กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 417

ลอเรนรู้สึกเสียใจ และโกรธมากเช่นกัน เธอเป็นลูกสาวของตระกูลโธมัส และไม่มีทางที่เธอจะรับผิดอย่างบริสุทธิ์ใจ เธอจึงผลักประตูลงจากรถทันที และตะโกนกลับไปว่า “เฮ้ หุบปากซะ! นี่มันเป็นความผิดของคุณตั้งแต่แรก! คุณไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังถอยหลังเข้าจอด คุณตาบอดเหรอไง? คุณกล้ามาว่าฉันก่อนได้ยังไงกันฮะ?!”

ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าลอเรนจะตอบกลับใส่เขา เขาตะโกนว่า “โอ้พระเจ้า ให้ตายเถอะคนขับเป็นผู้หญิงโง่อีกคนสินะ! เก้าในสิบของคนขับรถที่โง่ที่สุดบนท้องถนนจะเป็นผู้หญิง! คุณขับรถเป็นหรือเปล่าเนี่ย? ถ้าทำไม่ได้ให้กลับไปอยู่ในท้องของแม่เธอซะ และเรียนรู้วิธีขับรถก่อนที่จะออกมา ไม่งั้นจะทำให้ตัวเองขายหน้าซะเปล่า ๆ !”

จากนั้นเขากล่าวเสริมว่า “ฉันเพิ่งซื้อรถคันนี้มาในราคาหนึ่งแสนดอลลาร์นะ และคุณได้ทำรถฉันเป็นรอยแล้ว คุณต้องการรับผิดชอบเท่าไหร่ล่ะ?”

ลอเรนขมวดคิ้ว และโต้กลับ “เฮ้ ก่อนอื่นนะ! ฉันเห็นที่ว่างก่อน และได้ถอยเข้าไปครึ่งหนึ่งแล้วส่วนคุณออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ และพยายามแย่งที่จอดฉัน! มันเป็นความผิดของคุณ! คุณกล้ามาด่าฉันก่อนได้ยังไงกัน?!”

ชายหนุ่มคำรามด้วยความตกใจ “อะไรนะ? ฉันจะด่าคุณไม่ได้เหรอไง เพราะคุณเป็นฝ่ายผิดนะ! นอกจากนี้ฉันไม่เพียงแต่จะด่าคุณเท่านั้นหรอกนะ แต่ฉันจะตบสั่งสอนคุณด้วย!”

จากนั้นชายคนนั้นก็ยื่นมือออกมา และพยายามจับผมของลอเรน ลอเรนตกใจกับความหยาบคายของเขา ก่อนจะรีบถอยหลัง

แคลร์ตะโกนว่า “ชาร์ลี มาที่นี่หน่อยค่ะ! เราต้องการความช่วยเหลือ!"

ชายหนุ่มจ้องมองไปที่แคลร์ และตะโกนขึ้นว่า “ว้าว คุณช่างสวยเหลือเกิน ไปนอนกับฉันคืนนี้สิ และฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป!”

จากนั้นเขาก็ยืดแขน และต้องการดึงแคลร์เข้ามาในอ้อมกอดของเขา แต่แขนของเขาถูกจับไว้แน่นด้วยมือที่แข็งแกร่ง