กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 319

เอเลนและแคลร์เฝ้าดูสถานการณ์ด้วยสีหน้าตกตะลึง ในขณะที่เจสันตกใจ และงุนงงยิ่งกว่าเดิม

เอเลนคาดหวังให้หมอที่เก่งกาจช่วยรักษาสามีของเธอ แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะขอโทษชาร์ลีโดยยอมรับว่าเขาได้หลอกพวกเขาเกี่ยวกับยาวิเศษ…

ใบหน้าของเจสันเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ และอับอาย เขากำหมัดแน่น โดยรู้สึกว่าชื่อเสียงทั้งหมดของเขากำลังถูกตราหน้า และทำให้อับอายโดยชาร์ลี อย่างไรก็ตาม เขาปฏิเสธที่จะเชื่อว่าชาร์ลีมีอำนาจอย่างที่คนเหล่านี้กล่าวถึง และเขาก็ไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ต่อไอ้ขี้แพ้คนนี้

ทันใดนั้นเอง ดอน อัลเบิร์ต ก็หัวเราะเยาะเขาอย่างไม่คาดคิด และถามชาร์ลีว่า “ปรมาจารย์เวด จะให้ผมทำอย่างไรกับไอ้หนุ่มตระกูลแกรนท์คนนี้ดีครับ?”

เขาไม่กล้าตัดสินใจของตัวเองต่อหน้าชาร์ลี เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะทำร้ายเจสันทันทีเพียงเพราะว่าเจสันมีทัศนคติที่หยาบคายต่อชาร์ลี

ชาร์ลีพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า “แล้วแต่คุณจะจัดการเลย”

ดอน อัลเบิร์ต ยิ้มอย่างร้ายกาจกับคำพูดของชาร์ลี แต่ก่อนที่เขาจะเรียกคนของเขาออกมาได้เกรแฮมขมวดคิ้วด้วยความกระวนกระวายใจ และถามขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อน เผอิญว่าฉันได้ยินจากลุค มาร์แชล ว่านายไปก่อเหตุในงานแสดงรถยนต์เมื่อวานนี้ และทำให้ปรมาจารย์เวดไม่พอใจ จริงไหม?”

"ฮะ? ไม่นะผม… ผมไม่… ผม…” เจสันพูดติดอ่างอย่างตื่นตระหนกและโวยวาย

แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายแพ้เมื่อวานนี้ แต่เขาก็สร้างปัญหาให้ตัวเองโดยการไปยั่วยุชาร์ลี จากสิ่งที่เห็นแล้วนั้น พวกเขาคงต้องการที่จะรวบยอดพร้อมกันทั้งสองคดี

ดอน อัลเบิร์ต หัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า “เอาล่ะ ดูเหมือนว่านายจะไปยุ่งกับปรมาจารย์เวดเมื่อวานนี้อีกด้วยนะเจ้าหมาตาบอด! โอเค งั้นฉันจะขอแจ้งให้นายทราบถึงราคาที่ต้องจ่ายสำหรับการกระทำผิดต่อปรมาจารย์เวด!”

เขาเรียกคนของเขามา และพูดว่า "เฮ้ พวกนายช่วยโยนไอ้โง่นี่ออกไปนอกหน้าต่างเดี๋ยวนี้!"

เจสันตกใจ และกลัวมากที่การโอ้อวด และอวดดีของเขาได้ถูกกำจัด เขาคุกเข่า และร้องขอว่า “ชาร์ลีฉันขอโทษ ได้โปรดฉันขอร้องนายโปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ได้โปรด…”

ชาร์ลียิ้มเยาะ “อืมมม ฉันคิดว่านายค่อนข้างเชี่ยวชาญไม่ใช่เหรอ? ฉันเป็นแค่คนขี้แพ้ทำไมนายถึงขอความเมตตาจากฉันล่ะ?”

เจสันคร่ำครวญอย่างน่าสมเพช น้ำตา และน้ำมูกปกคลุมใบหน้าของเขาอย่างยุ่งเหยิง “ชาร์ลี ได้โปรด ฉันขอโทษ! ฉันเป็นพวกขี้แพ้! ฉันเป็นคนขี้แพ้ที่สุดในโลก! โปรดไว้ชีวิตของฉัน โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…”

ชาร์ลีไล่เขาออกไปและพูดอย่างเย็นชาว่า “นายไม่สนใจฉันเองนะเมื่อวานนี้ ดังนั้นวันนี้ฉันจะมาเหยียบนายให้จม! ออกไปให้พ้นซะ!”

จากนั้นเขาก็ตะโกนบอกอัลเบิร์ตว่า “รออะไรอยู่!”

อัลเบิร์ตตัวสั่นเล็กน้อย และสั่งคนของเขาว่า “พวกนายกำลังรออะไรอยู่? ฉันจะโยนพวกนายออกไปนอกหน้าต่างให้หมด ไอ้พวกงี่เง่า!”

คนของดอน อัลเบิร์ต ยกตัวเจสันขึ้นทันที และโยนเขาออกไปนอกหน้าต่าง ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดรวดร้าว

แคลร์ปิดปากอย่างไม่เชื่อ หัวใจของเธอเต้นแรง และจิตใจของเธอก็ว่างเปล่า

พวกเขาอยู่บนชั้นสาม จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาฆ่าเขา?

เธอและเอเลนรีบวิ่งไปที่หน้าต่างและมองลงไป

โชคดีที่เจสันยังมีชีวิตอยู่ เขานอนอยู่บนสนามหญ้าพลางจับขาและกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง โชคดีสำหรับเขาเช่นกันที่พวกเขาอยู่ที่โรงพยาบาล แพทย์ และพยาบาลจึงรีบไปช่วยเขา และส่งเขาไปยังห้องฉุกเฉินทันที

แคลร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่เกิดเหตุ เธอรู้สึกขยะแขยงและหงุดหงิดเล็กน้อยที่เจสันมาโอ้อวดและดูถูกชาร์ลีซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าขาของเขาหัก และเขาคงจะไม่สามารถตอแยเธอได้อีก มันก็ค่อนข้างโล่งใจสำหรับตัวเธอเอง

ท่ามกลางความวุ่นวาย ชาร์ลีเดินไปหาแอนโธนีอย่างเงียบ ๆ เขาหยิบเม็ดยาชุดที่สองออกมาจากกระเป๋า และกระซิบว่า “คุณซิมมอนส์ ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ คุณจะเป็นคนรักษาพ่อตาของผมในภายหลัง และให้ยาเม็ดนี้แก่เขา”