ลูกเขยฟ้าประทาน นิยาย บท 5

“เถ้าแก่ ขอบุหรี่หน่อยครับ”

“นายนี่ตรงเวลาทุกวันเลยนะ”

ณ ร้านอาหารฝั่งตรงข้ามของบริษัทซู เจ้าของร้านมองไปที่หานซานเฉียนพร้อมกับถอนหายใจ

วันหนึ่งเมื่อสามปีที่แล้ว ชายหนุ่มผู้นี้จะมาที่นี่อย่างตรงต่อเวลาเสมอ นี่ก็เป็นเวลาสามปีแล้ว ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดจะออก ตอนแรกเถ้าแก่ก็รู้สึกประหลาดใจ แต่เขาก็ค่อย ๆ สังเกตได้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ซูหยิงเซี่ยออกมาจากบริษัท ชายหนุ่มคนนี้ก็จะตามออกมาด้วย

สําหรับตัวตนของหานซานเชียน เถ้าแก่พอจะเดาได้คร่าว ๆ แต่ก็ไม่ได้บอกแน่ชัดว่าตระกูลมีปมที่ยากจะอ่านออกได้ ลูกเขยของตระกูลซูคนนี้ได้รับการปฏิบัติราวกับขยะจากคนทั้งหยุนเฉิง บางทีเขาอาจไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาก็ได้

“ผมไม่มีอะไรทำอยู่แล้วครับ” หานซานเฉียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เถ้าแก่เป็นชายวัยกลางคน เขาชื่นชมความพากเพียรของหานซานเฉียนมาก เวลาผ่านมาสามปีแล้วที่เขามาที่นี่ในเวลาสี่โมงครึ่งตรงเวลาทุกวัน และคอยปกป้องซูหยิงเซี่ยอยู่อย่างเงียบ ๆ เสมอ

“เมื่อไหร่นายถึงจะไปรับเธอหลังเลิกงานล่ะ? เอาแต่มองแบบนี้ทุกวัน มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ” ในร้านไม่มีลูกค้า เถ้าแก่จึงได้พูดกับหานซานเฉียน

หานซานเฉียนมองไปที่ประตูของบริษัทซูและยิ้มเบา ๆ ก่อนจะตอบว่า “มันยังไม่ถึงเวลาครับ”

“น้องชาย มีคำกล่าวอยู่คำนึง แต่ไม่รู้ว่าจะพูดได้หรือเปล่า” เถ้าแก่เอ่ย

“แน่นอนครับ”

“ฉันคิดว่านายดูไม่เหมือนคนธรรมดาเลย ทำไม...ทำไมนายถึงแต่งเข้าไปอยู่ในตระกูลซูล่ะ?” แม้ว่าเถ้าแก่ไม่ได้มีสายตาที่เฉียบแหลม แต่ทุกวันเขาก็ติดต่อกับลูกค้าจำนวนมาก ในสายตาของเขา หานซานเฉียนนั้นแตกต่างจากคนอื่น ๆ มันยากที่จะบอกว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่เถ้าแก่คิดว่าเขาแตกต่างจากคนเหล่านั้น

“มีเลือดมีเนื้อ กิน ดื่ม และนอนไม่ต่างจากคนอื่น ผมเป็นคนธรรมดานั่นแหละครับ” หานซานเฉียนตอบ

“นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น” เถ้าแก่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า “ต้องทนกับคำวิจารณ์มากมาย ถ้าฉันเป็นนาย ฉันคงปวดประสาทไปนานแล้ว”

ปวดประสาทอย่างนั้นเหรอ?

