กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 762

เคียบเข้าไปข้างหน้าและเขาก็ซัดคนขับรถคนนั้น!

คนขับตะโกนด้วยความเจ็บปวด เขาไม่ต้องการที่จะตอบโต้เคียนกลับ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกต่อย เมื่อเขาทนไม่ไหวแล้ว เขาก็รีบดึงกางเกงขึ้นและวิ่งออกจากห้องน้ำ ไม่สนใจแม้แต่จะเช็ดก้นก่อน

เคียนตะโกนข้างหลังเขา “นี่ ไอ้ชั่ว! อย่ามาบังอาจหนีฉัน! ฉันจะหักขาแก!”

เมื่อเขาก้าวไปข้างหน้า เขาก็รู้สึกเวียนหัวและคร่ำครวญเบา ๆ “โอ้ ให้ตายสิ…”

เขารู้ว่าเวลานั้นมาถึงแล้ว!

ในทันที จิตสำนึกของเคียน เว็บบ์ ก็ถูกแทนที่ด้วยความอยากที่น่าขยะแขยง ดวงตาของเขาเป็นประกายอย่างมีความสุข เมื่อเห็นกองขับถ่ายแสนสกปรกของคนขับรถที่ทิ้งไว้ เขาวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ นั่งยอง ๆ เอื้อมมือไปในโถส้วม เขาคว้าอุจจาระ แล้วยัดเข้าปาก…

คนรับใช้สองสามคนเหลือบมองอย่างสับสนเมื่อเห็นคนขับวิ่งออกจากห้องน้ำขณะถือกางเกงของเขา จากนั้นความสับสนก็กลายเป็นความตกใจและความขยะแขยง เมื่อเหลือบเห็นเคียนนั่งยอง ๆ อยู่หน้าโถชักโครก ตักและกินอุจจาระด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าของเขา พวกเขาเริ่มอาเจียนทีละคน

หนึ่งในนั้นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “เร็วเข้า หยุดเขา! เขาต้องกินของที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วในหม้อแรงดัน เขากินมันสด ๆ ไม่ได้ มันจะทำให้เขาป่วย!”

คนรับใช้อาเจียนขณะลากเคียนออกจากโถชักโครกด้วยกำลังอย่างมาก

เคียนไม่ได้อยู่ในจิตใต้สำนึกที่ถูกต้อง เมื่อเขาอยู่ใน 'โหมดนี้' เขารู้กระวนกระวายกับกลุ่มคนที่พยายามจะหยุดเขาไม่ให้เพลิดเพลินกับ 'อาหารอันโอชะ' ของเขา และตะโกนว่า “ไอ้พวกชั่ว ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่าพวกแก!”

เมื่อเขาอ้าปาก กลิ่นเหม็นก็ลอยออกมาและเศษอุจจาระก็พ่นใส่บนหน้าของคนรับใช้ พวกเขาอยากจะตายตรงนั้นทันที

เมื่อได้ยินความโกลาหล คนรับใช้มากขึ้นก็พุ่งเข้ามาหาพวกเขา ชายคนหนึ่งที่อุ้มเคียนและตะโกนสุดเสียง “ไปเอามันมาให้เขา! เร็ว!"

"ได้! ได้!" หนึ่งในนั้นหันหลังและวิ่งออกไป

ถึงตอนนี้ ทุกคนในบ้านรู้ดีว่าเมื่อเคียนอยู่ในโหมดนี้ เขาจะไม่สงบลงจนกว่าเขาจะรู้สึกอิ่ม ดังนั้นทางออกเดียวคือต้องเอา “อาหาร” ที่ผ่านการฆ่าเชื้อมาให้เขาอย่างรวดเร็ว

“เราสามารถฆ่าพวกมันและรายงานกลับไปหาคุณเว็บบ์หากพวกเขาอยู่ที่บ้าน แต่ตอนนี้พวกมันหายไปแล้ว พวกมันสามารถอยู่ได้ทุกที่! โอลรัส ฮิลล์ มีประชากรหลายล้านคน เรามีกันแค่เจ็ดสิบคน เราจะหาพวกมันเจอได้อย่างไร?”

“เราควรทำอย่างไร?” ลูกน้องถามว่า “เราควรโทรหาคุณเว็บบ์และบอกเขาไหม? บอกให้เขารู้ว่าลอยด์หายไปก่อนที่เราจะมาที่นี่ ไม่อย่างนั้น เขาอาจจะโทษเรา ว่าไม่ทำงานได้!”

"ใช่! พูดถูก!" หัวหน้ารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาโดนัลด์

ในขณะนี้ โดนัลด์ เพิ่งทำแผลที่เข่าเสร็จ การผ่าตัดเข่าทดแทนจะดำเนินการได้ ก็ต่อเมื่อข้อเข่าเทียมที่ปรับแต่งแล้วมาถึง โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นทันที เขารีบตอบและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “มีอะไร? พวกแกฆ่าไอ้ขี้ขลาดพวกนั้นแล้วใช่ไหม?”

"คุณเว็บบ์ครับ…” หัวหน้าพูดตะกุกตะกัก “คุณ...เว็บบ์ เราอยู่ที่บ้านพวกมันแล้ว แต่บ้านว่างเปล่า ผมมองไปรอบ ๆ และดูเหมือนว่าพวกมันจะรีบออกไป ผมคาดว่าพวกเขาน่าจะหายไปเพียงสองหรือสามชั่วโมงเท่านั้น”

“ไอ้บ้าเอ้ย!” โดนัลด์ตะโกนอย่างโกรธจัด “ตามหาพวกมัน! รีบไปตามหาไอ้พวกสารเลวนั่น ต่อให้พวกแกจะต้องไปยังขอบโลกและฆ่าพวกมัน!”