มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 8

"ไปเก็บของต่อได้แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ" คาเรนนิ่งเงียบไปกับประโยคคำสั่งของอิงดาว และน้ำเสียงราบเรียบของเธอที่ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ผ่านการร่วมรักกับเขามาหมาดๆ ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาต้องเป็นฝ่ายพยายามทำความเข้าใจกับอารมณ์แปลกประหลาดของเธอด้วยเนี่ย!

"การที่ฉันกินเธอซ้ำสองไม่ได้หมายความว่าเธอพิเศษกว่าคู่นอนคนอื่นๆของฉันนะ ทำความเข้าใจใหม่ซะ แล้วอย่ามาออกคำสั่งกับฉันอีก"

"การที่ฉันยอมนอนครางอยู่ใต้ร่างของนายมันไม่ได้หมายความว่าฉันพิศวาสรสรักของนายนะ ทำความเข้าใจใหม่ซะ แล้วไปเก็บของได้แล้ว"

"อย่ามาออกคำสั่งกับฉันนะยัยแม่ลูกอ่อน! เธอไม่มีสิทธิ์" คาเรนกระชากตัวลุกขึ้นมาเผชิญหน้า ในขณะที่อิงดาวเองก็มองหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัวเหมือนกัน ให้มันรู้ไปสิว่าอำนาจมาเฟียของเขาจะพ่ายแพ้อำนาจแม่ลูกอ่อนของเธอ

"ลูกคลอดเมื่อไหร่ฉันจะสอนให้ลูกเรียกนายว่าไอ้สำส่อน คอยดูสิ ไปเก็บของเดี๋ยวนี้เลย!"

"ยัยแม่มด!" เธอมันร้ายกาจยิ่งกว่าแม่มดในละครเสียอีก! คาเรนพ่นลมหายใจหนักๆระงับอารมณ์โกรธเกรี้ยว ก่อนจะผลุนผลันก้าวลงจากเตียง เดินไปเก็บของให้อิงดาวตามคำสั่งของเธอทั้งที่ไม่เต็มใจ โดยที่ร่างกายยังเปลือยเปล่า

"นี่แม่คุณ ใจคอจะนั่งมองอย่างเดียวไม่มาช่วยกันเก็บเลยใช่ไหม นี่มันเสื้อผ้าของเธอนะ"

"ถ้านายไม่ทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นกับฉัน ป่านนี้ฉันเก็บของเสร็จไปตั้งนานแล้ว เพราะงั้นนายต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองด้วย"

"อะไรวะ เธอแม่งโคตรเห็นแก่ตัวเลยยัยแม่ลูกอ่อน" เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มเอี้ยวหน้ากลับไปสบตากับหญิงสาวอย่างไม่สบอารมณ์นัก เธอโยนความผิดให้เขารับผิดชอบคนเดียว ทั้งที่เธอก็ยินยอมพร้อมใจเนี่ยนะ? "แล้วเมื่อกี้หมาตัวไหนมันครางมีความสุขนักหนาวะ อย่าเยอะให้มันมาก ความอดทนของฉันมีขีดจำกัดนะ"

"หมาที่ไหนอะ ที่นี่เขาไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้ามานะ" อิงดาวเอียงคอถามด้วยสีหน้าสงสัย กระตุ้นอารมณ์โทสะของคาเรน

"จะไปไหนก็ไปเลยไป รีบไสหัวไปไกลๆ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนเอาลูกตะกั่วกรอกปากเธอ" เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับผู้หญิงหน้ามึน คาเรนจึงเลือกที่จะตัดบท ยอมเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของเธอคนเดียว

"อยากรู้จังว่าในปากนายมีหมากี่ตัว"

"มีมากพอที่จะกัดเธอตายก็แล้วกัน"

"น่ากลัวจัง" อิงดาวแสยะยิ้มอย่างนึกขำกับคำตอบของคาเรน ก่อนจะตวัดขาก้าวลงจากเตียง เดินนวยนาดเข้าไปหยิบผ้าขนหนูที่คาเรนเพิ่งพับใส่กระเป๋าเมื่อสักครู่ ทำเอาเขาเงยหน้าขึ้นมาตวัดสายตามองด้วยความไม่พอใจ

"อย่ากวนตีนให้มันมาก"

"ฉันจะอาบน้ำ กวนตีนตรงไหน?"

"ก็ไปใช้ผ้าขนหนูในห้องน้ำสิวะ!"

"ก็นี่มันห้องของฉัน ฉันจะใช้ผืนไหนก็ได้"

"แต่ฉันเป็นคนเก็บโว้ย! มันเหนื่อย!" ไม่ใช่แค่ตะโกนตอบอย่างหัวเสีย แต่คาเรนยังยืดตัวขึ้นไปกระชากผ้าขนหนูออกจากรอบอกของอิงดาว ทำให้ร่างกายของเธอกลับมาเปลือยเปล่าอีกครั้ง

"นี่! ช่วยทำตัวให้เหมือนผู้ชายหน่อยได้ไหม! ความเป็นสุภาพบุรุษของนายมันไหลออกไปพร้อมกับอสุจิหมดแล้วเหรอ!"

"เออ! มันไหลเข้าไปในตัวเธอหมดแล้ว!"

"..." อิงดาวเบือนหน้าหนี พร้อมกับกระชากตัวลุกขึ้น แล้วเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำในทันที เธอไม่ได้น้อยอกน้อยใจ แค่ไม่อยากรอฟังคำอธิบายจากปากเขาก็เท่านั้น

เมื่อหญิงสาวเดินเลี่ยงออกไปแล้วคาเรนจึงถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างปลงตก นี่เขาต้องโบกมือลาความสงบสุขในชีวิตแล้วใช่ไหม ให้ตายเถอะ! อิงดาวทำให้ชีวิตของเขาปั่นป่วนไปหมด

"แกล้งตายได้ไหมเนี่ยกู" นี่เขาต้องกลายเป็นมาเฟียพ่อลูกอ่อนจริงๆใช่ไหม? ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปจนไม่ทันตั้งรับ อีกทั้งยังไม่แน่ใจว่าลูกในท้องของอิงดาวจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจริงๆรึเปล่า

แม้ว่าความรู้สึกมันจะบอกว่าเป็นไปได้ก็เถอะ

"เฮ้ย! อาบน้ำหรือตายวะ นานฉิบหาย" คาเรนตะโกนถามคนในห้องน้ำหลังจากเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของอิงดาวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"จ่ายค่าน้ำให้ฉันเหรอ ถึงเป็นเดือดเป็นร้อนนัก" อิงดาวเปิดประตูออกมาเอียงคอถาม

"ฉันเบื่อความปากเสียของเธอจริงๆเลย"

"เห็นที่บ้านนายมีกระจกบานใหญ่ กลับไปส่องกระจกดูบ้างนะ"

"ส่องทำไมวะ"

"อย่าเอาแต่ส่องสันดานคนอื่น หัดส่องดูสันดานตัวเองซะบ้าง" เธอยิ้มหวานเป็นการตบท้าย แล้วเดินเลี่ยงไปสวมใส่เสื้อผ้า ในขณะที่คาเรนยังนั่งมองเธอตาขวาง นาทีต่อมาจึงกระชากตัวลุกขึ้น ผลุนผลันเดินเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