กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 716

ชาร์ลียิ้มและพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และกล่าวว่า “เร็วเข้า งั้นเรามาเริ่มกันเลย”

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายไปที่เคนและมาร์คัส

พ่อและลูกยืนเคียงข้างกัน มาร์คัสเช็ดน้ำตาแล้วยิ้ม “สวัสดีทุกคน ผมชื่อ มาร์คัส ลอยด์ ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช”

เคนก็รีบพูดด้วยว่า “สวัสดีครับ ผมชื่อเคน ลอยด์ พ่อของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช”

จากนั้นพวกเขาก็พูดพร้อมกันว่า “วันนี้พวกเราจะแสดงสแตนด์อัพคอมเมดี้กันนะครับ!”

มาร์คัสกล่าวว่า “ผมพนันได้เลยว่าพวกคุณทุกคนคงเคยเห็นคำเหล่านี้ที่สลักอยู่บนหน้าผากของผมกันแล้ว ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะผมเป็นคนที่หยิ่งยโสและคำพูดเหล่านี้จะเตือนพวกคุณทุกคนว่าพวกคุณเป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพชไงล่ะ”

เคนกล่าวต่อว่า “มีคนพูดไว้ว่า 'พ่อและลูกเหมือนกัน' แต่ในกรณีของผมนั้น มันคือ 'ลูกและพ่อเหมือนกัน' ในเมื่อลูกชายของผมมีคำว่า 'ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช' สลักไว้ที่หน้าผากของเขา ผมจึงไม่อาจปล่อยให้เขาหลงระเริงในความรุ่งโรจน์นั้นเองได้ ผมก็เลยเข้าร่วมกลุ่มและมีคำว่า 'พ่อของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช' สลักไว้บนหน้าผากด้วย”

มาร์คัสกล่าวว่า “จนถึงตอนนี้ คุณคงสงสัยว่าทำไมพ่อกับผมนั้นถึงหยิ่งผยอง? สาเหตุหลักเป็นเพราะเรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเวบบ์จากซัด เบอร์รีไงล่ะ!”

"ใช่แล้ว!" เคนกล่าวว่า "ทุกคนรู้ว่าตระกูลเวบบ์นั้นสกปรก แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่ตระกูลเวบบ์มีนั้นไม่ใช่เงิน แต่เป็นลูกชายที่ชอบกินอึ!"

มาร์คัสกล่าวว่า “ใช่! เมื่อพูดถึงลูกชายกินอึ พวกคุณคงเคยดูวิดีโอที่เป็นไวรัลบนอินเทอร์เน็ต ไอ้หมอนั่นต้องกินอึทุกชั่วโมงและเขาไม่สามารถแม้แต่จะข้ามได้แม้แต่ครั้งเดียว! ตอนที่เขาอยู่ที่โรงพยาบาล เพื่อที่จะกินอึที่สดใหม่เขาได้ผลักชายชราที่กำลังนั่งอยู่ในห้องน้ำและหยิบอึเข้าปากของเขาทันที! บอกผมทีว่านั่นเป็นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะทำหรือไม่?”

เคนย้ำว่า “ถูกต้องแล้ว ลูกเอ๋ย อย่างที่ลูกพูด ลูกชายของตระกูลเวบบ์นั้นแปลกประหลาดจริง ๆ !”

"แน่นอน!" มาร์คัสพยักหน้าพร้อมยกนิ้วโป้งให้ “ตระกูลเวบบ์ก็เลยไม่ธรรมดาจริง ๆ ที่มีลูกชายที่พิเศษแบบนี้!”

เคนถามด้วยความสงสัย “เดี๋ยวก่อน ทำไมตอนนี้เราไม่ได้ยินข่าวคราวจากเขาเลยล่ะ?”