กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1430

ชาร์ลีมองดูจากระยะไกล เขาอดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่านานาโกะจะถูกสาวอเมริกันรุกไล่ได้ ดูเหมือนนานาโกะจะไม่ยอมตอบโต้และไม่สู้กลับ

นอกจากนี้ใบหน้าที่งดงามของเธอก็มีรอยฟกช้ำและมีเลือดไหล เนื่องจากโดนโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณรอยแตกที่มุมตาข้างขวา ที่ใครมองเห็นแล้วก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้

เขาอดที่จะเดินไปยังอีกฝั่งของสนามประลองไม่ได้ เขามองสำรวจนานาโกะอย่างละเอียด แล้วพบว่าถึงแม้นานาโกะจะได้รับบาดเจ็บและไม่ยอมตอบโต้อะไรในสถานการณ์เช่นนี้ แต่เธอใช้สายตาจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย

เขาไม่เข้าใจเลยว่าในเมื่อนานาโกะกำลังสังเกตท่าทีของคู่ต่อสู้อยู่นั้น ทำไมเธอถึงไม่ต่อสู้กลับล่ะ? เธอรออะไรอยู่?

ในเวลานี้นี่เองที่นานาโกะมองเห็นชาร์ลี

นอกจากรู้สึกทึ่งแล้ว เธอยังรู้สึกแปลกใจอีกด้วย

นี่เป็นเพราะเธอมองเห็นความกังวลเล็กน้อยที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของชาร์ลี

เธอแอบถามตัวเองอยู่ในใจว่า ‘ดวงตาที่ดูเป็นกังวลของชาร์ลีนั้นเกิดขึ้นเพราะฉันหรือเปล่า? เขากำลังเป็นห่วงฉันเหรอ?’

ในวินาทีต่อมาเธอก็คิดกับตัวเองอีกนิดหน่อยว่า ‘เขาจะมาเป็นห่วงฉันได้ยังไงกัน? ฉันเป็นแค่สาวญี่ปุ่นคนหนึ่งที่มีโลกแคบในสายตาของเขา ความสามารถของฉันก็เหมือนกับมดที่ไม่มีค่าพอให้เอ่ยถึงในสายตาของเขา จริง ๆ แล้วเพื่อนร่วมชาติของฉันเอาแต่ทำร้ายเพื่อนร่วมชาติของเขามาก่อน แม้แต่อาจารย์ของฉันก็เคยทำให้เขาอับอายมาแล้ว ถึงแม้ฉันจะไม่ได้ทำให้เขาต้องรู้สึกขุ่นเคืองอะไร แต่ฉันเชื่อว่าตอนนี้ในใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง’

‘ดังนั้นเขาอาจกำลังเป็นห่วงมิเชลล์อยู่ก็ได้ ไม่ใช่ฉันหรอก…’

‘แต่… สายตาที่เขากำลังมองฉันอยู่นั้นเป็นสายตาที่แสดงความห่วงใยไม่ใช่เหรอ?! เป็นไปได้ไหมที่เขาจะรู้สึกเป็นห่วงฉันจริง ๆ?’

‘มีทางเดียวที่จะรู้ว่าเขาเป็นห่วงฉันหรืออยู่เปล่า!’