กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1418

ดังนั้นจาค็อบจึงรีบยอมรับแล้วพูดว่า “นี่เธอ! ช่วยหยุดการแก้ปัญหาทุกสิ่งทุกอย่างด้วยการตีโพยตีพายได้ไหม?”

เอเลนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ก็แกบอกเองนี่ว่าตอนนี้แกเป็นคนรับผิดชอบครอบครัว และฉันไม่มีสิทธิ์อะไรอีกแล้ว ถ้าฉันไม่เอะอะโวยวาย แล้วฉันจะสร้างสถานะให้ตัวเองในครอบครัวนี้ได้ยังไง?

จาค็อบยอมถอยด้วยการพูดว่า “ก็ได้ ไม่เป็นไร ฉันพูดผิดเอง เธอมีสิทธิ์ที่จะเข้าครอบงำครอบครัวนี้ พอใจหรือยัง?”

รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏบนใบหน้าของเอเลนในขณะที่พูดว่า “ในเมื่อแกพูดออกมาอย่างนั้นแล้ว ฉันก็ต้องขอใช้สิทธิ์และอำนาจเสียหน่อยแล้ว บอกฉันมาตามตรงจาค็อบตอนนี้แกมีเงินอยู่เท่าไหร่? แกแอบขายวัตถุโบราณโดยไม่ให้ฉันรู้หรือเปล่า?”

จาค็อบพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้งด้วยความโกรธเคือง “ขายของเก่ากับผีอะไรล่ะ! บอกตามตรงนะตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดกระเป๋าเลย! ไม่มีหนทางสร้างรายได้จากสมาคมจิตรกรรมและการเขียนอักษรจีนเลยด้วย! ก่อนหน้านี้ฉันสร้างรายได้ด้วยการขายของเก่า แต่ตอนนี้ไม่มีโชคทางด้านนั้นแล้ว เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้รับภาพเขียนอักษรจีนราคาถูกมาสองสามภาพ ซึ่งคิดว่าจะขายต่อเพื่อหารายได้พิเศษได้ แต่คิดผิดที่ซื้อมาในราคาภาพละหลายพันดอลลาร์ และกลับกลายเป็นว่าภาพพวกนั้นเป็นเพียงแค่งานศิลปะห่วย ๆ ที่มีมูลค่าไม่ถึงร้อยดอลลาร์ด้วยซ้ำไป”

จากนั้นจาค็อบก็ถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว “ตอนนี้ฉันหาตัวซาคารีไม่เจอ ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เมื่อก่อนเขาสามารถช่วยฉันซื้อของในราคาถูก ๆ ได้เสมอ แต่ตอนนี้ฉันหาเขาไม่เจอ ถึงแม้ว่าจะพยายามตามหาเขาทุกที่แล้วก็ตาม เหมือนเขาหายไปในอากาศแล้ว"

ชาร์ลีรู้สึกขบขันเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อตา

ก่อนหน้านี้ซาคารีพยายามประจบประแจงเขา นั่นคือเหตุผลที่เขาใช้เงินจำนวนมากกว้านซื้อขยะจากจาค็อบ นี่เป็นการทำธุรกรรมที่ไม่เกิดผลประโยชน์ใด ๆ ขึ้นมาเลย

ถ้าเขายังคงทำธุรกิจที่ขาดทุนแบบนี้กับจาค็อบต่อไป เขาก็คงไม่มีเงินพอจะไปถมหลุมลึกสุดจะหยั่งถึงของจาค็อบได้

ดังนั้นจึงเป็นสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของเขาล้วน ๆ ที่จะหลีกหนีจากจาค็อบในทุกวิถีทาง นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมช่วงนี้จาค็อบถึงตามหาเขาได้ยากเย็นนัก

ใบหน้าของจาค็อบแดงก่ำแล้วเปลี่ยนเป็นซีดเผือดสลับกัน เขาพร่ำบ่นด้วยความตกใจว่า “แล้วมันเป็นความผิดของใครกันล่ะ? ยัยผู้หญิงอารมณ์ร้าย! เธอผลาญเงินเก็บของฉันไปจนหมด! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันก็คงไม่ยากจนข้นแค้นขนาดนี้หรอก!”

ความอับอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเอเลน แต่รีบพูดกลบเกลื่อนว่า “มันเป็นหน้าที่ของลูกผู้ชายอย่างแกในการออกไปหาเงิน! ในเมื่อเงินหมดแล้ว แกก็ควรหาวิธีหาเงินขึ้นมาใหม่สิ! มัวไปขลุกอยู่ในสมาคมบ้า ๆ นั่นแล้วจะได้ประโยชน์อะไร? แกอาจไปเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหาร อย่างน้อย ๆ ก็น่าจะได้เงินสักเดือนละสองถึงสามพันดอลลาร์นะ!”

จาค็อบกระทืบเท้าอย่างเกรี้ยวกราด “เอเลน ฉันเป็นกรรมการบริหารของสมาคมจิตรกรรมและการเขียนอักษรจีนแห่งโอลรัส ฮิลล์นะ! แล้วจะให้ฉันซึ่งเป็นกรรมการบริหารไปเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารได้ยังไง?”

“กรรมการบริหารบ้านแกสิ?! ถ้าแกไม่สามารถทำเงินจากการมีตำแหน่งนั้นได้ก็เปล่าประโยชน์!” เอเลนคำรามอย่างเดือดดาล “ฟังนะ ถ้าขาของฉันหายดีแล้ว และทำฟันปลอมเรียบร้อยแล้ว ฉันจะออกไปปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ ทุกวันเลย ไปเล่นไพ่นกกระจอกบ้าง ไปนวดหน้าบ้าง ไปกินข้าวบ้าง ไปร้องเพลงบ้าง ซึ่งทั้งหมดนั้นต้องใช้เงินทั้งสิ้น! ฉะนั้นแกควรหาวิธีที่จะได้เงินคืนมา! ถ้าฉันไม่มีเงินออกไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ล่ะก็ ฉันจะคอยรังควานแกเป็นผีไปทุกวันเลย!”