กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 88

จากนั้นบิลก็เอาแท่งโลหะออกมาแล้วเข้าหาซาซทันที แม้ว่าฝ่ายหลังจะพยายามร้องขอชีวิต แต่บิลก็ไม่ลังเลที่จะยกท่อนเหล็กขึ้นเหนือหัวของเขา และเหวี่ยงมันลงด้วยความเร็วสูง

ตุบ!

กระดูกสะบ้าหัวเข่าขวาของซาซ ถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที การแตกหักที่ถูกสับเช่นนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกลับมาเหมือนเดิม

ซาซตะโกนด้วยความเจ็บปวด แต่ชาร์ลีไม่หยุดเพียงแค่นั้น “เรายังทำไม่เสร็จ เราหักขาไปข้างหนึ่งเขายังสามารถเดินกะเผลกกับอีกฝ่ายได้ ฉันต้องการให้เขาพิการตลอดไป!”

บิลพยักหน้า และยกแท่งโลหะขึ้นอีกครั้ง และในเวลาไม่นานเสียงดังอีกครั้งก็มาจากหัวเข่าซ้ายของซาซ ซาซกลิ้งไปบนพื้นกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ร่างกายของเขากำลังจะช็อค

ดอน อัลเบิร์ต ตะโกนสั่งต่อว่า “บิล เอาอะไรมาหุบปากเขาซะ เสียงสะอื้นของเขากำลังจะรบกวนคุณเวด!”

“รับทราบครับ ดอน อัลเบิร์ต!” บิลปฏิบัติตาม และยัดแผ่นผ้าก๊อซสองสามชิ้นเข้าไปในปากของ ซาซ ขณะที่หลังของเขาม้วนเป็นลูกบอลบนพื้นแล้ว

ใบหน้าของเจอโรมซีดขาวในขณะที่เขาคุกเข่ากับพื้น และชันเข่าเข้ามาหา “ชาร์ลี... ไม่ ผมหมายถึงคุณเวด ผมผิดไปแล้ว! ผมไม่ควรปล่อยให้ปากโง่ ๆ ของผมได้พูด ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”

ลิลลี่ก็กลัวแทบตายเช่นกัน ทันทีที่เจอโรมเริ่มขอชีวิตของเขา เธอก็คุกเข่าลงทันที และขอโทษอย่างล้นหลามเช่นกัน

อย่างไรก็ตามชาร์ลีเพียงแค่เย้ยหยัน “นายคิดว่าการอ้อนวอนแบบนั้นจะช่วยนายได้จริงหรือ? พวกนายช่างน่ารักมาก!”

พวกเขาสองคนหวาดกลัวจนถึงขีดสุด ทันใดนั้นชายสองสามคนในชุดดำก็เข้ามาในห้องด้วยพร้อมกับพาชายวัยกลางคนสองคนที่ถูกมัดมาด้วย

ชายวัยกลางคนทั้งสองดูราวกับว่าพวกเขาอยู่ห่างจากนรกเพียงหนึ่งก้าว

ในขณะที่ชายชุดดำเหวี่ยงพวกเขาลงบนพื้นพวกเขาก็โค้งคำนับให้ชาร์ลีแล้วพูดว่า "คุณเวดเราได้พาคนที่คุณถามหามาแล้วครับ!”