มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 12

"จะไปไหน มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิ๊" สองเท้าภายใต้รองเท้าส้นสูงที่กำลังจะก้าวเดินขึ้นบันไดเป็นอันหยุดชะงัก อิงดาวหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำสั่งอย่างเบื่อหน่าย สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความรำคาญอย่างไม่ปิดบัง

"เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ"

"ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอว่าเป็นบ้าอะไร จู่ๆก็เงียบไม่ยอมพูดยอมจา ทำไมวะ โกรธที่ฉันไม่ยอมให้เปิดช่องคลอดให้ไอ้หมอเวรนั่นดูเหรอ" คำถามของคาเรนไม่ได้สร้างความมึนงงให้อิงดาวเพียงคนเดียว เพราะแม้แต่ลูกน้องหลายสิบคนของเขาที่ยืนเรียงรายอยู่กลางห้องโถงใหญ่ต่างก็ทำสีหน้ามึนงงไปตามๆกัน

"พูดแบบนี้เหมือนหึงฉันเลยนะ"

"ฉันไม่ได้หึงเธอ! ไม่เคยหึง!" คาเรนยืนยันหนักแน่นด้วยท่าทางขึงขัง แต่อิงดาวกลับแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกขำ จากที่เคยรำคาญกลับกลายเป็นขบขันกับท่าทางร้อนตัวของคาเรน เธอเชื่อว่าเขาไม่ได้หึงหวงเธอ แต่คำพูดกับการกระทำของเขามันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง จนเธอไม่รู้ว่าอะไรคือความจริงกันแน่

"โอเค ไม่หึงก็ไม่หึง" อิงดาวยักไหล่ "คืนนี้ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนนะ คงกลับดึก"

"ไม่อนุญาต! เพราะคืนนี้ฉันจะนอนกับลูกของฉัน เธอต้องนอนกับฉันเพราะตอนนี้ลูกของฉันอยู่ในท้องของเธอ"

"เรียกลูกเต็มปากเต็มคำเลยนะ ได้ข่าวว่าจะตรวจดีเอ็นเอตอนลูกคลอดไม่ใช่เหรอ"

"แล้วทำไม ฉันจะตรวจดีเอ็นเอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ฉันจะนอนกอดลูกไม่ทราบ ตอนนี้ฉันเริ่มมั่นใจแล้วว่าลูกในท้องของเธอคือลูกของฉัน เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง เพราะเธอเป็นคนอุ้มท้องลูกของฉันอยู่"

"การที่ฉันอุ้มท้องลูกของนายอยู่ไม่ได้หมายความว่าฉันเป็นเมียนายนะ นายมีสิทธิ์เฉพาะเรื่องลูกเท่านั้น"

"แต่ตอนนี้ลูกยังอยู่ในท้องของเธอ เธอไปไหนลูกก็ต้องไปด้วย แล้วคืนนี้ฉันก็จะนอนกับลูกของฉัน เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น!" ไม่ว่าเปล่าแต่คาเรนยังเดินเข้าไปกระชากแขนของอิงดาวอย่างแรงจนเธอเบ้หน้าเพราะรู้สึกเจ็บ ก่อนจะลากแขนเธอขึ้นไปบนชั้นสอง ท่ามกลางสีหน้าสงสัยใคร่รู้ของลูกน้องหลายสิบคนในห้องโถงใหญ่

"คาเรนปล่อยนะ! ฉันเดินเองได้" อิงดาวแหวใส่อย่างหงุดหงิด พร้อมกันนั้นก็พยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุม แต่เรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดของเธอก็ไม่สามารถต่อกรกับเรี่ยวแรงของผู้ชายอกสามศอกอย่างคาเรนได้ ให้ตายเถอะ! เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย!

"โอ๊ย!" เพราะพยายามจะก้าวตามคาเรนให้ทันทำให้เธอก้าวพลาดสะดุดขาตัวเองจนล้มลง

"เป็นอะไร" คาเรนรีบปล่อยมือเมื่อเห็นอิงดาวล้มลง พร้อมกับหมุนตัวกลับไปนั่งลงตรงหน้า แต่คนตัวเล็กกลับตวัดสายตามองค้อน

"เจ็บขาสิถามได้ เพราะนายคนเดียวเลย!"

"สมน้ำหน้า อยากใส่รองเท้าส้นสูงดีนัก" ชายหนุ่มลอบยกยิ้มมุมปาก

"ยังมีหน้ามายิ้มอีกเหรอ! อุ้มเดี๋ยวนี้เลย"

"เจ็บแล้วยังมีหน้ามาออกคำสั่งอีกนะ"

"หรือจะให้ฉันเรียกลูกน้องของนายมาอุ้มล่ะ"

"ไม่ต้อง!" คาเรนตะเบ็งเสียงอย่างลืมตัว ทำเอาอิงดาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

"ตะโกนทำบ้าอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย"

"กอด" เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม

"กอดอะไร"

"กอดคอสิวะ หรือจะให้ฉันลากขาเธอเข้าไปในห้อง"

"ถ้ามันลำบากใจที่จะอุ้มฉันขนาดนั้นก็ไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวฉันตะโกนเรียกให้ลูกน้องของนายมาช่วยอุ้มเข้าไปก็ได้" มาเฟียหนุ่มหายใจฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ ก่อนจะช้อนตัวอิงดาวขึ้นในท่าเจ้าสาวโดยไม่บอกกล่าว ทำให้เธอต้องรีบตวัดแขนโอบรัดลำคอหนาไว้แน่น

"เจ็บชะมัด เพราะนายคนเดียวเลย!" ทันทีที่ถูกวางลงบนเตียงนอนอิงดาวก็แหวใส่คาเรนในทันที แต่เขากลับทำทีเป็นหูทวนลม แล้วย่อตัวนั่งลงถอดรองเท้าส้นสูงให้ การกระทำของเขาทำให้เธอชะงักไป

"ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็หาย" ให้ตายเถอะ! ความโรแมนติกที่เธอวาดฝันสลายไปในพริบตาเพราะคำพูดของคาเรน