต้องทำแบบนั้นล่ะครับ? ไม่มีทางที่ผมจะหลบหลีกหรือทำเมินเฉยต่อคุณเพียงเพราะคุณสารภาพความรู้สึกต่อผมอย่างแน่นอน ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้น"

จัสมินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วพูดว่า "อันที่จริงฉันเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าอาจต้องใช้เวลาอีกยาวไกลในการทำความฝันนี้ให้เป็นจริง ถึงแม้ว่าจะต้องใช้เวลาแปดหรือสิบปี หรือแม้กระทั่งยี่สิบปีฉันก็ยังรอได้ ฉันมีคำขอเพียงข้อเดียวคือ… ไม่ว่ายังไง ได้โปรดอย่างทำเมินเฉยกับฉัน ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้ชอบฉัน ก็โปรดปฏิบัติต่อฉันแบบเพื่อนอย่างที่คุณเคยทำมาเสมอ"

ชาร์ลีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะไม่ทำแบบนั้นแน่ ผมจะยังปฏิบัติต่อคุณเหมือนเดิม"

จัสมินพยักหน้าเบา ๆ

ชาร์ลีถอนหายใจแล้วพูดว่า "ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ผมต้องกลับบ้านก่อน คุณก็ควรกลับบ้านเหมือนกัน"