กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 460

การเดินทางไปโรงพยาบาลประมาณ 15 ไมล์ ทำให้กลิ่นในรถเปรียบได้กับถังบำบัดน้ำเสียซึ่งเป็นนรกสำหรับคนที่มีชีวิตกับในรถมาก

เมื่อพวกเขามาถึงโรงพยาบาล พวกเขาช่วยเคียนออกจากรถ และค่อย ๆ เดินไปที่โรงพยาบาล ทันใดนั้นความรู้สึกแปลก ๆ ก็ค่อย ๆ ทำให้จิตใจของเคียนไร้การควบคุมอีกครั้ง ...

อย่างแรกเขารู้สึกเวียนหัวและปวดหัว จากนั้นเขาก็มองไปที่ผู้คนรอบข้างด้วยความสิ้นหวังและร้องออกมาว่า “บ้าเอ้ย… พวกความรู้สึกนี้กลับมาอีกครั้งแล้ว… ถ้าฉันเสียสติอีกครั้ง จำไว้ว่าพวกนายต้องจับฉันไว้ให้แน่นนะ!”

พวกเขาตกใจ แต่ก็พยักหน้ารับ แต่ข้างในนั้นพวกเขากำลังคิดว่า ‘เราจะพยายามรั้งคุณให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่ว่าเราจะรั้งคุณไว้ได้หรือไม่นั้น ก็เป็นเรื่องที่เราไม่อาจคาดเดาเหตุการณ์ได้เลย… ’

จากนั้นราวกับว่าเคียนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาก็ตะโกนอย่างกระวนกระวายไปว่า “ห้องน้ำอยู่ไหน?! ห้องน้ำอยู่ที่ไหน?!”

ทุกคนสบตากันอย่างประหม่า และพวกเขาก็เห็นความสิ้นหวังในดวงตาของกันและกัน ...

บ้าเอ้ย เขาเริ่มมันอีกครั้งแล้ว!

พวกเขาจะทำอย่างไรล่ะทีนี้?!

ผู้ดูแลตะโกนออกมาว่า “จับเขาไว้! อย่าปล่อยให้เขาหลุดไปได้อย่างเด็ดขาด!”

ดังนั้น ชายหนุ่มทั้งสามจึงดึงเอวของเขากดเขาลงกับพื้นและจับแขนขาของเขาไว้แน่น พยายามที่จะยับยั้งการโต้กลับของเขา ผู้ดูแลตะโกนว่า “รอเเปบนะ ฉันจะเรียกหมอมาช่วย! พวกนายจับไว้ก่อนนะ!”

ชายหนุ่มทั้งสามกดเคียนด้วยความพยายามอย่างมาก แต่เคียนกำลังดิ้นรนอย่างรุนแรงเหมือนสุนัขดุร้ายที่ถูกจับได้ ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนว่า “โอ้ บ้าเอ๊ย พวกฉันไม่คิดว่าจะกอดเขาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว ฉันจะทำยังไงดี!”

“แค่กดเขาลงอย่าปล่อย!” ชายหนุ่มอีกคนพูดว่า “ฉันจะถอดเข็มขัดออกมามัดขาเขาไว้!”

“โอเค เป็นความคิดที่ดี!”