มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 9

"ถึงโรงพยาบาลแล้ว จะนอนอีกนานไหมแม่คุณ จะฝากไหมท้องน่ะ" คาเรนกระแนะกระแหนคนข้างๆที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเบาะที่นั่งข้างคนขับ เธอปรือตามองเขาเพียงนิดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายติดจะรำคาญ ก่อนจะปรับเบาะที่นั่งขึ้น แล้วกวาดตามองรอบๆ เมื่อเห็นว่าที่นี่คือโรงพยาบาลจึงเอนกายนอนอีกครั้ง

"ปวดท้อง อยากกลับบ้านมากกว่า"

"เป็นอะไร โรคสำออยกำเริบ?" อิงดาวถอนหายใจหนักๆอย่างนึกรำคาญในความปากร้ายของคาเรน เธอคิดว่าเขาควรเงียบมากกว่าจะกระแนะกระแหนด้วยถ้อยคำที่เหมือนคนไร้การศึกษาแบบนี้

"สงสัยความเป็นสุภาพบุรุษของนายมันไหลเข้าไปกัดกินมดลูกล่ะมั้ง ฉันถึงปวดท้องแบบนี้"

"เหอะ! ฉันว่าเด็กน่าจะรำคาญเสียงของเธอมากกว่านะ เลยกัดแทะสายสะดือแม่มันเล่น เผื่อแม่มันจะเลิกพูดมากเหมือนผีเจาะปากสักที"

"งั้นเหรอ? ไม่คิดบ้างเหรอว่าลูกคงจะรังเกียจน้ำคาวของพ่อมัน เลยพยายามดิ้นหนีเอาตัวรอด เพราะไม่อยากให้ความเลว ความสำส่อนของพ่อมันแปดเปื้อนร่างกาย ฉันเลยปวดท้องแบบนี้ไง"

"งั้นก็บอกลูกของเธอด้วยนะว่าที่มันเกิดมาได้ก็เพราะน้ำคาวเลวๆของฉันเนี่ยแหละ!" คาเรนต่อปากต่อคำอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่าชีวิตนี้จะต้องมานั่งต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้

"เหอะ! ยอมรับแล้วเหรอว่าลูกในท้องของฉันเป็นลูกของนาย" เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มชะงักไปกับคำถามของอิงดาว เขายังไม่แน่ใจว่าเด็กที่อยู่ในท้องของเธอเกิดจากความผิดพลาดของเขาจริงๆรึเปล่า แต่ความน่าจะเป็นมันร้องบอกเขาว่าเด็กในท้องของอิงดาวอาจจะเป็นลูกของเขาจริงๆ

"รอให้เด็กคลอดก่อนเถอะ ฉันจะตรวจดีเอ็นเอ"

"อย่าอกแตกตายก่อนได้ตรวจดีเอ็นเอก็แล้วกัน แล้วก็อีกอย่างนะ" อิงดาวหยุดชะงักคำพูด พร้อมกับเอนตัวเข้าหาจนใบหน้าจะแนบชิดกับแก้มสากของคาเรนอยู่รอมร่อ "ฉันไม่สำส่อนเหมือนนาย"

"หุบปากแล้วลงไปได้แล้ว จะฝากไหมท้องน่ะ"

"ก็บอกแล้วไงว่าจะกลับบ้าน ปวดท้อง"

"ปวดท้องก็ลงไปหาหมอสิวะ"

"ฉันอยากกลับไปนอนพักผ่อนที่บ้าน"

"กวนตีน?" คาเรนเอียงคอถามด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด "เธอรู้ไหมว่าบ้านฉันกับโรงพยาบาลมันอยู่คนละทางกัน ถ้าจะกลับบ้านตั้งแต่แรกจะให้ฉันขับรถมาที่โรงพยาบาลทำไมวะ!"

"ตอนแรกอยากมา ตอนนี้อยากกลับแล้ว"

"สรุปจะไม่ฝากท้องใช่ไหม นี่เธอท้องจริงรึเปล่าวะ"

"อีกสองสามวันค่อยมาฝาก ขอทำใจก่อน"

"แค่ฝากท้องมันต้องทำใจอะไรมากมายวะ"

"ทำใจว่านายคือพ่อของเด็กในท้องจริงๆไง"

"ทำไมต้องทำใจด้วยวะ"

"เพราะฉันไม่อยากท้องกับนายไงไอ้ซื่อบื้อ!" อิงดาวตะโกนแสกหน้าอย่างลืมตัว แม้ว่าผู้หญิงหลายคนจะปรารถนาคาเรนมาเป็นพ่อของลูก แต่เชื่อเถอะว่าเธอไม่ใช่หนึ่งในนั้น

"คิดว่าฉันอยากทำเธอท้องนักเหรอวะ เหอะ! ถ้าย้อนเวลากลับไปได้แม่งจะใส่ถุงยางสักสิบชั้น จะไม่ให้ลูกๆนับล้านไหลเข้าไปในรังไข่โง่ๆของเธอได้เลย!" คาเรนเบือนหน้าหนีหลังจากระเบิดอารมณ์ใส่หญิงสาวแล้ว พร้อมกับกระชากรถขับออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความเร็ว

"รังไข่โง่ๆเหรอ? เหอะ! นายต่างหากที่โง่ เพราะถ้านายไม่โง่นายคงไม่ทำฉันท้องหรอก!"

"หุบปากแล้วนั่งเงียบๆเถอะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนปล่อยลูกๆเข้าไปชอนไชรังไข่โง่ๆของเธออีกรอบ!"

"ก็ไม่ได้อยากต่อปากต่อคำกับผู้ชายเฮงซวยอย่างนายนักหรอก เปลืองน้ำลาย!" อิงดาวสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับผู้ชายปากร้าย ตั้งแต่เกิดมายี่สิบปียังไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนปากร้ายเท่าคาเรนเลย

"..." ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำถามของคาเรน เรื่องเดียวที่เธอยอมแพ้เขาตั้งแต่ยังไม่เริ่มคือเรื่องบนเตียง

"เหอะ! นึกว่าจะแน่" คาเรนแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน จากนั้นจึงเอี้ยวตัวกลับไปปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียง

"ที่บ้านไม่เคยมีหมอนข้างรึไงวะ กอดอยู่นั่นแหละ"

"มี แต่ไม่ได้เอามา"

"ประชดโว้ย!" เขาพยายามปัดท่อนแขนและท่อนขาของเธอออกจากลำตัว แต่อิงดาวก็กอดกระชับให้แน่นขึ้น

"มันแข็งแล้วโว้ย! ปล่อยสักทีดิวะ!"

"อะไรแข็ง" อิงดาวถามกลับด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา ทั้งที่สีหน้าแสดงออกถึงความสะใจ

"โง่ได้ผิดเวลาจริงๆเลย"

"คาเรน" เธอเรียกเขาเสียงกระเส่า

"อะไร"

"ฝันดีนะ" มือบางลากขึ้นมาลูบไล้มัดกล้ามเนื้อแผงอกแกร่งเบาๆ พร้อมกับขยับศีรษะขึ้นมาหนุนบนบ่าแกร่ง

ระ..ร้ายกาจ! ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจกว่าที่คิด คิดว่าเขาไม่รู้เหรอว่าเธอกำลังกลั่นแกล้งเขาอยู่

ให้ตายเถอะ! เห็นทีจะฝันเปียกแทนฝันดีนะแบบนี้