กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 137

แฮโรลด์ที่ว่าเร็วแล้ว แต่ชาร์ลีก็ยังเร็วกว่า เขาหลีกเลี่ยงการกระชาก และด้วยการกระทำที่รวดเร็ว เขาจับข้อมือของแฮโรลด์เขย่าเล็กน้อย และหัวเราะเยาะ "อะไรกัน? อาการบาดเจ็บที่มือของนายหายแล้วเหรอ? ความเจ็บปวดถูกลืมไปแล้วว่าเคยได้รับมันมายังไงแล้วเหรอ?”

ทันใดนั้นแฮโรลด์ก็รู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลที่พุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขา เขาก้าวถอยหลังไปสองก้าว เขาทั้งรู้สึกโกรธ และตกใจในเวลาเดียวกัน

ความแข็งแกร่งของไอ้ผู้แพ้นี้ทรงพลังมาก!

เมื่อรู้ว่าเขาออกจากการควบคุมของชาร์ลี แฮโรลด์ก็คำรามอย่างเย็นชา “ไอ้เวรเอ้ย นายรออยู่ที่นี่ฉันจะบอกผู้จัดการ และไล่นายออกจากงานไปซะ!”

จากนั้นแฮโรลด์ก็หันศีรษะ และตะโกนให้ผู้จัดการมา

ไม่นานนัก ชายวัยกลางคนในชุดสูท และรองเท้าหนังก็เดินอย่างรวดเร็วโดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนเดินตามมา

ชายคนนั้นมีรอยยิ้มทางการทูตบนใบหน้าของเขา และพูดกับแฮโรลด์ด้วยความเคารพว่า “คุณชายวิลสัน ให้ผมช่วยคุณได้อย่างไรดีครับ?”

“ผู้จัดการ ช่วยตรวจสอบบัตรเชิญของพวกเขา” แฮโรลด์ชี้ไปที่ชาร์ลีอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ ฉันสงสัยว่ามันคือของปลอม”

ด้วยเหตุผลด้านความเป็นส่วนตัว และความปลอดภัยจึงไม่มีการระบุชื่อของผู้เข้างานในการ์ดเชิญ แต่จะแสดงชุดรหัสผ่านพิเศษแทน การใช้แอปเฉพาะบนโทรศัพท์เพื่อสแกนรหัสผ่านจะแสดงชื่อของผู้เข้าร่วม

เมื่อพิจารณาจากชุดสูทหรูหราของแฮโรลด์ ผู้จัดการจึงรู้ว่าเขามาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียงแน่ ๆ แต่ในขณะที่ชาร์ลีแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดา ริมฝีปากของเขาโค้งงอเป็นรอยยิ้มที่น่าอาย และพูดกับชาร์ลีว่า “คุณครับ โปรดแสดงบัตรเชิญของคุณให้ผมดูหน่อยครับ แล้วผมจะไปตรวจสอบ”

เขาสวมน้ำเสียงที่สุภาพ และเป็นทางการ แต่มีร่องรอยของการดูถูกอยู่ในดวงตาของเขา

ตามคำพูดเดิม ๆ ว่า "อย่าตัดสินหนังสือจากหน้าปก" แต่ผู้จัดการทำ จากการแต่งกายธรรมดา ๆ ของชาร์ลี ผู้จัดการสันนิษฐานว่าเขาดูไม่เหมือนแขกคนสำคัญที่สามารถเดินเข้าไปใน เทรชัวร์ พาวิลเลียน ได้

ชาร์ลีโกรธ และรู้สึกรำคาญกับสายตาที่ดูถูกในสายตาของผู้จัดกา รและเขาพูดอย่างเย็นชาว่า “แล้วถ้าฉันไม่ต้องการแสดงให้เห็นล่ะ?”

ผู้จัดการกระแอมในลำคอ แล้วทำสายตาอย่างมืออาชีพ และถามว่า "ผมขอทราบได้ไหมว่าคุณมาจากตระกูลไหนครับ?"

