กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 917

ในขณะเดียวกันนี้ จัสมินผู้สง่างามก็ได้ออกมาจากลิฟต์

จุดประสงค์ของการมาของเธอคือมอบกระเช้าดอกไม้ให้พอล แต่เธอกลับละสายตาจากชาร์ลีไม่ได้เลย

เธอรู้สึกเบิกบานทุกครั้งที่เห็นชาร์ลี ราวกับว่าเธอได้หวนคืนสู่ความสาววัยสิบแปดปี ซึ่งเป็นวัยที่อ่อนหวานในตอนที่เธอได้สัมผัสกับความรักครั้งแรก

อันที่จริงเด็กผู้หญิงที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลอย่างเธอต้องเรียนรู้ที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่เร็วกว่าคนทั่วไป พวกเขาต้องเข้าสู่ความเป็นจริงที่โหดร้ายและเก็บซ่อนความรู้สึกไว้เป็นพิเศษ

แต่นับตั้งแต่ที่เธอเจอกับชาร์ลีและตกหลุมรักเขา ความสามารถในการซ่อนความรู้สึกของเธอจึงล้มเหลวทุกครั้งที่เธออยู่ต่อหน้าเขา

เธอถามอย่างเขินอายขณะจ้องมองชาร์ลี ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชม และความเสน่หา “ปรมาจารย์เวด คุณรู้จักคุณพอลได้ยังไงคะ? เขาเพิ่งมาถึงออสเกียได้ไม่นานนี้เองใช่ไหมคะ?”

ชาร์ลียิ้มอย่างอบอุ่น และตอบว่า “พ่อตาของผมกับแม่ของพอลเป็นเพื่อนร่วมวิทยาลัยกัน เราเลยรู้จักกันน่ะครับ”

จัสมินอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “โอ้! ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจังเลยนะคะ!”

พอลหัวเราะ “ใช่ มันเป็นเรื่องบังเอิญ! ผมไม่รู้ว่าคุณก็รู้จักปรมาจารย์เวดด้วยครับ คุณมัวร์”

จัสมินมองชาร์ลีด้วยความรักและกล่าวว่า “ปรมาจารย์เวดถือได้ว่าเป็นผู้ช่วยชีวิตของฉัน คุณจำได้ไหมว่าครั้งหนึ่งสินค้าของเราถูกปฏิเสธทันทีที่มาถึงสหรัฐอเมริกาและอีกฝ่ายหนึ่งไม่เพียงอ้างว่าสินค้ามีข้อบกพร่อง แต่ยังต้องการฟ้องเราและขอให้เราชดใช้ด้วย?”

พอลพยักหน้าทันที “ใช่ แน่นอน ผมจำได้ คุณขอให้ผมไปที่ฝั่งตะวันตกจากฝั่งตะวันออกเพื่อแก้ไขคดีนี้ แต่ปัญหาดันได้รับการแก้ไขก่อนที่ผมจะไปถึงที่นั่น”

จัสมินกล่าวด้วยหัวใจของเธอที่ยังคงสั่นสะท้านด้วยความกลัว “ใช่ ฉันทำลายฮวงจุ้ยที่บ้านโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่เพียงแต่จะส่งผลเสียต่อธุรกิจเท่านั้น แต่ฉันยังต้องเผชิญกับความโชคร้ายและปัญหาบ่อยครั้ง ฉันประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนหลายต่อหลายครั้งอีกด้วย”

จากนั้นเธอยกข้อมือขึ้นเพื่อเผยให้เห็นสร้อยข้อมือที่แม่ของเธอทิ้งให้และพูดว่า “ฉันยังทำสร้อยข้อมือนี้หายด้วย แล้วก็ได้มันคืนมา ต้องขอบคุณปรมาจารย์เวดเลยล่ะค่ะ”