กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 568

ในขณะนี้ มีคนตะโกนเรียกจากด้านนอกว่า “ทุกคน คุณลีมาแล้ว ต้องการชายหนุ่มสองคน ให้ช่วยพาเขาขึ้นบันได”

ในที่สุด จาค็อบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดเร่งเร้าชาร์ลี “รีบไปช่วยเขาเถอะ”

ชาร์ลีพยักหน้า

แอรอนพูดกับเจคว่า “ไปด้วยเลยสิ พวกเราคนแก่กันทั้งนั้น ไม่แข็งแรงเท่าพวกหนุ่ม ๆ เราไม่ไหวกันแล้ว”

"ได้ครับ" เจคพยักหน้าและเดินออกจากประตูพร้อมกับชาร์ลี

ขณะที่พวกเขาเดินลงบันได เจคผู้ฉลาดหลักแหลมก็เดินนำหน้าชาร์ลีและไม่สนใจแม้แต่จะมองหน้าเขา

ชาร์ลีก็อดคิดไม่ได้เลย ว่าไอ้บ้านี่และบริษัทของมันคงอยู่ไม่พ้นวันนี้หรอก เขาแค่ต้องการหาเวลาที่เหมาะสมในการจัดการขั้นเด็ดขาดเท่านั้นเอง

ความสนุกสุดขีดกำลังก่อตัวเป็นความเศร้าอย่างขีดสุดเช่นกัน และนั่นคือความหายนะที่แย่ที่สุดที่ผู้ชายคนหนึ่งจะได้รับ เจคยังไม่ได้รับรู้ถึงความสนุกสุดขีดนั้นเลย

พวกเขามาถึงชั้นล่างและเห็นชายอายุประมานแปดสิบกว่า เขามีผมสีขาวนั่งอยู่บนรถเข็นและมองขึ้นไปที่อาคารเรียนเก่า

มีชายวัยกลางคนยืนอยู่ข้างเขา เขายิ้มเมื่อเห็นชาร์ลีกับเจค และพูดว่า “สวัสดีครับ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ ขอโทษที่รบกวน แต่ผมพาเขาขึ้นบันไดไม่ไหวจริง ๆ อาคารมันเก่ามาก แม้แต่ลิฟต์ก็ไม่มี หลังจากพ่อผมเกษียณ เขาก็อยากกลับมาที่โรงเรียนนี้เพื่อดูแลมันเสมอ แต่เพราะขาของเขา เขาจึงไม่สามารถไปไหนได้เลย”

ชายชราหัวเราะ “ก็แกดูแลฉันอย่างกับเป็นพวกจู้จี้จุกจิก เพราะแค่ไม่อยากให้ฉันขยับกล้ามเนื้อต่างหาก ฉันจะปีนขึ้นไปที่นั่นเองก็ยังได้ ถ้าฉันอยากจะปีนน่ะ”

มุกนี้ทำให้ลูกชายเขาหัวเราะ และเขาเองก็หัวเราะไปพร้อมกัน แล้วลูกเขาก็พูดขึ้นว่า “พ่อ นี่พ่อสอนที่มหาวิทยาลัยมาทั้งชีวิตแล้ว ไม่เบื่ออะไรที่เกี่ยวกับมหาลัยบ้างหรือ?”