กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1424

เมื่อควินน์มองเห็นชาร์ลีในตอนนี้ หัวใจของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในตัวเธอก็พลุ่งพล่านขึ้นทันที เธอวิ่งเข้าไปหาแล้วกอดเขาไว้แน่น จากนั้นก็พูดเบา ๆ ว่า “พี่ชาร์ลี วันนี้ฉันต้องกลับไปที่อีสต์คลิฟฟ์แล้ว พี่ต้องฝืนใจปล่อยให้ฉันกลับไปหรือเปล่าคะ?”

ชาร์ลีหัวเราะแล้วบอกว่า “เธอควรต้องกลับแล้วล่ะ เพราะต้องกลับไปซ้อมการแสดงในงานเทศกาล ‘ชุนหว่าน’ คนทั้งประเทศกำลังรอดูการแสดงของเธอในงานเทศกาล ‘ชุนหว่าน’ อยู่นะ”

ควินน์ไม่พอใจกับคำตอบของเขาแล้วพึมพำว่า “พี่ตอบไม่ตรงคำถามเลย! ฉันถามพี่ว่าพี่ต้องฝืนใจปล่อยให้ฉันกลับไปหรือเปล่า?”

ชาร์ลีอยากจะตอบว่าเขาไม่ได้ฝืนใจ แต่รู้สึกว่าถ้าพูดอย่างนั้นออกไป ควินน์จะต้องเหวี่ยงใส่เขาอีกแน่ ๆ

ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเขาต้องฝืนใจ เพราะจริง ๆ แล้วเขาอยากให้ควินน์กลับไปเร็ว ๆ ไม่เช่นนั้นเธอคงอยู่ในโอลรัส ฮิลล์ต่อไปแล้วอาจสร้างปัญหาให้เขาอีก

ถ้าแคลร์รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับควินน์ล่ะก็ เธอจะต้องโกรธมากแน่

ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างคลุมเครือว่า “เธอกลับไปทำงานของเธอก่อนดีกว่า แล้วฉันจะรีบตามไปเยี่ยมที่บ้านของเธอในอีกสองสามวัน”

“ก็ได้” ควินน์ทำหน้ามุ่ยพลางพยักหน้าเล็กน้อย แล้วตอบว่า “พอกลับไปแล้วฉันจะยังไม่บอกพ่อ ฉันจะรอจนกว่าพี่จะมาเซอร์ไพรส์พ่อนะ”

ชาร์ลีตอบว่า “โอเค อย่าเพิ่งบอกพ่อล่ะ”

เจ้าหน้าที่สนามบินได้ตรวจสอบความถูกต้องก่อนขึ้นเครื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว และโดโรธีได้นำข้าวของส่วนตัวของควินน์ขึ้นเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวไปแล้ว

ควินน์ยืนอยู่นอกประตูห้องโดยสาร จ้องมองไปที่ชาร์ลีที่ทั้งสูงและหล่อเหลา เธอพูดว่า “พี่ชาร์ลีคะ หลังจากที่ฉันไปแล้ว พี่ต้องไม่ลืมคิดถึงฉันด้วยนะ เข้าใจไหม?”

ชาร์ลีพยักหน้าแล้วตอบว่า “ฉันรู้น่ะ รู้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะคิดถึงเธออย่างแน่นอน”

ควินน์พูดต่อไปว่า “พี่ต้องจำไว้เสมอเพื่อเตือนตัวเองว่าฉันเป็นคู่หมั้นที่แท้จริงของพี่ ผู้หญิงคนอื่น ๆ เป็นเพียงนักเดินทางผู้เร่งรีบในชีวิตของพี่เท่านั้น พ่อของฉันมีลูกสาวคนเดียว แล้วคิดว่าพี่คือลูกเขยของท่านเท่านั้น ฉะนั้นพี่อย่าทำให้พ่อต้องผิดหวังนะ"