กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 722

แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขากำลังพูดความจริงหรือโกหก?

อัลเบิร์ตรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในตอนนี้ เขาตบจอห์นนี่ด้วยความหงุดหงิดและตะโกนว่า “แกจะหุบปากจะได้ไหม?! ถ้าฉันได้ยินเสียงบ่นอีก ฉันจะสลักวิลเลียม เชคสเปียร์บรรเลงให้ทั่วตัวแก!”

การตบนั้นแรงมาก นัยน์ตาของจอห์นนี่ว่างเปล่าชั่วขณะหนึ่ง ตอนนี้เขาไม่กล้าโพล่งแม้แต่คำเดียว ดังนั้นเขาจึงร้องไห้ขณะที่ทนคมมีดที่กำลังกรีดอยู่บนใบหน้าของเขา

เขาสัมผัสได้ถึงคมใบมีด ที่กำลังตัดผ่านผิวหนังบนหน้าผากของเขา ความเจ็บปวดที่ท่วมท้นทำให้เขาแทบจะเป็นลม และเลือดไหลอย่างไม่หยุดจากหน้าผากของเขา มันทำให้เขาไม่อาจลืมตาได้

เขาเสียใจทุกอย่างที่เขาทำในวันนี้ ถ้าเขารู้ ว่าเขาจะต้องทนทุกข์อันมีจุดจบน่าสังเวชที่แบบนี้ เขาคงไม่ตกลงที่จะฆ่าอัลเบิร์ตไม่ว่าโดนัลด์จะสั่งให้เขาทำมากเพียงใด…

น่าเสียดาย ที่โลกนี้ไม่มีปุ่มย้อนกลับ…

ในขณะนี้ บอดี้การ์ดทั้งห้าของโดนัลด์กลายเป็นป้ายโฆษณาขนาดเท่าคน โดยมีคำสลักอยู่ทั่วใบหน้าของพวกเขา โดยเฉพาะจอห์นนี่ หน้าผากของเขาไม่กว้างพอที่จะใส่คำได้แปดคำ ดังนั้นคำบางคำจึงถูกสลักไว้บนแก้มของเขา ซึ่งมันน่าสยดสยอง

ยิ่งกว่านั้น คำทั้งหมดบนใบหน้าของเหล่าบอดี้การ์ดเป็นการดูถูกต่อตระกูลเว็บบ์โดยตรงและเมื่อพวกเขาเห็นมัน มันจะทำให้เลือดของพวกเขาเดือดพล่านอย่างแน่นอน

จอห์นนี่ร้องไห้และถามว่า “คุณเวด คุณช่วยปล่อยพวกเราไปได้ไหม?”

“แน่นอน แต่เพื่อป้องกันไม่ให้พวกนายทำร้ายคนอื่นอีก ฉันจะต้องสอนบทเรียนให้พวกนายสักหน่อย!”

หลังจากนั้น ชาร์ลีก็คว้าชายที่อยู่ข้างหน้าเขาแล้วทุบสองแขนของเขาด้วยหมัดสองครั้งและก็ทำเช่นเดียวกันกับผู้ชายที่เหลือ

ในชั่วพริบตา แขนทั้งหมดของพวกเขาก็พิการ

พวกเขาไม่สามารถที่จะเป็นบอดี้การ์ด นักฆ่าหรืออันธพาลได้อีกต่อไป ไม่มีใครจ้างคนพิการเป็นบอดี้การ์ด

จึงไม่มีโอกาสทำร้ายสังคมอีก