มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 14

"ตรวจด้วยเครื่องมือของนาย ต่อให้ตรวจอีกร้อยรอบก็ไม่มีวันเห็นหน้าลูกหรอก ถอยออกไปเลย!"

"แต่ก็ยอมให้ตรวจนิ" คาเรนกระตุกยิ้ม

"ฉันยอมให้นายทำแบบนั้นเพราะฉันไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวเหมือนนายต่างหาก ฉันยอมให้นายปลดปล่อยได้อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง แลกกับการที่นายจะไปหนีไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น" เธอไม่ได้หึงหวงคาเรนจนถึงขั้นใช้ร่างกายเหนี่ยวรั้งเขาไว้ แต่มันคือการแลกเปลี่ยนที่ไม่เห็นแก่ตัวจนเกินไป มันคงไม่แฟร์สำหรับคาเรนหากเธอจะกำหนดข้อห้ามอย่างเดียว โดยไม่นึกถึงจิตใจของเขาเลย เพราะไม่ว่าเขาหรือเธอก็ไม่อยากถูกกำหนดกฎเกณฑ์การใช้ชีวิตทั้งนั้น

"เพิ่งรู้ว่าเธอก็เป็นคนน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย"

"ฉันน่ารักมานานแล้ว นายมองไม่เห็นเองต่างหาก" เธอแย้ง พร้อมกับดันตัวเขาออกห่าง

"ฉันมองเห็นแต่ความร้ายกาจของเธอ ตอนนี้ก็ยังมองเห็นว่าเธอร้ายกาจขนาดไหน" คาเรนยอมดึงแก่นกายออกจากช่องทางรักเมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของคนใต้ร่าง แล้วเดินหนีเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำทันที เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับหญิงสาว

"ฉันร้ายกาจเฉพาะกับคนที่ร้ายกาจใส่ฉันก่อนเท่านั้นแหละ! โดยเฉพาะนายไอ้บ้าคาเรน!" ด้วยความหมั่นไส้อิงดาวจึงร้องตะโกนตามหลัง แต่คาเรนกลับยักไหล่ ไม่ได้สนใจท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเธอเท่าไรนัก

@เช้าวันต่อมา

"อื้อ~" แสงแดดอุ่นยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าและเปลือกตา ปลุกอิงดาวที่กำลังนอนหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มให้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอเปล่งเสียงครางอื้อในลำคอพร้อมกับปรือตาสู้แสงแดดจ้า

เธอนอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นสักพัก เมื่อสายตาเริ่มปรับโฟกัสแสงได้แล้วจึงค่อยๆขยับตัวออกจากอ้อมกอดของคาเรน พร้อมกับลุกขึ้นบิดขี้เกียจขับไล่ความเมื่อยล้าออกจากร่างกาย

"ดีนะเนี่ยที่ไม่อักเสบ" มือบางบีบนวดข้อเท้าเบาๆ ขณะที่อีกมือหนึ่งก็ปิดปากหาวหวอดๆ

ติ๊ง!

เสียงการแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้อิงดาวที่กำลังบีบนวดข้อเท้าหยุดชะงักกะทันหัน เพราะเสียงนั้นไม่ได้มาจากมือถือของเธอ เธอมองใบหน้าคมคายของคาเรนกับโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างชั่งใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมือถือเครื่องนั้นมาถือไว้ เมื่อเห็นคาเรนยังนอนหลับตาพริ้ม

'คิดถึงจังเลยค่ะ คืนนี้มาหาแนนนี่หน่อยนะคะ อยากบอกรักคาเรนอีกหลายๆครั้ง'

"หน้าด้าน! กล้าดียังไงมายุ่งกับผัวฉัน!" อิงดาวแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดอย่างลืมตัวเมื่อเห็นข้อความที่โชว์หลาอยู่บนหน้าจอ ใจความสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่คาเรนเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนนั้น แต่มันอยู่ที่หล่อนนัดเจอกับคาเรนต่างหาก เหอะ! ผู้หญิงพวกนี้ถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนกันนะถึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง ลดตัวลงมาเป็นนางบำเรอของผู้ชายแบบนี้

"เอ๊ะ! เมื่อกี้ฉันเรียกคาเรนว่าผัวเหรอ บ้าไปแล้ว! เธอบ้าไปแล้วยัยอิงดาว!" ผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงให้เธอเรียกคาเรนว่าผัวแบบนั้นเนี่ย! อิงดาวดึงทึ้งผมตัวเองเพื่อเรียกสติกลับมา

"อื้อ~" เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อคาเรนเริ่มขยับพลิกตัวไปมา ร่างกายทำงานอัตโนมัติด้วยการโยนโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเหมือนเดิม แล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป เพราะไม่อยากให้คาเรนรู้ว่าเธอเห็นข้อความในมือถือของเขาแล้ว

@หลายนาทีต่อมา

"คุยกับใครเหรอ" อิงดาวเอ่ยถามเสียงเรียบเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นคาเรนยืนคุยโทรศัพท์อยู่ริมระเบียง เขาหันหน้ากลับมามองเธอเพียงนิด ก่อนจะหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ นาทีต่อมาจึงกดวางสาย แล้วเดินกลับมาหาเธอ

"ไม่มีอะไร ตื่นนานแล้วเหรอ"