ก่อนที่ชาร์ลีจะพูด แฮโรลด์ก็โพล่งอย่างหยาบคายว่า “เขามาจากตระกูลวิลสันของเรา โอ้ ความผิดพลาดของฉันเอง เขาเป็นลูกเขยของตระกูลวิลสัน ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวของเรา เพราะเขาเป็นเหมือนสุนัขมากกว่า!”

คำว่า "ลูกเขย" ก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้จัดการที่จะคาดเดาได้ทุกรูปแบบ คนที่มีฐานะมีหน้ามีตาจะกลายเป็นลูกเขยอยู่ได้อย่างไร?

ผู้จัดการทำหน้าตาเศร้าหมอง และพูดว่า “กรุณาบอกผมมาว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

ชาร์ลีหมดความอดทนเมื่อต้องเผชิญกับการตรวจสอบข้อเท็จจริงจากคนเหล่านี้ นอกจากนี้เขายังรู้สึกผิดหวังอย่างยิ่งกับทัศนคติของเทรชัวร์ พาวิลเลียน ในการแบ่งแขกออกเป็นชนชั้นต่างๆ

เขาพูดอย่างเย็นชา “ฉันเดินเข้ามาที่นี่ แน่นอนสิ”

เมื่อรู้สถานะที่ต่ำต้อยของชาร์ลี ผู้จัดการจึงหยุดตรวจสอบเขาต่อไป แต่เขากล่าวว่า “ถ้าคุณไม่ปฏิบัติตามกฎ และแสดงการ์ดเชิญให้ผมเพื่อรับการยืนยันตัวจน ผมก็ต้องขอให้คุณออกไป”

จากนั้นเขาแสดงท่าทางด้วยมือของเขา และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองก็ก้าวไปข้างหน้า และมองดูชาร์ลีเหมือนนกอินทรีที่เฝ้าดูเหยื่อของพวกมัน

เจคอบตื่นตระหนกเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดนั้น เขาดึงเสื้อของชาร์ลี และพูดอย่างประหม่าโดยคิดว่าบัตรเชิญของพวกเขาอาจเป็นของปลอมว่า “ชาร์ลี ฉันคิดว่าเราอยู่ให้พ้นจากปัญหาจะดีกว่านะ กลับไปกันเถอะ”

ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความสับสน “พ่อไม่อยากดูการประมูลอีกแล้วเหรอครับ?”

เจคอบส่ายหัวอย่างไม่พอใจ “ไม่ เราไม่ควรมาตั้งแต่แรก ถ้าเราถูกไล่ออกจากที่นี่ในภายหลังมันจะน่าอายมาก…”

เนื่องจากพ่อตาของเขาตัดสินใจแล้ว ชาร์ลีก็พยักหน้า และเดินออกไปด้วยกัน

มันเป็นแค่การประมูล แต่มันยอดเยี่ยมขนาดไหนล่ะ? ถ้าพ่อตาของเขาไม่ต้องการอยู่ เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อไปเพื่อทนทุกข์ทรมานจากการดูถูกของคนเหล่านี้

สำหรับจัสมิน มัวร์ ถ้าเธอถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาก็แค่บอกว่างานของตระกูลมัวร์นั้นมีเกียรติเกินกว่าจะมีเขาอยู่ที่นั่น!

เขาหัน และจากไปพร้อมกับเจคอบ

ข้างหลังพวกเขา แฮโรลด์หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ฮ่า ๆ ๆ พวกขี้แพ้ นายกลัวแล้วใช่ไหมล่ะ? กล้าดียังไงที่แอบเข้าไปในงานประมูลของตระกูลมัวร์! ไอ้พวกขี้แพ้!”

ชาร์ลีไม่สนใจคำเยาะเย้ยของเขา และเดินไปที่ประตู

ในขณะเดียวกันนี้เกิดความโกลาหลขึ้นในฝูงชน