หานซานเฉียนยิ้มออกมา ในฐานะที่เขาเป็นเหมือนคนต่ำต้อยและลูกชายที่ถูกทอดทิ้ง เมื่อแต่งเข้าไปอยู่ในตระกูลซู ซูหยิงเซี่ยยังไม่ปวดประสาทเลย แล้วเขามีสิทธิ์อะไรที่จะปวดประสาทกัน

ในสายตาของคนอื่น หานซานเฉียนต้องทนต่อความอัปยศอดสู

แต่ในสายตาของหานซานเฉียนนั้น ซูหยิงเซี่ยถูกเยาะเย้ยยิ่งกว่าเขา

“สิ่งที่ผมอดทน ยังเทียบกับสิ่งที่เธอเจอไม่ได้เลย” หานซานเฉียนกล่าว

เถ้าแก่ถอนหายใจและไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก

หลังจากซูหยิงเซี่ยเลิกงาน หานซานเฉียนก็บอกลาเถ้าแก่ตามปกติ และขับรถยนต์ไฟฟ้าคันเล็กออกไป

ซูหยิงเซี่ยยืนอยู่ที่ประตูบริษัท จนกระทั่งร่างของหานซานเฉียนลับตาไป

เป็นเวลาสามปีแล้วที่หานซานเฉียนมารอซูหยิงเซี่ยเลิกงานทุกวัน

และซูหยิงเซี่ยก็รอให้หานซานเฉียนกลับไปก่อนเธอถึงจะขึ้นรถ

เมื่อกลับถึงบ้าน ซูกั๋วเย่าบอกกับเจี่ยงหลานเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในที่ประชุม เจี่ยงหลานก็รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าขึ้นมาทันที

“ซูหยิงเซี่ย ลูกบ้าหรือเปล่า ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าเราจะอยู่ยังไงถ้าถูกไล่ออกจากตระกูลซู”

“ซูไห่เฉาจงใจเล่นงานลูก ลูกไม่รู้หรือไงว่าเขาต้องการอะไร”

ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างเฉยเมยว่า “ลูกรู้ว่าเขาไม่ต้องการให้เราได้ทรัพย์สมบัติของตระกูลซู”

เมื่อเจียงหลานได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ และเธอก็แผดเสียงออกมาว่า “ในเมื่อลูกก็รู้ แล้วลูกจะไปตกลงทำไม พวกเขายังทำอะไรไม่ได้เลย แล้วลูกจะทำได้ยังไง”

ตอนนี้ซูหยิงเซี่ยรู้สึกสับสนมาก เธอเชื่อในตัวหานซานเฉียน แต่เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอทำลงไปนั้นถูกหรือผิดกันแน่

แม้ว่าสถานะครอบครัวของเธอในบริษัทจะต่ำมาก แต่คุณย่าเสียชีวิต เธอก็จะได้รับเงินจำนวนหนึ่ง แต่ถ้าหากว่าเธอถูกขับไล่ออกจากตระกูลซู เธอก็จะไม่ได้อะไรเลย

การเชื่อในตัวหานซานเฉียนกับชะตาในอนาคตมันเป็นเดิมพันที่มีราคาสูง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พูดมันออกไปแล้ว จะเปลี่ยนใจได้เหรอ?

“แม่คะ แม่ไม่เชื่อในตัวลูกอย่างนั้นเหรอคะ?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยถาม

เจี่ยงหลานรู้สึกโกรธมาก จนทุบหน้าอกตัวเองแล้วพูดว่า “ลูกจะให้แม่เชื่อในตัวลูกได้ยังไง ในเมื่อคนในตระกูลซูยังสิ้นหวัง แล้วอะไรคือเหตุผลที่ลูกคิดว่าลูกจะทำมันได้?”

นั่นสิเหตุผลอะไรกันล่ะ?

ซูหยิงเซี่ยไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไม แต่ที่เธอตอบตกลงทำงานนี้ เป็นเพราะข้อความนั้นจากหานซานเฉียน

เมื่อหานซานเฉียนกลับถึงบ้าน เขาเดินไปหาซูหยิงเซี่ยและพูดกับแม่ของเธอว่า “คุณแม่ควรเชื่อเธอนะครับ ผมเชื่อว่าหยิงเซี่ยจะต้องทำได้แน่นอน”