มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 12

"จะไปไหน มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิ๊" สองเท้าภายใต้รองเท้าส้นสูงที่กำลังจะก้าวเดินขึ้นบันไดเป็นอันหยุดชะงัก อิงดาวหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำสั่งอย่างเบื่อหน่าย สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความรำคาญอย่างไม่ปิดบัง

"เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ"

"ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอว่าเป็นบ้าอะไร จู่ๆก็เงียบไม่ยอมพูดยอมจา ทำไมวะ โกรธที่ฉันไม่ยอมให้เปิดช่องคลอดให้ไอ้หมอเวรนั่นดูเหรอ" คำถามของคาเรนไม่ได้สร้างความมึนงงให้อิงดาวเพียงคนเดียว เพราะแม้แต่ลูกน้องหลายสิบคนของเขาที่ยืนเรียงรายอยู่กลางห้องโถงใหญ่ต่างก็ทำสีหน้ามึนงงไปตามๆกัน

"พูดแบบนี้เหมือนหึงฉันเลยนะ"

"ฉันไม่ได้หึงเธอ! ไม่เคยหึง!" คาเรนยืนยันหนักแน่นด้วยท่าทางขึงขัง แต่อิงดาวกลับแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกขำ จากที่เคยรำคาญกลับกลายเป็นขบขันกับท่าทางร้อนตัวของคาเรน เธอเชื่อว่าเขาไม่ได้หึงหวงเธอ แต่คำพูดกับการกระทำของเขามันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง จนเธอไม่รู้ว่าอะไรคือความจริงกันแน่

"โอเค ไม่หึงก็ไม่หึง" อิงดาวยักไหล่ "คืนนี้ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนนะ คงกลับดึก"

"ไม่อนุญาต! เพราะคืนนี้ฉันจะนอนกับลูกของฉัน เธอต้องนอนกับฉันเพราะตอนนี้ลูกของฉันอยู่ในท้องของเธอ"

"เรียกลูกเต็มปากเต็มคำเลยนะ ได้ข่าวว่าจะตรวจดีเอ็นเอตอนลูกคลอดไม่ใช่เหรอ"

"แล้วทำไม ฉันจะตรวจดีเอ็นเอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ฉันจะนอนกอดลูกไม่ทราบ ตอนนี้ฉันเริ่มมั่นใจแล้วว่าลูกในท้องของเธอคือลูกของฉัน เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง เพราะเธอเป็นคนอุ้มท้องลูกของฉันอยู่"

"การที่ฉันอุ้มท้องลูกของนายอยู่ไม่ได้หมายความว่าฉันเป็นเมียนายนะ นายมีสิทธิ์เฉพาะเรื่องลูกเท่านั้น"

"แต่ตอนนี้ลูกยังอยู่ในท้องของเธอ เธอไปไหนลูกก็ต้องไปด้วย แล้วคืนนี้ฉันก็จะนอนกับลูกของฉัน เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น!" ไม่ว่าเปล่าแต่คาเรนยังเดินเข้าไปกระชากแขนของอิงดาวอย่างแรงจนเธอเบ้หน้าเพราะรู้สึกเจ็บ ก่อนจะลากแขนเธอขึ้นไปบนชั้นสอง ท่ามกลางสีหน้าสงสัยใคร่รู้ของลูกน้องหลายสิบคนในห้องโถงใหญ่

"คาเรนปล่อยนะ! ฉันเดินเองได้" อิงดาวแหวใส่อย่างหงุดหงิด พร้อมกันนั้นก็พยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุม แต่เรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดของเธอก็ไม่สามารถต่อกรกับเรี่ยวแรงของผู้ชายอกสามศอกอย่างคาเรนได้ ให้ตายเถอะ! เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย!

"โอ๊ย!" เพราะพยายามจะก้าวตามคาเรนให้ทันทำให้เธอก้าวพลาดสะดุดขาตัวเองจนล้มลง

"เป็นอะไร" คาเรนรีบปล่อยมือเมื่อเห็นอิงดาวล้มลง พร้อมกับหมุนตัวกลับไปนั่งลงตรงหน้า แต่คนตัวเล็กกลับตวัดสายตามองค้อน

"เจ็บขาสิถามได้ เพราะนายคนเดียวเลย!"

