กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1482

ในเวลานี้จิโร่กำลังถือซองยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาอยู่ในมือ

นับตั้งแต่ที่เขาได้รับยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยามา แล้วหลังจากลองกินเข้าไปตอนที่รู้สึกไม่สบายท้องเมื่อคืนนี้ เขาก็ไม่รู้สึกปวดหรือไม่สบายท้องอีกเลย

นี่ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ายาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยานั้น มีประสิทธิภาพมากกว่ายาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิอย่างแน่นอน

สิ่งที่ทำให้จิโร่หวาดกลัวมากยิ่งขึ้นก็คือข้อเท็จจริงที่ว่า… เขากินยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาไปเพียงแค่ครั้งเดียว แต่เมื่อเขารู้สึกไม่สบายท้องขึ้นมานิดหน่อยในขณะนี้เขาก็เอื้อมมือไปหยิบซองยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาโดยไม่รู้ตัวแทนที่จะเป็นยาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิของเขาเอง

อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งค้นพบยาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิหลังจากอ่านคัมภีร์ยาโบราณของชาวออสเกียนมาเป็นจำนวนมากแล้วเลือกสูตรปรุงยาสูตรนี้จากสูตรปรุงยามากมาย ดังนั้นยาแก้โรคกระเพาะโคบายาชินี้จึงทำให้เขารู้สึกประสบความสำเร็จตลอดมาและทำราวกับยานี้คือลูกในไส้ของเขาเอง

สิ่งที่เขาไม่เคยคิดมากก่อนก็คือเขาต้องการทิ้งยาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิซึ่งเป็นลูกของเขาแล้ว หลังจากใช้ยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาไปแค่ครั้งเดียว นี่เป็นข้อพิสูจน์อย่างชัดเจนว่า แม้แต่ร่างกายของเขาก็ไม่อาจต่อต้านประสิทธิภาพของยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาได้!

ถ้าขนาดตัวเขาเองยังทำแบบนี้ แล้วผู้บริโภคคนอื่น ๆ ล่ะ? หลังจากใช้ยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาแล้ว พวกเขาจะต้องโยนยาแก้โรคกระเพาะโคบายาชิทิ้งไปอย่างไม่ลังเลแน่นอน

ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องเอาใบสั่งยาและสูตรปรุงยายาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยามาให้ได้!

ในขณะที่จิโร่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่นั้นเขาก็รู้สึกแสบร้อนในท้องเพิ่มขึ้นนิดหน่อย ดังนั้นเขาจึงเปิดซองยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาโดยไม่ลังเลแล้วเทผงยาเข้าปากไปทันที

ในเวลานี้จิโร่รู้สึกตื่นเต้นและกระวนกระวายใจมาก แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกร้อนใจมากเช่นกัน

เขาจึงบอกผู้ช่วยของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทันทีว่า “รินวิสกี้ใส่น้ำแข็งให้ฉันแก้วนึงสิ!”

ผู้ช่วยของเขาพยักหน้าทันทีก่อนจะหยิบขวดวิสกี้อายุสิบเจ็ดปีที่ผลิตในประเทศญี่ปุ่นออกมาจากตู้เย็นในรถ หลังจากเทวิสกี้ลงไปครึ่งแก้ว เขาก็เติมน้ำแข็งลงไปในแก้วสองสามก้อน