กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1375

นับตั้งแต่ชาร์ลีมาที่โอลรัส ฮิลล์ คนเก่าแก่และคุ้นเคยเพียงคนเดียวที่เขาได้เจอะเจอหลังจากผ่านไปหลายปี ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากสตีเฟ่นซึ่งเป็นพ่อบ้านของตระกูลเวดนั่นเอง

จู่ ๆ สตีเฟ่นก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา แล้วมอบบริษัทเอ็มแกรนด์ กรุ๊ป พร้อมกับเงินสดอีกหนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์ให้กับเขาในนามของตระกูลเวด

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นชาร์ลีก็ไม่เคยกลับไปที่อีสต์คลิฟฟ์อีกเลย

เรื่องราวของชาร์ลีเป็นอะไรที่น่าสนใจมาก เพราะถึงแม้ตระกูลเวดจะมอบบริษัทและเงินจำนวนหนึ่งให้กับเขา แต่เมื่อพวกเขาได้ยินว่า ชาร์ลีปฏิเสธที่กลับไปอยู่กับตระกูลเวด ก็ไม่มีใครในตระกูลเวดเดินทางมาตามหาเขาในโอลรัส ฮิลล์เลย

อันที่จริงชาร์ลีกลับมีความสุขมากที่ไม่มีใครออกมาตามหาเขา

เพราะไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขารู้สึกรังเกียจและขยะแขยงกับความขุ่นเคืองและความอาฆาตแค้นที่มักเกิดขึ้นในกลุ่มคนร่ำรวยและมีอำนาจ เขาไม่ต้องการให้ทั้งตัวเขาและแคลร์ผู้เป็นภรรยา ต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องแบบนั้น เนื่องจากเขาสามารถมีชีวิตที่มั่นคงและไม่ถูกรบกวนอยู่ในโอลรัส ฮิลล์ได้ เหมือนที่เขากำลังเป็นอยู่ในปัจจุบันนี้ เขาจึงอยากจะรักษาสถานะนี้ไว้มากกว่าจะกลับไปที่อีสต์คลิฟฟ์ การใช้ชีวิตแบบนี้ดีกว่ากลับไปต่อสู้แบบลับ ๆ กับสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเวดเพื่อแย่งกันเป็นผู้สืบทอดมรดกที่มีมูลค่านับล้านล้านดอลลาร์

ตอนนี้เขาได้พบกับคนเก่าแก่และคุ้นเคยคนที่สอง ซึ่งเป็นลูกสาวของเพื่อนที่ดีของพ่อ เธอมีชื่อว่านานาซึ่งหมายถึงเด็กผู้หญิงที่มีค่า

ในเวลานี้ชาร์ลีอดที่ถอนหายใจไม่ได้ เมื่อความทรงจำในวัยเด็กผุดขึ้นมาในส่วนลึกของจิตใจ เขาอดที่จะนึกพ่อแม่ที่จากไปแล้วไม่ได้

อาจเป็นเพราะความยากลำบากที่เขาต้องประสบพบเจอตลอดหลายปีที่ผ่านมา ที่ทำให้ชาร์ลีไม่รู้สึกเศร้าเสียใจอีกต่อไป เมื่อนึกถึงพ่อแม่ที่ตายไปแล้ว เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจ ถ้าเขาไม่ได้เกิดในตระกูลที่ร่ำรวย พ่อแม่ของเขาก็คงไม่ตายตั้งแต่อายุยังน้อย และเขาก็คงไม่ต้องพบกับชีวิตขึ้น ๆ ลง ๆ ตั้งแต่อายุแปดขวบ

ถ้าครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกมีชีวิตที่ธรรมดาและเรียบง่าย เขาก็คงจะมีความสุขในวัยเด็กได้อย่างแน่นอน… จริงไหม?

เมื่อควินน์เห็นชาร์ลีเงียบไป เธอก็รีบถามขึ้นมาว่า "พี่ชาร์ลีคะ ทำไมพี่ไม่พูดอะไรเลย? พี่นึกอะไรไม่ออกเกี่ยวกับตัวฉันเลยเหรอคะ?”

ชาร์กลับมามีสติอีกครั้ง ตอนนี้เองที่เขายิ้มอย่างขมขื่นในขณะที่พูดว่า "ฉันจำเธอได้"

“ใช่แล้วค่ะ" ควินน์พยักหน้าแล้วพูดว่า "หลังจากที่พี่ออกจากอีสต์คลิฟฟ์พร้อมกับคุณลุงเวดและคุณป้าเวด ตระกูลเวดก็ปกปิดและลบข้อมูลเกี่ยวกับที่อยู่และสถานที่ของพี่ทั้งหมด ในปีนั้นพ่อของฉันได้พยายามค้นหาครอบครัวของพี่อย่างแข็งขัน แต่ท่านไม่พบเบาะแสหรือข้อมูลอะไรเลย ฉันยังจำได้เลยว่าท่านโกรธมาก จนมีอยู่หลายครั้งเมื่อกลับถึงบ้านก็ตระโกนเสียงดัง พ่อถึงกับพูดเพราะมีความเชื่อว่าตระกูลเวดได้ส่งคนไปทำการกำจัดรอยเท้า ข้อความ หรือแม้แต่กลิ่นของครอบครัวพี่...”

ในขณะที่พูดอยู่นั้นควินน์ก็ร้องไห้พร้อมกับพูดว่า "พ่อของฉันอยากจะตามหาพี่มาตลอด หลังจากพบว่าคุณลุงเวดและคุณป้าเวดได้เสียชีวิตไปแล้ว แต่ข้อมูลทะเบียนบ้านในชื่อชาร์ลี เวดทั่วประเทศ ให้ข้อมูลที่ผิดพลาดทั้งหมด เราไม่พบข้อมูลเกี่ยวกับพี่ในระบบทะเบียนบ้านเลย ดังนั้นเราจึงไม่รู้ว่าพี่อยู่ที่ไหนตลอดหลายปีที่ผ่านมา...”

ชาร์ลีตอบอย่างไม่แยแสว่า "ฉันอยู่ที่โอลรัส ฮิลล์ตลอดหลายที่ผ่านมานี้"

“ฮะ?!” ควินน์โพล่งออกมาในขณะที่อุทานด้วยความประหลาดใจ "พี่ชาร์ลี พี่… พี่อยู่ในโอลรัส ฮิลล์มาโดยตลอดเลยเหรอคะ?!”

“ใช่สิ" ชาร์ลีพยักหน้า เมื่อเขาเห็นสีหน้าตกใจของเธอ เขาก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า "มันมีอะไรที่น่าแปลกใจนักเหรอ ที่รู้ว่าฉันอยู่ที่โอลรัส ฮิลล์มาโดยตลอด?”