"สมน้ำหน้า อยากใส่รองเท้าส้นสูงดีนัก" ชายหนุ่มลอบยกยิ้มมุมปาก

"ยังมีหน้ามายิ้มอีกเหรอ! อุ้มเดี๋ยวนี้เลย"

"เจ็บแล้วยังมีหน้ามาออกคำสั่งอีกนะ"

"หรือจะให้ฉันเรียกลูกน้องของนายมาอุ้มล่ะ"

"ไม่ต้อง!" คาเรนตะเบ็งเสียงอย่างลืมตัว ทำเอาอิงดาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

"ตะโกนทำบ้าอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย"

"กอด" เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม

"กอดอะไร"

"กอดคอสิวะ หรือจะให้ฉันลากขาเธอเข้าไปในห้อง"

"ถ้ามันลำบากใจที่จะอุ้มฉันขนาดนั้นก็ไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวฉันตะโกนเรียกให้ลูกน้องของนายมาช่วยอุ้มเข้าไปก็ได้" มาเฟียหนุ่มหายใจฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ ก่อนจะช้อนตัวอิงดาวขึ้นในท่าเจ้าสาวโดยไม่บอกกล่าว ทำให้เธอต้องรีบตวัดแขนโอบรัดลำคอหนาไว้แน่น

"เจ็บชะมัด เพราะนายคนเดียวเลย!" ทันทีที่ถูกวางลงบนเตียงนอนอิงดาวก็แหวใส่คาเรนในทันที แต่เขากลับทำทีเป็นหูทวนลม แล้วย่อตัวนั่งลงถอดรองเท้าส้นสูงให้ การกระทำของเขาทำให้เธอชะงักไป

"ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็หาย" ให้ตายเถอะ! ความโรแมนติกที่เธอวาดฝันสลายไปในพริบตาเพราะคำพูดของคาเรน

"ถามอะไรโง่ๆ เธอคิดว่าฉันเป็นปรสิตฟักตัวจากกระบอกไม้ไผ่รึไงวะ" คาเรนกลอกตาไปมากับคำถามของหญิงสาว

"แล้วพวกท่านอยู่ไหนเหรอ"

"อยู่ต่างประเทศ พ่อฉันเป็นคนอังกฤษ แม่ฉันเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ ฉันอยู่อังกฤษมาตั้งแต่เกิด เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่ปี เพราะมาลงทุนตลาดมืดที่นี่ แต่แม่เป็นลูกครึ่ง ฉันเลยพูดไทยได้"

"เล่าทำไม ไม่ได้ถาม"

"กวนตีน"

"เปิดแอร์ให้หน่อยได้ไหม จะนอน"

"ได้สิ" ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของคนในอ้อมกอด ทำเอาอิงดาวกลอกตาไปมากับความหน้ามึนของเขา

"ฉันบอกให้เปิดแอร์ ไม่ใช่ถอดเสื้อ" เธอรีบปัดมือของเขาออก

"ถอดเสื้อนอนเย็นกว่านะ เชื่อฉันสิ"

"นายอยากโดนตบไหม" หญิงสาวเอี้ยวหน้ากลับไปเลิกคิ้วถาม ทำให้คาเรนที่กำลังจะเลื่อนมือขึ้นไปปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาอีกครั้งหยุดชะงัก ยอมลุกขึ้นไปเปิดเครื่องปรับอากาศให้เธอ แต่ยังไม่วายคาดโทษคนตัวเล็ก

"รอให้ถึงคืนนี้ก่อนเถอะ พ่อจะอัลตร้าซาวด์ทั้งคืนเลย"

"บ่นอะไร"

"ไม่เสือกดิ" เขารีบเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำทันที เพราะไม่อยากฟังคำด่าทอจากหญิงสาว