มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 20

@เช้าวันต่อมา

"คาเรน คาเรนนนนนนน! คาเรนตื่นได้แล้วมันสายแล้วนะ เดี๋ยวฉันไปเรียนไม่ทัน คาเรนนนนนนนน!" โว้ย! นี่มันเวรกรรมอะไรของเขาเนี่ยที่ต้องมาดูแลผู้หญิงคนนี้ ให้ตายเถอะ! นับวันอิงดาวยิ่งทำตัวเสมือนเป็นเจ้าหญิง ในขณะที่เขากำลังจะกลายเป็นทาสรับใช้ของเธออย่างเต็มตัว คาเรนพ่นลมหายใจหนักๆให้กับความคิดของตัวเอง เขาปรือตามองเจ้าของเสียงรบกวนด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย จากนั้นจึงปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง

"คาเรนตื่นได้แล้ว วันนี้ฉันมีเรียนภาคเช้านะ"

"รถมีเยอะแยะเธอก็ขับไปเองสิวะ"

"แต่ฉันอยากให้นายไปส่ง ไปส่งฉันหน่อยสิ" อิงดาวกระแทกตัวนั่งลงบนเตียงพลางทำสีหน้าบึ้งตึงเมื่อเห็นคาเรนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ทำราวกับรำคาญเธอนักหนา

"ลูกน้องของฉันมีเยอะแยะเธอก็ให้พวกมันไปส่งสิวะ Shit!" คาเรนสบถคำหยาบอย่างหัวเสียเมื่อโดนคนตัวเล็กกระชากผ้าห่มออก ก่อนที่เธอจะปีนขึ้นมานอนทาบทับบนแผงอกแกร่ง มองเขาตาแป๋วราวกับแมวน้อยกำลังออดอ้อนขออาหารจากเจ้าของอย่างไรอย่างนั้น

"ไปส่งหน่อย เดี๋ยวฉันไปเรียนไม่ทัน"

"รถก็มีให้ขับ ลูกน้องก็มีให้ใช้ ทำไมเธอต้องมาก่อกวนฉันตอนนี้ด้วยวะ ลงไป! จะนอน"

"นายจะไม่ไปส่งฉันใช่ไหม" คาเรนหลับตาลงอีกครั้งเป็นคำตอบ โดยไม่สนใจสีหน้าบูดบึ้งของคนตัวเล็กเลย แต่ใช่ว่าอิงดาวจะยอมให้เขานอนต่อง่ายๆ เธอฉกริมฝีปากลงไปจูบเบาๆบนสันกรามคม แล้วลากริมฝีปากลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องแกร่งเปลือยเปล่า ขณะที่ดวงตากลมโตยังจับจ้องที่ดวงหน้าคมคายตลอดเวลา

"อื้อ~ อย่าแกล้งดิ๊" คาเรนปรามเสียงเบาในตอนที่ปลายนิ้วเรียวยาวของหญิงสาวลากวนไปมารอบๆแก่นกายใหญ่ที่กำลังหลับใหล สัมผัสวาบหวามของเธอกระตุ้นให้มันผงาดอย่างง่ายดาย

"โอ๊ย!!!" มาเฟียหนุ่มสะดุ้งโหยงด้วยความเจ็บปวดปนตกใจในเวลาเดียวกัน เมื่อโดนผู้หญิงร้ายกาจดึงไรขนรอบๆของสงวนอย่างแรงจนมันหลุดติดมือเธอไป หะ..ให้ตายเถอะ! อยากหยิบปืนใต้หมอนออกมายิงแสกหน้าเธอจริงๆ!

"ยะ..ยัยแม่มด! เธอทำบ้าอะไรฮะ!" เขาตวาดถามเสียงเขียว พลางลูบคลำจุดที่โดนกระทำ แต่อิงดาวกลับยักไหล่ มิหนำซ้ำยังวางไรขนที่ถอนไปไว้บนหน้าท้องแกร่งให้เขาไว้อาลัยอีกต่างหาก

"อย่าขัดใจแม่ แม่ไม่ชอบ เข้าใจไหมคะ?" เธอเอียงคอถามพลางกะพริบตาปริบๆ สีหน้าไม่มีแววสำนึกผิดในการกระทำของตัวเองเลย

"ยัยผู้หญิงหน้าไม่อาย! กล้าดียังไงถึงมาถอนขนสุดที่รักของฉันฮะ!" หน็อย! นอกจากจะไม่สำนึกผิดแล้วยังมีหน้ามาลอยหน้าลอยตาอีก มันน่าจับกระแทกให้ร้องขอชีวิตจริงๆเลย!

"ฉันจะทำมากกว่านี้ถ้านายไม่ลุกขึ้นไปอาบน้ำ"

"เธอมันยัยแม่มดชัดๆเลย!" ทั้งที่ไม่เต็มใจจะทำตามความต้องการของคนตัวเล็ก แต่คาเรนก็ยอมดีดตัวลุกขึ้น แล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไป เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับแม่ลูกอ่อน แต่ให้ตายเถอะ! กว่าอิงดาวจะคลอดลูกเขาคงตรอมใจตายก่อนเพราะทนกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเธอไม่ไหว

@มหาวิทยาลัย

"ตอนเย็นมารับด้วยนะ ห้ามหนีไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นด้วย ถ้ารู้ว่าแอบหนีไปล่ะก็...นายตายแน่!" คาเรนกลอกตาไปมากับถ้อยคำข่มขู่ของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเบาะที่นั่งข้างๆ เขามองว่าท่าทางข่มขู่ของเธอไม่ต่างจากแมวน้อยที่กำลังแยกเขี้ยวขู่ศัตรูฟ่อๆ

"คุยอะไรกันอยู่เหรอ" เธอถาม พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงข้างๆทีน่า ซึ่งเป็นเพื่อนอีกคนในกลุ่ม

"กำลังคุยกันเรื่องค่ายจิตอาสาปีนี้อะ เห็นว่าจะไปสร้างโรงเรียนให้น้องๆบนดอย แกจะไปด้วยกันไหม" ทับทิมเป็นเจ้าของคำตอบนั้น

"อยากไปนะ แต่..." เธอท้องอยู่เนี่ยสิ อิงดาวคิดในใจ เธอกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นภาระของเพื่อนๆ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากไปทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆและรุ่นพี่

"แต่อะไร?" มัดหมี่เลิกคิ้วถาม เธอเป็นผู้หญิงเงียบๆที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่ม

"เอาสิ อยากไปขึ้นดอยอยู่พอดี"

"มันต้องแบบนี้สิ" ทับทิมยิ้มแป้น ก่อนจะพูดต่อ "ฉันอยากไปค่ายเร็วๆชะมัด ขี้เกียจเรียนแล้วเนี่ย"

"วาร์ปไปเดือนหน้าเลยได้ไหมอะ~ ฉันก็ขี้เกียจเรียนแล้วเหมือนกัน" ทีน่าเสริมต่อ

"อึก!" อิงดาวทำสีหน้าพะอืดพะอมพลางยกมือขึ้นมาปิดปาก จู่ๆก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน

"ฉันขอตัวก่อนนะ" เธอรีบกระชากตัวลุกขึ้น เดินออกมาจากตรงนั้นในทัน ท่ามกลางสีหน้าสงสัยของเพื่อนสาวทั้งสามคน ให้ตายสิ! ทำไมต้องมาแพ้ท้องตอนนี้ด้วยเนี่ย