มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 15

"มันอยู่ห้องไหน" อิงดาวถามลูกน้องของคาเรนเสียงเขียวขณะที่สะบัดเท้าก้าวเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ของโรงแรมหรูใจกลางเมือง ท่าทางมาดมั่นดุจนางพญาของเธอเรียกความสนใจจากแขกเหรื่อที่มาใช้บริการโรงแรมแห่งนี้ให้จ้องมองไปที่เธอเป็นตาเดียว แต่อิงดาวกลับเมินเฉยต่อสายตาของผู้คนเหล่านั้น เธอสะบัดเท้าก้าวเดินเร็วขึ้น โดยมีลูกน้องของคาเรนสองคนเดินตามประกบหลัง

"ผมว่าคุณอิงดาวกลับไปรอนายที่บ้านดีกว่านะครับ ถ้านายรู้ว่าพวกผมเป็นคนพาคุณอิงดาวมาที่นี่ นายเอาพวกผมตายแน่เลยครับ" ลูกน้องคนหนึ่งพยายามห้ามปรามอิงดาวด้วยท่าทางหวาดหวั่น แต่เธอกลับไม่สนใจคำห้ามปรามของใครทั้งนั้น มิหนำซ้ำยังเร่งฝีเท้าจนลูกน้องทั้งสองของคาเรนเดินตามแทบไม่ทัน

"ฉันถามว่าพวกมันสองตัวอยู่ไหน! พวกนายกวนตีนฉันใช่ไหมถึงไม่ยอมบอกฉันสักที! อยากตายตามไอ้แก่คาเรนไปใช่ไหม!" ความอดทนสิ้นสุด อิงดาวหมุนตัวกลับไปตวาดเสียงใส่ลูกน้องของคาเรนด้วยความลืมตัว ทำเอาสองหนุ่มหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่รู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้จะต้องเชื่อฟังคำสั่งของใคร ระหว่างเจ้านายกับผู้หญิงที่กุมชีวิต(?)ของเจ้านายไว้

"ตอนนี้นายน่าจะอยู่ที่ห้องรับประทานอาหารครับ ชั้นบนสุดของโรงแรม ห้อง 2 ของโซนวีไอพี เป็นห้องปิดแบบส่วนตัว คุณอิงดาวไปหานายเองนะครับ พวกผมขอตัวกลับบ้านก่อน" ลูกน้องคนหนึ่งยอมปริปากบอก พร้อมกับก้มศีรษะทำความเคารพอิงดาว ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นในทันที ทำให้ลูกน้องอีกคนหนึ่งที่กำลังมึนงงกับการแสดงอารมณ์ของอิงดาวรีบวิ่งตามออกไป

"พามันมากินข้าวกันแบบส่วนตัวเลยเหรอ เหอะ! กินเสร็จก็เอาต่อเลยสินะ สันดานพวกสำส่อน" หญิงสาวกำหมัดแน่นเมื่อนึกถึงบทรักร้อนแรงระหว่างตนเองกับคาเรน เขาคงจะทำกับผู้หญิงคนอื่นเหมือนที่ทำกับเธอเมื่อคืน นี่สินะคือสันดานของผู้ชายมักมาก ไม่เคยพอ

เธอพยายามข่มอารมณ์ แล้วพาตัวเองขึ้นไปบนชั้นสุดท้ายของโรงแรมให้เร็วที่สุด เนื้อตัวของเธอสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเคืองเมื่อมองเห็นบานประตูห้องอาหารที่คาดว่าคาเรนน่าจะอยู่ในนั้นปิดสนิท สองเท้าสะบัดก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ก่อนที่เธอจะใช้สองมือผลักบานประตูนั้นเต็มแรงจนมันเปิดออกกว้าง

"นายทำแบบนี้กับฉันกับลูกได้ยังไงคาเรน! นายปล่อยให้ฉันกับลูกนอนรออยู่ที่บ้าน แล้วตัวเองมาเอากับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้เหรอ!" ทันทีที่บานประตูเปิดออก อิงดาวก็ไม่รอช้าที่จะสาดคำด่าทอใส่คาเรนที่กำลังทำสีหน้าตกใจเพราะเห็นเธอพรวดพราดเปิดประตูเข้ามา

"..." กลับกลายเป็นอิงดาวที่ต้องชะงักงันเมื่อเห็นปลายกระบอกปืนนับสิบเล็งเป้ามาที่ศีรษะของเธอ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ร่างกายแข็งทื่อราวกับถูกสาป

"นี่มันอะไรกันคุณคาเรน" นั่นสิ นี่มันอะไรกันเนี่ย! อิงดาวคิดในใจอย่างมึนงง ขณะที่จ้องมองเจ้าของคำถามเมื่อสักครู่ ซึ่งเป็นหนุ่มใหญ่วัยกลางคน

"มาทำอะไรเนี่ย" คาเรนไม่ได้ตอบคำถามของผู้ชายคนนั้น แต่ตั้งคำถามกับเธอแทน ทำให้ลูกน้องของชายหนุ่มวัยกลางคนค่อยๆลดปลายกระบอกปืนลง ขณะที่ลูกน้องหลายคนของคาเรนก็จ้องมองมาที่เธอด้วยสีหน้าสงสัย

"มาหานายไง" เธอตอบพลางยิ้มแห้ง ทำเอาคาเรนลอบถอนหายใจเบาๆ ประโยคแรกที่เธอทักทายเขามันตอบทุกข้อสงสัยว่าเธอมาที่นี่ทำไม

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร" ผู้ชายคนเดิมถามย้ำอีกครั้ง

"เธอเป็น..." คนเรนลากเสียงยาวราวกับกำลังหาสถานะให้เธอ ขณะที่เธอเองก็แอบลุ้นกับคำตอบของเขา "เป็นผู้หญิงของผม"

บะ..บ้าชะมัด! หัวใจมันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนแทบผิดจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อิงดาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น คำตอบของคาเรนทำให้เธอรู้สึกดีอย่างประหลาด

"แต่เรากำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่ ผมไม่ต้องการให้ใครเข้ามาวุ่นวาย แม้กระทั่งผู้หญิงของคุณ" น้ำเสียงของชายหนุ่มวัยกลางคนบ่งบอกถึงความไม่พอใจที่เห็นเธอพรวดพราดเข้ามา ไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกแบบนั้น เพราะถ้าเป็นเธอที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน ให้ตายสิ! ไม่เคยหน้าแตกขนาดนี้มาก่อนเลย