กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 19

“แล้วนายคิดว่านายเป็นใคร?”

เวนเดลล์มองไปที่ชาร์ลีด้วยความสงสัยขณะที่เขาพูดอย่างเย็นชา “นายไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากไอ้ขี้แพ้ นายไม่สามารถแม้แต่จะดูแลภรรยาของนายให้อยู่ในลู่ในทางได้ การที่แคลร์มาอยู่กับนาย มันเป็นการสูญเปล่าทำไมนายไม่ปล่อยเธอไปเพื่อให้เธออยู่กับฉัน ฉันให้เธอได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ!”

ความเยือกเย็นเริ่มเข้ามาอยู่ใต้ใบหน้าของชาร์ลี เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและ “ฉันจะให้นายเลือกสองทาง หนึ่ง ขอโทษแคลร์ซะ และขอคืนคำพูดทุกอย่างที่นายพูดต่อหน้าทุกคน หรือสอง ฉันจะทำให้บริษัทของครอบครัวนายล้มละลาย ตัดสินใจมาได้เลย”

“ ฮ่า ๆ ๆ ! นี่ล้อเล่นกับฉันอย่างนั้นเหรอ? คิดว่าตัวเองเป็นใครกันที่จะทำให้ครอบครัวฉันล้มละลาย?”

เวนเดลล์หัวเราะดังลั่นขณะที่เขาจ้องมองชาร์ลีอย่างดูถูกเหยียดหยาม เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จริงจังกับชาร์ลีซะเลย

“นี่นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? นายกำลังฝันกลางวันอยู่หรือเปล่า? นายรู้หรือเปล่าว่าทรัพย์สินของ บริษัทฉันเท่าไหร่? นายเนี่ยนะจะสามารถทำอะไรให้เราล้มละลาย? ฮ่าฮ่า!”

ชาร์ลีแสดงสีหน้าไม่พอใจ ขณะมองเวนเดลล์สักพักราวกับว่าเขากำลังมองคนงี่เง่า จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์และโทรหาสตีเฟน

“ในอีกสามนาทีฉันอยากเห็นการล้มละลาย และปล่อยยอดหนี้ทั้งหลายของธุรกิจของตระกูลโจนส์ ปล่อยให้หนี้พวกเขาพุ่งให้สูงที่สุด!”

สามนาทีในการทำให้ บริษัท ที่มีมูลค่าสุทธินับพันล้านล้มละลายนั้นเป็นไปไม่ได้เลย!

เวนเดลล์จ้องกลับไปที่ชาร์ลีด้วยความตกใจและพูดว่า “ไอ้บ้าเอ้ย นายมันเต็มไปด้วยคำโกหก! นายคิดว่านายเป็นไฮโซคนนั้นบนอินเทอร์เน็ตจริง ๆ เหรอไง?”

จากนั้นเขาพูดต่ออย่างเย็นชา “ไอ้ขี้แพ้ หยุดเสแสร้งฉันจะให้ทางเลือกสองทางกับนายด้วยเช่นกัน หนึ่ง คุกเข่าขอโทษฉันแล้วหย่ากับแคลร์ทันที สอง ฉันจะให้ใครสักคนมาทุบตีนาย และทำให้นายพิการ และให้นายได้เห็นตัวตนที่น่าสมเพชของนายว่าแคลร์น่ารักแค่ไหนกับฉัน ตัดสินใจเลย! ฉันจะให้เวลานายพิจารณาตัวเลือกของนายสักครู่!”

ชาร์ลีเหลือบมองนาฬิกาและพูดว่า “นายเหลือเวลาอีก 1 นาที แน่ใจหรือว่าไม่ต้องการกอบกู้ บริษัทของนายแม้แต่นิดเดียว?”

“ไอ้สารเลว! นายมีเวลาตัดสินใจสามสิบวินาที! ถ้าตอนนี้นายไม่ได้คุกเข่าฉันจะทำให้นายเสียใจตลอดไป!” เวนเดลล์ขู่

“ยี่สิบวินาที!”

“สิบวินาที!”

“ห้าวินาที!”

"หมดเวลา! อย่าโทษว่าฉันเป็นใจดำกับสิ่งที่นายเลือกแล้วกัน!”

เวนเดลล์ดึงคอเสื้อของเขาและแสดงท่าทางไปที่บอดี้การ์ดรอบตัวเขาเพื่อพร้อมที่จะจัดการ

ในขณะเดียวกัน จู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เวนเดลล์ดูประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น เขามองไปที่โทรศัพท์และเห็นว่าเป็นสายของพ่อเขาจึงรีบรับสาย

“พ่อครับ ผมอยู่ที่โรงแรมแล้วพ่ออยู่ที่ไหน?”

ทางโทรศัพท์พ่อของเวนเดลล์พูดอย่างเดือดดาลว่า “ไอ้ลูกเวร! ครั้งนี้แกไปทำอะไร? แกทำให้ใครขุ่นเคืองอีกแล้ว? ตอนนี้ผู้ถือหุ้นทั้งหมดขายหุ้นของเราทิ้งไปหมดแล้ว ราคาหุ้นของเราลดลงกว่า 80%!”

จากนั้นเขายิ่งขึ้นเสียงดังขึ้น “ธนาคารทั้งหลายก็ต่างมาที่ประตูบ้านของเราเพื่อเรียกร้องให้ชำระหนี้! พาร์ทเนอร์ทั้งหมดได้ระงับโครงการของพวกเขากับเราอย่างกะทันหัน และยุติข้อตกลง! ห่วงโซ่ทุนของเราขาดไปแล้ว! เราเหลือเพียงการประกาศล้มละลายและการเคลียร์หนี้สิน!”

ประหนึ่งว่าเลือดไหลออกมาจากใบหน้าของเวนเดลล์ในขณะที่เขาฟังคำรามที่ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของสาย เหงื่อเย็นไหลลงหน้าผากของเขา

“พวกเราชิบหายกันหมดแล้ว! พังพินาสหมดแล้ว!”

เวนเดลล์อ้าปากค้าง เพื่ออยากถามอะไรบางอย่าง แต่เขาได้ยินเสียงไซเรนผ่านโทรศัพท์ตามด้วยเสียงทุบประตูของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ขอให้พ่อของเขามาที่สถานีเพื่อทำการสอบสวน