กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 273

"ทองแดงที่แตกหัก?"

เยี่ยเฟิงและเซี่ยวอวี่เซวียนต่างก็ไม่เข้าใจว่านั่นหมายความว่าอย่างไร

สิ่งที่พูดออกมาจากปากของกู้ชูหน่วนนั้น บ่อยครั้งที่พวกเขามักฟังไม่เข้าใจ

เซี่ยวอวี่เซวียนส่ายหน้าและเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วย "เทพแห่งสงครามไม่ได้เป็นคนที่จัดการได้ง่ายๆ วันแต่งงานแต่เจ้ากลับทำเพื่อผู้ชายคนอื่นและหนีไปที่เผ่าปีศาจ ข้าเกรงว่าเจ้าจะยังช่วยเหลือใครไม่ได้ แต่กลับต้องแลกด้วยชีวิตของเจ้าเองมากกว่า"

กู้ชูหน่วนกลอกตาขาวใส่ "เจ้าวางใจได้ ข้าไม่เพียงแต่จะไม่เอาชีวิตของข้าไปเสี่ยง ข้ายังสามารถทำให้เยี่ยจิ่งหานปล่อยข้าออกมาแต่โดยดี เจ้าเลิกเป็นกังวลเรื่องนั้นได้แล้ว"

"พูดอย่างกับเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นเจ้าก็พูดสิว่าเจ้าจะออกมาในคืนวันแต่งงานได้อย่างไร?"

"พูดออกมาก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้วน่ะสิ"

เซี่ยวอวี่เซวียนคิดว่านางเพียงพูดขึ้นมาเล่นๆ เท่านั้น ไม่คิดเลยว่านางคิดจะหนีการแต่งงานจริง

แต่ว่า......ในใจของนางกลับยิ่งต้องการให้เรื่องการแต่งงานของนางและเทพแห่งสงครามถูกเป็นที่พูดถึงไปทั่ว

"ข้าเห็นว่าอัครมเหสีฉู่ก็ดูอ่อนโยนและใจดีมากเช่นกัน อีกอย่างพระองค์ยังไม่ลืมเรื่องเกี่ยวกับเจ้าเลย ข้าคิดว่า เจ้าควรจะบอกความจริงกับพระองค์ไปเลย พระองค์ไม่มีทางรังเกียจอดีตของเจ้าอย่างแน่นอน"

"พระองค์ไม่รังเกียจ แต่ข้ารังเกียจ"

"แต่เจ้าเคยคิดมาก่อนหรือไม่ว่าความปรารถนาสูงสุดของแม่คือการได้อยู่ร่วมกับลูกๆ ไปตลอดชีวิตและมีความสุขกับครอบครัว พระองค์เจ็บปวดกับการที่ลูกชายแท้ๆ หายไปสิบแปดปี สิบแปดปีมานี้ ข้าเชื่อว่าพระองค์ใช้ชีวิตผ่านไปอย่างยากลำบาก"

เยี่ยเฟิงส่ายหัวอย่างดื้อรั้นและอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสะอื้น "หากเจ้ายังเห็นว่าข้าเป็นเพื่อน เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยข้าปกปิดความลับนี้ต่อไป ได้หรือไม่?"

มุมปากของกู้ชูหน่วนขยับและไม่รู้ว่าควรจะพูดเกลี้ยกล่อมอย่างไร

เมื่อสักครู่เยี่ยเฟิงได้เล่าเรื่องราวในอดีตให้นางฟังมากมายเช่นนั้น ก็เพียงเพื่อขอร้องให้นางอย่าเปิดเผยภูมิหลังชีวิตของเขาออกไป

"เรื่องนี้ค่อยพูดกันวันหลังเถอะ กลับไปกินข้าวกันก่อนเถอะ"

"ข้ายังอยากจะอยู่กับพวกเขา เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ประเดี๋ยวข้าจะตามกลับไป"