กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 978

กู้ชูหน่วนได้กลิ่นและใคร่คิดคำนึง จากนั้นเก็บขนมเปี๊ยดอกไม้กลับเข้าไปในวงแหวนอวกาศอีกครั้ง

"เหตุใดถึงไม่กินล่ะ?"

"อาหารบางอย่างก็มีไว้ให้แค่ได้มองเท่านั้น"

"คนละครึ่งแล้วกัน"

เยี่ยจิ่งหานบีบออกเป็นสองส่วน และนำส่วนที่เยอะกว่ายื่นให้นาง

ทั้งสองกินอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดไม่จาต่อกัน

อาจเป็นเพราะเหนื่อย เพิ่งจะกินหมดไม่นาน กู้ชูหน่วนก็ผล็อยหลับไปขณะพิงไปที่ก้อนหิน และส่งเสียงกรนออกมา

เยี่ยจิ่งหานจ้องมองใบหน้าที่อ่อนโยนของนางอย่างเงียบๆ จากนั้นพยายามปรับท่าทางเพื่อบังลมให้นางอย่างยากลำบาก

ทั้งสองเดินทางและหยุดพักอยู่อย่างนี้ หิวก็หาสัตว์ป่ากิน เดินทางมาหลายวันมากถึงจะเดินออกจาก

กู้ชูหน่วนเหนื่อยจนบิดขี้เกียจ "ที่นี่ถึงจะสามารถติดต่อลูกน้องของเจ้าได้"

ความหมายของนางก็คือ เมื่อไรนางถึงจะสะบัดเขาออกจากตัวนางสักที นางไม่ต้องการพาคนไร้ค่าอย่างเขาอีกต่อไปแล้ว

เยี่ยจิ่งหานกลอกตาใส่นางและกล่าวออกมา "ลูกน้องของข้าถูกจักรพรรดินีตัวปลอมจับไปหมดแล้ว"

"อะไรนะ ไม่ใช่มีเพียงชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยที่ถูกจับไปหรอกหรือ?"

"คนของข้าล้วนอยู่ที่ดินแดนเยี่ยอวี่ และที่พามาที่นี่ถ้าไม่ถูกฆ่าตายก็บาดเจ็บสาหัส ไม่ก็ถูกจับไปหมด และตอนนี้ก็เหลือเพียงไม่กี่คนแล้ว"

"เช่นนั้นลูกน้องที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ที่ใดอย่างนั้นหรือ?"

"อยู่ที่รัฐเฉิน"

กู้ชูหน่วนแทบจะสะดุดล้มลงกับพื้น

รัฐเฉิน?

ที่นั่นอยู่ห่างไกลจากรัฐปิงกว่าแสนลี้ไม่ใช่หรือ?

เจ้าหมอนี่ เขาจงใจติดตามนางไปแบบนี้แน่ๆ

"เราได้เดินออกมาจากภูเขาหินแล้ว แม้ว่าเจ้าจะช่วยชีวิตข้าไว้ และข้าก็มีบุญคุณต่อเจ้า เราสองคนแยกย้ายกันเถอะ"