กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1519

เอเดรียนและสมัครพรรคพวกต่างมองหน้ากันด้วยความรู้สึกงุนงงสับสน พวกเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี

ชาร์ลีได้พูดอย่างชัดเจนแล้วว่าให้พวกเขาแยกย้ายออกไปกันได้แล้วและพวกเขาก็อยากจะออกไปจากที่นี่ทันที แต่ไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนเพราะรู้สึกว่าชาร์ลียังพูดไม่จบ

นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่เข้าใจว่าชาร์ลีหมายถึงอะไร

ในทางตรงกันข้าม ชาร์ลีก็ไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาคิดออกเช่นกัน ก็เหมือนกับการที่กว่าเคนเน็ธจะคิดออกนั่นแหละ เขาจะต้องให้พวกนั้นเปิดประสบการณ์ด้วยตัวเองเสียก่อน

เมื่อเห็นว่ากลุ่มคนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น โดยมองไปรอบ ๆ เหมือนคนเซ่อซ่า ชาร์ลีก็ตวาดด้วยน้ำเสียงอันน่ากลัว “ผมให้เวลาสามวินาทีในการออกไปจากที่นี่ หรือไม่ก็อยู่ที่นี่ไปตลอดเลยก็ได้!”

เอเดรียนโบกมือให้กับฝูงชนราวกับได้รับอภัยโทษ แล้วเร่งเร้าขึ้นมาว่า “ไปกันเถอะ!”

ทุกคนเริ่มหันหลังกลับแต่จ้าวนักรบกับจ้าวดินแดนยังคงนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

พวกเขาอยากออกไปจากที่นี่ใจจะขาด แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับตัวแม้แต่น้อย

ในช่วงแรก ๆ เขายังมีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ที่ขาบ้าง จึงทำให้สามารถยืนและเดินกระย่องกระแย่งไปข้างหน้าได้บ้าง แต่เนื่องจากเขาได้นั่งคุกเข่าอยู่เป็นเวลานาน จึงเกิดอาการขาชาจนถึงขั้นหมดแรงจนไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นยืนได้

ในขณะที่พวกเขามองดูทุกคนเดินจากไป ชายรูปร่างกำยำสองคนก็น้ำตารินไหล แล้วจ้าวนักรบก็ร้องออกมาว่า “นายท่านเอเดรียน ช่วยพาพวกเราออกไปด้วย!”

เอเดรียนก่นด่าด้วยความหงุดหงิด “ไอ้ขี้แพ้สองตัวนี่! ให้ฆ่ามันก็ยังทำไม่ได้ แล้วตอนนี้ยังเดินเองไม่ได้อีกเหรอ?”

จ้าวนักรบร้องไห้สะอึกสะอื้น “นายท่านเอเดรียน ผมขยับขาไม่ได้เลย… ถ้าผมลุกขึ้นยืนได้ผมก็คงไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากคุณหรอก…”