กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1420

แคลร์โน้มตัวเข้ามากระซิบถามชาร์ลี “แม่เป็นอะไรไป? ทำไมถึงมาทำอาหารอยู่ในครัวล่ะ?”

ชาร์ลีหัวเราะแล้วพูดว่า “แม่บอกว่าอยากให้ผมได้ลองกินอาหารฝีมือแม่ ก็เลยลงมือทำบะหมี่ไข่กับมะเขือเทศอยู่นี่แหละ”

แคลร์อุทานออกมาว่า “โอ้พระเจ้า แม่ของฉันริเริ่มจะทำอาหาร ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริง ๆ เลยนะคะ! ฉันเดาว่าแม่คงได้เรียนรู้ข้อผิดพลาดแล้วพยายามจะแก้ไขให้ถูกต้อง”

แต่ชาร์ลีไม่ได้คิดเห็นแบบเดียวกับเธอ แต่เขารู้สึกว่าสิ่งที่เรียกว่าอาหารเช้าฟรีนั้นอาจไม่ฟรีอย่างที่คิด เพราะไม่ว่าจะอย่างไร เอเลนต้องกำลังทำอะไรสักอย่างที่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา ไม่เช่นนั้นคนที่มีลักษณะนิสัยแบบเธอจะไม่มีทางริเริ่มทำอาหารอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าที่โต๊ะอาหาร เอเลนกำลังเสิร์ฟบะหมี่ให้ชาร์ลีด้วยตัวเอง เธอยิ้มอย่างเอียงอายแล้วพูดว่า “ลูกเขยที่รักของแม่ แม่มีเรื่องจะขอร้องเธอหน่อยน่ะจ้ะ ไม่รู้ว่าเธอจะโอเคไหม?”

ชาร์ลีตอบว่า “แม่ครับ แม่ต้องการอะไรก็พูดออกมาเถอะครับ ผมจะไม่ปฏิเสธหรอกถ้าเป็นอะไรที่สมเหตุสมผล และอยู่ในขอบเขตที่ผมสามารถทำให้ได้”

เอเลนยิ้มกว้างขึ้นทันที แล้วพูดอย่างตั้งใจว่า “แหม… ลูกเขยที่รักของแม่ แม่ตระหนักว่าช่วงนี้แม่ดูซีดเซียวไปหน่อย ผิวพรรณของแม่ดูไม่เปล่งปลั่งเหมือนเมื่อก่อน ดูนี่สิ… ไม่เพียงแต่มีริ้วรอยบนใบหน้าเพิ่มขึ้นเท่านั้นนะ แต่รอยตีนการอบดวงตายังดูเด่นชัดขึ้นด้วย แม่รู้สึกว่าแม่กำลังแก่ลงตามอายุจริง ๆ”

จากนั้นเธอก็มองไปที่ชาร์ลีพร้อมกับยิ้มกว้าง “เมื่อเร็ว ๆ นี้แม่ได้ยินว่ามีเครื่องสำอางต่อต้านริ้วรอย ที่ทำขึ้นจากไข่ปลาคาเวียร์คุณภาพสูงที่นำเข้าจากต่างประเทศ ว่ากันว่ามันช่วยต่อต้านริ้วรอยได้ดีจริง ๆ ดีถึงขนาดที่ดาราดังหลายคนใช้ครีมตัวนี้ช่วยกำจัดสัญญาณแห่งวัยออกไปเลยนะ แม่ก็เลยอยากให้ลูกช่วยซื้อให้แม่ใช้สักเซ็ตหนึ่งจ้ะ”

เมื่อแคลร์ได้ยินดังนี้ก็อุทานด้วยความตกใจ “แม่! เซ็ตเครื่องสำอางที่แม่พูดถึงมีราคามากกว่าหนึ่งแสนดอลลาร์เลยนะคะ! เราไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นอยู่ในบ้านตอนนี้หรอกค่ะ! แม่มาขอให้ชาร์ลีซื้อเครื่องสำอางราคาแพงขนาดนี้ได้ยังไง?! แล้วผลิตภัณฑ์เอสเต้ ลอเดอร์ที่หนูซื้อให้ก่อนหน้านี้ล่ะ? นั่นก็ราคาหลายพันดอลลาร์อยู่เหมือนกันนะคะ มันยังดีไม่พอเหรอคะ?”

เอเลนโพล่งออกมา “โอ๊ย! อย่าพูดถึงเอสเต้ ลอเดอร์กับฉันเลย ฉันสงสัยว่าริ้วรอยที่เริ่มเห็นชัดขึ้นน่ะ คงเป็นเพราะผลิตภัณฑ์พวกนั้นนั่นแหละ”