มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 10

@หลายวันต่อมา

'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ...'

"ไอ้บ้าคาเรน! หายหัวไปไหนเนี่ย!" เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงที่เธอต้องนั่งรอคาเรนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าคณะฯ ในมหาวิทยาลัยคนเดียว ขณะที่เพื่อนๆร่วมชั้นเรียนทยอยกลับบ้านเกือบหมดแล้ว ให้ตายเถอะ! เขาหายหัวไปไหนเนี่ย! เธอจะไม่หัวเสียขนาดนี้เลยถ้าวันนี้ไม่ได้นัดกับคาเรนไว้ว่าจะไปฝากครรภ์ด้วยกัน หลังจากที่เธอเลิกเรียน

"หนีไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นรึเปล่าเนี่ย" ความคิดเริ่มฟุ้งซ่านเมื่อไม่สามารถควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้ อิงดาวกัดปากเบาๆอย่างใช้ความคิดพลางกำหมัดแน่น หากคาเรนทำแบบนั้นจริงๆ เธอคงจะผิดหวังมากที่เขาไม่เคยคิดจะทำเพื่อลูกเลย

"ยังไม่กลับบ้านเหรอ ทำไมมานั่งอยู่คนเดียว" เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฉุดรั้งความคิดที่กำลังกระเจิดกระเจิงของเธอกลับมาอีกครั้ง อิงดาวลอบถอนหายใจเบาๆ เพื่อเรียกสติ พร้อมกับเบนสายตาไปหาเจ้าของคำทักทายที่หย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างถือวิสาสะ

"อิงรอเพื่อนมารับค่ะ" เธอตอบพร้อมยิ้มให้ เมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาทักทายคือแทนไท ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่สาวๆหลายคนหมายปองอยากจะครอบครอง และเป็นรุ่นพี่ในคณะฯ ของเธอ

"พี่กำลังจะกลับบ้านพอดี ให้พี่ไปส่งไหม"

"..." จะนั่งรอคาเรนอยู่ตรงนี้หรือจะกลับบ้านพร้อมกับแทนไทดีนะ? อิงดาวทำหน้าครุ่นคิด พร้อมกับจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ ทำให้เธอมองไม่เห็นว่ามีรถยุโรปคันหนึ่งขับเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบทางเท้าหน้าคณะฯ ด้วยความเร็ว

คาเรนที่นั่งอยู่ในรถยุโรปคันหรูชักสีหน้าไม่พอใจด้วยความลืมตัว ที่เห็นอิงดาวกำลังพูดคุยกับผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาด้วยท่าทางสนิทสนม เขารีบเปิดประตูก้าวลงจากรถ ก่อนจะ...

"อิงดาว! ลูกดิ้นยังวะ!" อิงดาวที่ได้ยินอย่างนั้นรีบเอี้ยวหน้ากลับไปจ้องมองคาเรนอย่างมึนงง ไม่ใช่แค่เธอที่มึนงงกับคำถามและท่าทางบึ้งตึงของคาเรน แต่แทนไทก็มึนงงไม่ต่างกัน

"อะไรของนาย" เธอถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายในตอนที่คาเรนเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ

"ก็วันนี้เรานัดกันว่าจะไปฝากท้องนิ"

"ฝากท้อง?" แทนไทขมวดคิ้วยุ่งอย่างมึนงงกับคำพูดเมื่อสักครู่ของคาเรน เขามองอิงดาวเป็นเชิงคำถาม พร้อมกับปรายตามองหน้าท้องของเธอ

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อิงขอตัวก่อนนะคะ" เธอเบี่ยงเบนประเด็น แล้วผลุนผลันลุกขึ้น ลากแขนคาเรนออกมาจากตรงนั้นในทันที

"ทำไมไม่บอกไอ้เวรนั่นไปล่ะว่ากำลังท้อง อาย?" ทันทีที่ขับรถออกมานอกเขตมหาวิทยาลัย คาเรนก็สาดถ้อยคำกระแนะกระแหนใส่คนข้างๆ อย่างเหลืออด ไม่เข้าใจว่าทำไมอิงดาวต้องปกปิดคนอื่นว่ากำลังอุ้มท้องลูกของเขา

"ไม่อายหรอกที่จะบอกคนอื่นว่าท้อง แต่อายที่จะบอกว่านายเป็นพ่อของลูก" ปากร้าย!

"ทำไมวะ ท้องกับฉันแล้วมันทำไม"

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ นายไปไหนมา!" อิงดาวถามกลับด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วยื่นหน้าเข้าไปดมกลิ่นตรงซอกคอหนาและเสื้อผ้าของคาเรน

"เป็นบ้าอะไร ลืมกินยาระงับประสาทเหรอวะ"

"ฉันถามว่านายไปไหนมา!"

"ไปทำงานมาสิวะ ฉันก็มีการมีงานทำนะเว้ย"

"นายไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมาใช่ไหม" น้ำเสียงของอิงดาวอ่อนลง ต่างจากดวงตาที่แข็งกร้าว

"พูดมาก เดี๋ยวแม่งจูบปากแตก"

"..." หญิงสาวตีสีหน้าบึ้งตึง ไม่พูดไม่จากับคาเรนอีกเลยจนกระทั่งเขาขับรถมาถึงโรงพยาบาล

คาเรนนั่งถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างเบื่อหน่ายในระหว่างที่นั่งรอนายแพทย์หนุ่มซักประวัติของอิงดาว เขาชักสีหน้าใส่เมื่อเห็นเธอส่งยิ้มให้นายแพทย์หนุ่ม

"แค่ฝากท้องทำไมต้องถามอะไรมากมายวะ" ชายหนุ่มบ่นอุบอย่างนึกรำคาญ แต่ก็ยอมนั่งรอ

"เดี๋ยวหมอขอตรวจเลือดคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนนะครับ แล้วค่อยอัลตร้าซาวด์"

"อัลตร้าซาวด์แล้วจะเห็นลูกไหม" คาเรนโพล่งขึ้น

"บางคนอาจจะเห็น บางคนอาจจะไม่เห็นนะครับ เพราะอายุครรภ์ยังอ่อน แต่เพื่อความสบายใจของคุณพ่อคุณแม่หมอจะอัลตร้าซาวด์ให้ ถ้าไม่เห็นจริงๆอาจจะต้องซาวด์ทางช่องคลอดดู"

"ทางไหนนะ?"

"ทางช่องคลอดครับ"

"ไม่ๆๆ ไม่ต้องแล้ว อัลตร้าซาวด์แค่ตรงท้องก็พอ" อิงดาวตวัดสายตามองคาเรนอย่างเบื่อหน่าย เขาทำเหมือนหึงหวงเธอ ทั้งที่เขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน

"ถ้ายังไงหมอขอตรวจเลือดคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนนะครับ" นายแพทย์หนุ่มยิ้มให้อย่างใจดี ทำให้อิงดาวพลอยยิ้มตามไปด้วยกับน้ำเสียงอ่อนโยนของเขา