กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1422

เมื่อเอเลนได้ยินดังนี้ก็รู้สึกขอบคุณอย่างท่วมท้นแล้วพูดว่า “โอ้ ลูกเขยที่รักของแม่! เธอช่างเป็นลูกเขยที่ดีที่สุดในโลก! นับเป็นบุญของแม่จริง ๆ ที่มีลูกเขยที่ยอดเยี่ยมอย่างเธอ…”

จาค็อบซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ มาตลอดก็ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำอีก เขารู้ว่าชาร์ลีมีพรสวรรค์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เมื่อเขาบอกว่าจะหามาให้ เขาก็จะทำตามที่พูดนั้น

แต่อย่างไรก็ตาม นับเป็นเรื่องยากสำหรับเขาในการถอนคำพูด เมื่อคิดถึงเรื่องที่เอเลนใช้เครื่องสำอางที่มีมูลค่าหลายแสนดอลลาร์

ในเวลานี้นี่เองที่ชาร์ลีบังเอิญพูดกับเขาว่า “พ่อครับ วันนี้พ่อใช้รถหรือเปล่า? วันนี้ผมมีธุระต้องทำ ถ้าพ่อไม่ต้องใช้รถ ผมขอยืมไปใช้ได้ไหมครับ?

ชาร์ลีต้องไปส่งควินน์ที่สนามบิน แล้วจากนั้นก็รีบไปที่สนามกีฬาโอลรัส เพื่อดูการแข่งขันของออโรร่า ซึ่งถ้าไม่มีรถไว้ใช้ในการเดินทางก็คงจะไม่ค่อยสะดวกนัก

จาค็อบรีบพูดว่า “อ้อ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแกไปส่งพ่อที่มหาวิทยาลัยการศึกษาผู้ใหญ่ก็ได้ ที่นั่นเขาเตรียมอาหารกลางวันไว้ให้แล้ว พ่อก็เลยไม่ต้องกลับมากินที่บ้าน ถ้าเสร็จธุระในช่วงบ่ายแล้วเดี๋ยวพ่อจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง”

ชาร์ลีพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเรารีบกินข้าวกันเถอะครับ เสร็จแล้วจะได้ออกเดินทางกันเลย”

จาค็อบตอบว่า “ได้เลย!”

เอเลนมีฝีมือการทำอาหารในระดับปานกลาง

แต่อย่างไรก็ตาม การทำบะหมี่ไข่กับมะเขือเทศไม่ต้องใช้ฝีมืออะไรมากนัก ดังนั้นอาหารเช้าที่เธอทำนั้นจึงแทบกินไม่ได้เลย

หลังกินอาหารเช้าเสร็จ ชาร์ลีและจาค็อบก็รีบออกไปที่ประตูและขับรถออกไป

ทันทีที่ชาร์ลีขับรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูของจาค็อบออกจากบ้าน จาค็อบก็คร่ำครวญว่า “ไงล่ะชาร์ลี นายนี่มันช่างโง่จริง ๆ ! ทำไมถึงไปรับปากนังเอเลนเรื่องผลิตภัณฑ์บำรุงผิวราคาแพงนั่นได้? นายไม่เห็นเลยเหรอว่านังนั่นไม่ควรจะได้แม้แต่หยดเดียว?”