กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1501

ชายหญิงที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารนั้น แม้จะไม่ได้มองที่รูปลักษณ์ นิสัยใจคอ และชุดลำลองที่สวมใส่อยู่ ทั้งคู่ก็ดูหรูหราและมีรสนิยมมาก

ชายคนนั้นดูซูบผอมนิดหน่อยและมีใบหน้ากับริมฝีปากที่ดูซีดเซียวเล็กน้อย เมื่อมองแค่แวบแรกก็เห็นได้ชัดว่าเขาป่วยมานานแล้ว ยิ่งกว่านั้นเขาดูเหมือนคนป่วยระยะสุดท้ายที่กำลังจะตาย

แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขานั้นกลับดูแลตัวเองเป็นอย่างดี เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ๆ รูปร่างหน้าตาของเธอดูคล้ายกับควินน์และดูเหมือนคนมีอายุแค่สามสิบกว่า ๆ เท่านั้น

ชาร์ลีจำคนทั้งสองได้ตั้งแต่เห็นแวบแรก นี่คืออาโกลดิ้งที่เขารู้จักตั้งแต่เด็ก ๆ และภรรยาของเขา… น้าโกลดิ้ง

ในขณะที่ชาร์ลีจำได้ว่าพวกเขาเป็นใคร คนทั้งคู่นั้นก็จำเขาได้ทันทีเช่นกัน!

ยูลมีสีหน้าตกใจสุดขีด ใบหน้าของเขาดูซูบเซียวเป็นอย่างมาก ตอนนี้ดวงตาของเขาเบิกกว้างและตัวสั่นเทาเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก

ในเวลานี้ราเชลซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาก็ตกตะลึงเช่นกัน เธอลุกขึ้นยืนก่อนจะใช้มือชี้ไปที่ชาร์ลี แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งปิดปากตัวเอง แล้วพูดออกมาว่า “เธอ… เธอ… เธอคือชาร์ลี… เธอคือชาร์ลี เวดใช่ไหม?”

ชาร์ลีรู้สึกสะเทือนใจมากในเวลานี้ เขาถอนหายใจเบา ๆ ในขณะที่ตอบด้วยเสียงสั่นเครือว่า “น้าโกลดิ้งครับ ผมชาร์ลีเอง…”

พอพูดจบชาร์ลีก็มองไปที่ยูลที่ยังคงตัวสั่นเทาและเอาแต่อ้าปากค้าง “สวัสดีครับ… อาโกลดิ้งและน้าโกลดิ้ง สบายดีไหมครับ?”

ชาร์ลีอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ในขณะที่พูดว่า “จริง ๆ แล้วผมอยู่ที่โอลรัสฮิลล์มาตลอดหลายปีแล้วครับอาโกลดิ้ง ผมอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนอายุสิบแปดปี…”

“เป็นไปได้ยังไงกัน?” ยูลโพล่งออกมา “ฉันไปตามหาเธอที่โอลรัสฮิลล์ตั้งหลายครั้งแล้ว ฉันค้นหาไปทั่วเลยไม่ว่าจะเป็นสถาบันสงเคราะห์ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและสถานีกู้ภัยต่าง ๆ ทั่วทั้งโอลรัส ฮิลล์ แต่ไม่เคยพบที่อยู่ของเธอเลย…”

ดวงตาของชาร์ลีแดงก่ำในขณะที่พูดว่า “อาโกลดิ้งครับ ตอนนั้นสตีเฟ่น ทอมป์สันซึ่งเป็นพ่อบ้านของตระกูลเวดได้ส่งคนมาครอบครองสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และปิดบังตัวตนของผมเอาไว้ เพราะกลัวว่าจะมีคนพยายามทำร้ายผม ซึ่งจริง ๆ แล้วผมไม่รู้เรื่องนี้เลย ผมเพิ่งมารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติก็ตอนที่ได้กลับมาพบกับนานาอีกครั้งเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากนั้นผมก็ได้ไปถามคุณธอมป์สันเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วในที่สุดเขาก็เล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมฟัง…”

ยูลตะลึงงันไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เข้าในเรื่องต่าง ๆ ได้ทันที เขาพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “อย่างนั้นเหรอ! เป็นแบบนี้นี่เอง! ดูเหมือนว่าสตีเฟ่นจะรู้วิธีตอบแทนความเมตตาของผู้มีพระคุณนะ พ่อของเธอชอบเขาและปฏิบัติต่อเขาอย่างดีมาตลอด ดูเหมือนว่าพ่อของเธอจะมองคนไม่ผิดเลยจริง ๆ !”