กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1451

อันที่จริงนานาโกะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรในตอนนี้ ดังนั้นจู่ ๆ เธอจึงคิดที่จะมอบชานมให้กับชาร์ลี

ถึงแม้ว่าชาร์ลีจะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ยังไม่ได้ดื่มน้ำแม้แต่หยดเดียวตั้งแต่ขับรถออกไปรับพ่อตา แล้วตอนนี้เขาก็รู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อยด้วย

ดังนั้นเขาจึงรับชานมนั้นมาไว้ในมือโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่จะยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณครับ บังเอิญผมรู้สึกกระหายน้ำขึ้นมานิดหน่อยพอดีเลย”

หลังจากพูดออกไปอย่างนั้นแล้ว ชาร์ลีก็ก้มหน้าลงและดูดชานมเข้าไปอึกใหญ่

ในเวลานี้นี่เองที่นานาโกะนึกขึ้นมาได้ในทันที แล้วร้องอุทานอยู่ภายในใจ ‘อุ๊ย! เมื่อกี้นี้ฉันจิบชานมจากแก้วนั้นไปสองสามอึกแล้ว… ถึงแม้ฉันจะดื่มชานมไปเพียงสองสามอึก แต่ก็ยังถือว่าดื่มไปแล้ว! นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันได้จูบกับชาร์ลีทางอ้อมหรอกเหรอ?’

ชาร์ลีไม่รู้ว่านานาโกะได้ดื่มชานมไปก่อนเขาแล้ว ในขณะที่เขายังคงดื่มชานมต่อไปอยู่นั้น ชาร์ลีก็พูดว่า “คุณอิโตะ ทำไมคุณถึงมาหาผมในช่วงกลางดึกขนาดนี้? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

นานาโกะรู้สึกเขินอายและละอายใจเล็กน้อย

เธอได้รับการฝึกฝนมาอย่างเข้มงวดถึงยี่สิบปีว่าควรทำตัวให้สมกับเป็นผู้หญิง และเธอรู้ถึงความสำคัญของคำพูดที่บอกว่า ‘ผู้ชายและผู้หญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน’ นี่เป็นการสัมผัสแบบใกล้ชิดที่สุดที่เธอเคยมีกับเพศตรงข้าม!

ดังนั้นนานาโกะจึงรู้สึกทั้งประหม่าและวิตกกังวลในเวลานี้

แต่นอกเหนือจากนั้น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ในขณะที่เธอกำลังงุนงงสับสนอยู่นี้ ชาร์ลีก็ถามว่า “คุณมาที่นี่ทำไมครับ?”

นานาโกะยิ้มอย่างขมขื่นในขณะที่พูดว่า “ในฐานะที่ฉันเป็นตัวเต็งอันดับหนึ่งของการแข่งขันในครั้งนี้ ถ้าฉันไม่สามารถคว้าเหรียญทองมาครองได้ ฉันก็คงไม่มีหน้าจะอยู่รับรางวัลในฐานะรองอันดับหนึ่งของการแข่งขันหรอกค่ะ…”

ชาร์ลียิ้มในขณะที่พูดว่า “เหตุผลที่คุณฝีกฝนศิลปะการต่อสู้นั้นไม่ใช่เพียงเพื่อจะต้องคว้าชัยชนะเสมอไปนะครับ ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะจุดกำเนิดของศิลปะการต่อสู้นั้นไม่ได้เป็นเพียงการวัดความสามารถกับคนอื่นเท่านั้น แต่ยังใช้วัดมาตรฐานและความคาดหวังของคุณเองด้วย”

“วัดมาตรฐานและความคาดหวังของตนเอง?” นานาโกะถามอย่างว่างเปล่า “คุณเวดหมายความว่าอย่างไรคะ?”

ชาร์ลียิ้มอย่างเฉยเมยในขณะที่พูดว่า “นานาโกะ บรรพบุรุษของชาวออสเกียนนั้นแตกต่างจากบรรพบุรุษของประเทศอื่น ๆ หรือเชื้อชาติต่าง ๆ ในโลกนี้ บรรพบุรุษของเราไม่เคยชอบรังแกผู้อ่อนแอเพื่ออวดความแข็งแกร่งและความเหนือกว่าของเรา และเราไม่เคยชอบหรือมีส่วนร่วมในการรุกรานจากต่างชาติด้วย”

“บรรพบุรุษชาวออสเกียนของเรายังคงอยู่แต่ในประเทศของเราอย่างมั่นคงมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว เราพยายามอย่างสุดความสามารถในการตอบโต้การโจมตีและการรุกรานจากศัตรูชาวต่างชาติ แต่ถึงแม้ในยุครุ่งเรืองที่สุดที่มีชาวต่างประเทศหลั่งไหลเข้ามานั้น เราก็ไม่เคยวางแผนที่จะเข้าไปรุกรานประเทศอื่น ๆ เลย ซึ่งก็รวมถึงประเทศญี่ปุ่นของคุณด้วย”