กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 658

ฌอนหัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยาม “จัสมิน อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ ผู้ชายคนนี้ดูถูกตระกูลเวบบ์และตบสุนัขรับใช้ของเรา ต่อให้นายท่านมัวร์ออกมาพูด เราก็จะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ !”

จากนั้นเขาชี้ไปที่เคนและตะโกนบอกชาร์ลีว่า “ฉันจะให้อภัยนายชั่วคราวถ้านายคุกเข่าลงต่อหน้าสุนัขรับใช้ของฉัน และขอโทษ แล้วคุกเข่าต่อหน้าฉันและขอโทษอีกครั้ง!”

เคนเหมือนลอยอยู่เหนือดวงจันทร์เมื่อเขาได้ยิน ถ้าเขามีหางเขาคงกระดิกไปแล้ว!

เขารู้สึกขอบคุณที่ฌอนสู้เพื่อเขาหลังจากที่เขาถูกตบถึงสองครั้ง! ขณะเอามือปิดแก้มที่บวม เขาก็เดินไปหาชาร์ลีและพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “คุณได้ยินเขาแล้วใช่ไหม? คุกเข่าลงต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้!!”

ชาร์ลีสูดหายใจอย่างดูถูก จากนั้นในเสี้ยววินาที เขาก็เหยียดแขนออก คว้าคอของเคนแล้วยกเขาขึ้น!

ฌอนมองที่เกิดเหตุด้วยดวงตาเบิกกว้าง!

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชาร์ลีจะยกชายน้ำหนัก 150 ปอนด์ด้วยแขนข้างเดียวได้ เท้าของเขาห้อยลอยจากพื้น!

เคนรู้สึกได้เพียงความรู้สึกของแรงบีบคอของเขาขณะที่ขาของเขากำลังแกว่งเตะไปมาในอากาศ อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าไร เขาก็ยิ่งหายใจไม่ออก!

ชาร์ลีจ้องที่เคนและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณกล้าพูดอีกสักคำล่ะก็ ผมจะสลักคำว่า 'ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช' บนหน้าผากของคุณเหมือนที่เคยทำกับลูกชายของคุณ!”

จากนั้นเขาก็เหวี่ยงเคนลงไปกองกับพื้น

เคนร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวดขณะที่เขาถูกกระแทกกับพื้น เขารู้สึกเหมือนกับว่ากระดูกในร่างกายของเขาหักไปหมดแล้ว แต่เขากลัวความโหดเหี้ยมและพละกำลังของชาร์ลี ดังนั้นเขาจึงคลานไปด้านข้างของฌอนโดยปิดปากแน่น

จัสมินเร่งเร้าบอดี้การ์ดของเธออย่างขุ่นเคือง “พวกคุณยืนอยู่ที่นั่นเพื่ออะไรกัน? ไล่ชายคนนี้ออกจากบ้านของเราเดี๋ยวนี้!”

บอดี้การ์ดพยักหน้าและเดินไปข้างหน้าทันทีเพื่อจับเคน

เคนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “คุณเวบบ์ คุณเวบบ์ ช่วยผมด้วย!”