กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 977

"ตุ่บ......"

กู้ชูหน่วนสะดุดก้อนหินและคุกเข่าลงไปที่พื้นทันที จากนั้นเข่าทั้งสองข้างก็มีเลือดไหลออกมา

ทว่านางกลับลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วและลากเถาวัลย์เดินต่อไปอย่างยากลำบาก

"เจ้าทำเช่นนี้เพื่ออะไร ข้าช่วยเจ้าก็เพียงเพราะในร่างกายของเจ้ามีดวงวิญญาณของอาหน่วนอยู่เท่านั้นเอง หากเจ้ายังฝืนลากข้าไปเช่นนี้ก็มีแต่เสียแรงเปล่า"

"เจ้าคิดเช่นนี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยเจ้าก็ยอมรับว่าเจ้าอ้วน รอให้ออกไปจากภูเขาหินให้ได้ เจ้าควรจะลดน้ำหนักเสียบ้าง"

เยี่ยจิ่งหานกลอกตา

สำหรับคำพูดแทงใจดำของนางนั้น เขาได้คุ้นชินและเห็นเป็นเรื่องธรรมดาไปนานแล้ว

เยี่ยจิ่งหานมองไปยังภูเขาหินที่อยู่ไกลออกไปอย่างเหม่อลอยและไม่พูดอะไร

กู้ชูหน่วนหันไปมองและเห็นเขากำลังนั่งเหม่อลอยเพียงลำพัง และคิดว่าเขากำลังกังวลใจจึงพูดปลอบใจขึ้นมา "ดวงวิญญาณทั้งหมดเจ็ดดวง ตอนนี้เจ้าก็รู้แล้วสี่ดวง ดวงที่ห้าอยู่ที่จักรพรรดินีตัวปลอม มีโอกาสเราแย่งแย่งชิงกลับคืนมา ส่วนอีกสองดวงที่เหลืออีกไม่นานก็หาเจอ ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยก็ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาอยู่ด้วยกันกับเซี่ยวอวี่เซวียน ข้าเชื่อว่าพวกเขาไม่มีทางตายง่ายๆ"

"ข้ารู้ว่าดวงที่ห้าอยู่ในมือของจักรพรรดินีตัวปลอม"

และนี่ก็คือเหตุผลสำคัญที่เขาอยากทำให้ขาทั้งสองข้างหายดี

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนไม่ยอมปล่อยทิ้งเขาไว้

เยี่ยจิ่งหานพูดขึ้นมาด้วยแววตาที่แน่วแน่ "ข้าติดหนี้บุญคุณของเจ้า หากในอนาคตเจ้าต้องการอะไร ข้าสามารถทำตามความต้องการของเจ้าได้"

"ถึงตอนนั้นเอาดวงวิญญาณคืนไปแล้วก็อย่าฆ่าข้าก็แล้วกัน"

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะ ราวกับหิมะที่หลอมละลาย

และตอนนี้เขาก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจกู้ชูหน่วนอีกต่อไป

ในทางกลับกัน ความรู้สึกพิเศษบางอย่างกลับกำลังผลิบานออกมา

หากอาหน่วนอยู่ที่นี่ จะต้องพูดจาทิ่มแทงใจดำเช่นนี้เหมือนกัน ทว่าการกระทำของนางกลับทำให้เขาซึ้งใจขึ้นมา

เยี่ยจิ่งหานหลับตาลงและกระตุ้นกำลังภายในเพื่อรักษาบาดแผล

ไม่นานกำลังภายในของเขาก็ฟื้นฟูกลับมา

แต่สองขาของเขา......

เดิมทีก็ยังไม่หายดีและยังถูกหินก้อนใหญ่ถล่มทับลงมา หากคิดจะรักษาให้หายเป็นปกติ เกรงว่าคงต้องใช้เวลาไม่น้อย

เยี่ยจิ่งหานยื่นผ้าไหมออกไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้นาง และรับรู้ได้ถึงเสียงหายใจหอบของนาง