ลูกเขยมังกร นิยาย บท 32

บทที่ 31 นางพญามารสวีเฟยหรง

ในเมืองชางโจวที่ใหญ่อย่างนี้ จะพูดว่าสิ่งที่ทำให้เฉินเฟิงกลัวที่สุด ย่อมไม่ใช่แม่ย่าหลินหลันที่เหน็บแนมเสียดสีอย่างแน่นอน

แต่ว่าเป็นเพื่อนสนิทของเสี้ยเมิ่งเหยาสวีเฟยหรง

นี่เป็นนางพญามารที่สมบูรณ์แบบคนหนึ่ง เช่นดั่งกับหลินหลัน ปีนั้นสวีเฟยหรงก็ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของเสี้ยเมิ่งเหยากับเขา

เพื่อทำให้เขารู้ว่ายากเลยยอมแพ้สวีเฟยหรงนับได้ว่าบีบคั้นจนสุดสมอง

หาสาวๆมายั่วยวนเขา ให้คนข่มขู่เขา…….

ออกสุดวิธีเคล็ดลับร้ายกาจ

แม้กระทั่งถึงสุดท้าย ตอนที่เขากับเสี้ยเมิ่งเหยาเข้าห้องหอสวีเฟยหรงหยิบกรรไกรด้วยมือตนเอง บุกเข้าไปในห้องหอ ตะโกนว่าจะตัดจู๋เฉินเฟิงให้เฉินเฟิงกลายเป็นขันทีคนสุดท้ายของประเทศ

เฉินเฟิงในปีนั้น ได้รับความทุกข์ทรมานจากฝีมือของสวีเฟยหรง

แต่ว่าก็ยังโชคดี หลังจากเขาแต่งงานกับเสี้ยเมิ่งเหยาไม่นานสวีเฟยหรงก็ไปเรียนดอกเตอร์สังคมศาสตร์ที่ประเทศอังกฤษแล้ว

เฉินเฟิงก็เพราะด้วยเหตุนี้ยังทำให้ดีใจอยู่นาน คิดว่าสวีเฟยหรงหญิงบ้าคนนี้ ดีที่สุดก็ไม่ต้องกลับมาตลอดกาลยิ่งดี

แต่คิดไม่ถึงว่าสวีเฟยหรงก็ยังคงกลับมาอีกแล้ว อีกทั้งล้วนไม่ให้รู้ล่วงหน้าแม้แต่นิด

เฉินเฟิงได้เพียงแค่ลุกจากเตียง เรียกรถไปสนามบินกับเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากรออยู่ประตูทางออกผ่านไปครึ่งชั่วโมง ผู้หญิงที่ผิวขาว หุ่นสูง สวมแว่นกันแดดเบอร์ใหญ่คนหนึ่ง ลากกระเป๋าเดินเข้ามาตรงหน้า

ผู้หญิงคนนั้นก็คือสวีเฟยหรงนั่นเอง

ความงดงามของสวีเฟยหรงย่อมไม่ต้องพูดอะไรมาก สามารถเป็นเพื่อนสนิทกับเสี้ยเมิ่งเหยาย่อมไม่แตกต่างกันไปไกลอย่างแน่นอน

สิ่งที่สวีเฟยหรงโดดเด่นที่สุด คือขาที่ยาวใหญ่ถึงหนึ่งจุดหนึ่งเมตรของเธอ เรียวยาว ขาวจั้ว ตรงเปะ แม้แต่ไม่สวมรองเท้าส้นสูง เธออยู่ท่ามกลางฝูงชนก็เป็นที่โดดเด่นสะดุดตาคนนั้น

ย่อมมีรัศมีที่แข็งแกร่งติดตัวโดยปริยาย

สวีเฟยหรงเดินไปข้างหน้า เสี้ยเมิ่งเหยายื่นมือทั้งสองข้างออกมา เพื่อนสนิททั้งสองกอดกันไว้อย่างแนบแน่น

“เพื่อนรัก ฉันคิดถึงแกจนจะตายแล้ว”สวีเฟยหรงจูบใบหน้างดงามของ เสี้ยเมิ่งเหยาอย่างรุนแรงหนึ่งที

ต่อเหตุการณ์นี้ เฉินเฟิงชินไปนานแล้วสวีเฟยหรงก็คือนิสัยอันธพาลหญิงเช่นนี้คนหนึ่ง

แต่กลับเป็นเสี้ยเมิ่งเหยาใบหน้าเล็กๆยังแดงอยู่ กล่าวว่า “ฉันก็คิดถึงแกล่ะ ”

“ใช่หรือ?”สวีเฟยหรงยิ้มเจ้าเล่ห์ กล่าวว่า “ถ้าเช่นนี้คืนนี้นอนเป็นเพื่อนฉันสักคืนเป็นยังไงล่ะ”

“แกจริงจังหน่อยได้ไหม เป็นคนที่อายุมากเท่าไหร่แล้ว” เสี้ยเมิ่งเหยาพลิกตาขาว

“ฉันจะไม่จริงจังที่ไหนล่ะ แกนอนเป็นเพื่อนสามีแกไปแล้วสามปี นอนเป็นเพื่อนฉันคืนเดียวจะเป็นยังไงหรือ?”สวีเฟยหรงทำปากเบ้พูด

“เฟยหรงหากแกพูดเหลวไหลอีก ฉันก็จะไม่สนใจแกแล้ว”

เสี้ยเมิ่งเหยาทำท่าโมโหพูด หลังจากพูดเสร็จแล้ว เธอจ้องมองเฉินเฟิงทีหนึ่ง ใบหน้างดงามยิ่งแดงขึ้นแล้วสวีเฟยหรงอันธพาลหญิงคนนี้ พูดไม่เคยแคร์อะไรเลย ล้วนไม่เคยผ่านสมองออกมา

“ค่ะค่ะค่ะ ไม่พูดแล้ว ดูสิลักษณะสะใภ้เล็กของแกแบบนั้น”สวีเฟยหรงยิ้ม ฮิฮิ อีก แล้วกลับไปเป็นปกติ