มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 21

"วันนี้แกดูไม่สดใสเลยนะยัยอิง" ทับทิมท้วงเพื่อนสาวในตอนที่เดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกัน เพราะสังเกตเห็นสีหน้าของอิงดาวดูไม่สดใสเหมือนทุกๆวัน

"ฉันแค่ไม่สบายนิดหน่อย เดี๋ยวกลับบ้านไปนอนพักก็หาย" อิงดาวตอบเลี่ยงเพราะไม่อยากให้เพื่อนสาวทั้งสามคนรู้ว่าเธอกำลังท้อง เพราะตอนนี้มีเพียงคาเรนและลูกน้องของเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของเขา เธอมองว่ามันไม่จำเป็นที่ต้องป่าวประกาศให้ทุกคนรับรู้ เพราะคนพวกนั้นไม่ได้มีความสำคัญกับชีวิตเธอขนาดนั้น

"ยาดมหน่อยไหม" ทีน่ายื่นยาดมให้ แต่อิงดาวกลับปัดมือเพื่อนออกห่าง เพราะกลิ่นหอมของยาดมที่ลอยมาเตะจมูกมันชวนให้เธออยากอาเจียน

"ฉันไม่ค่อยชอบกลิ่นยาดมอะ ขอตัวก่อนนะ" เธอบอกปัด แล้วรีบเดินเลี่ยงออกมาจากตัวอาคารในทันที เพราะไม่อยากตอบคำถามของเพื่อนสาวทั้งสามคน ขณะที่ทับทิม ทีน่า และมัดหมี่ ได้แต่มองตามแผ่นหลังของอิงดาวไปอย่างมึนงง แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน

อิงดาวยิ้มออกเมื่อมองเห็นรถของคาเรนจอดรออยู่หน้าคณะฯ ความรู้สึกของเธอในตอนนี้เหมือนกับตอนเด็กๆที่เดินออกมาหน้าโรงเรียนอนุบาลแล้วเห็นพ่อกับแม่มารอรับไม่มีผิด ร่างบางอมยิ้มขบขันกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวตรงไปเปิดประตูรถ

เสียงเปิดประตูทำให้คาเรนที่กำลังเพลิดเพลินกับการเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเธอ เขาไม่ได้หยุดเล่นเกมในทันทีทันใด แต่รอให้อิงดาวก้าวเข้ามานั่งในรถก่อน จึงเก็บโทรศัพท์เครื่องหรูไว้ในกระเป๋ากางเกง

"เป็นอะไร ทำไมหน้าซีด" มือหนายกขึ้นมาอังหน้าผากมนของคนตัวเล็กอย่างถือวิสาสะ เขาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย หากแต่แววตากลับยังมีความแข็งกร้าวตามแบบฉบับของมาเฟีย

"อยากนั่งตรงนั้น" เธอมองเขาตาปริบๆ เหมือนที่ชอบทำเป็นประจำเวลากลบเกลื่อนความผิด พร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มเบาๆบนหน้าขาแกร่ง

"เป็นอะไร ผีเข้าเหรอวะ"

"ก็แค่อยากนั่งตักพ่อของลูกอะ ไม่ได้เหรอ"

"..." ผีห่าซาตานตนไหนดลใจให้เธอทำตัวน่ารักแบบนี้เนี่ย คาเรนนิ่งเงียบไป เพราะไม่รู้ว่าจะตอบกลับเธอด้วยถ้อยคำไหน เหมือนว่าหมา(?)ในปากของเขาจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ

"อ้อนแบบนี้คิดจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ"

"ทำไมนายต้องมองฉันในแง่ร้ายตลอดเลย"

"แล้วเธอมีด้านดีๆให้ฉันมองไหมล่ะ"

"เยอะแยะ แต่นายไม่มองเองต่างหาก" อิงดาวทำหน้ามุ่ย แล้วปัดมือหนาออกจากหน้าผากมน ก่อนจะหันหน้ามองตรงพร้อมกอดอกเชิดหน้า อารมณ์ขึ้นๆลงๆของเธอสร้างความมึนงงให้คาเรนไม่น้อย เขาไม่ไว้ใจท่าทางออดอ้อนของเธอ เพราะคิดว่าอิงดาวคงกำลังหาทางกลั่นแกล้งเขาเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา

"จะนั่งก็ขึ้นมานั่ง" แต่ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาต้องยอมเธอขนาดนี้ด้วยเนี่ย

"..." แม้คาเรนจะเอ่ยปากอนุญาตแล้ว แต่อิงดาวก็ยังนั่งกอดอกเชิดหน้าอยู่ที่เดิม ไม่กี่วินาทีต่อมาจึงปรับเบาะที่นั่งลงจนเกือบสุด แล้วล้มตัวนอนหันหลังให้คาเรน

"ขี้งอนจังวะ" มาเฟียหนุ่มบ่นอุบ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปปรับเบาะที่นั่งของอิงดาวขึ้น ทำให้เธอที่กำลังจะหลับตาพริ้มเอี้ยวหน้ากลับมามองค้อน

"อย่ามากวนได้ไหม จะนอน"

"งอนเหมือนเด็ก" คาเรนไม่สนใจสีหน้าบึ้งตึงของคนตัวเล็ก เขาค่อยๆช้อนตัวเธอขึ้นมาวางบนหน้าตักแกร่ง โดยที่ขาทั้งสองข้างของเธอยังพาดยาวอยู่บนเบาะที่นั่งข้างคนขับ

"นอน" เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม

"ไม่ง่วง"

"ไหนเมื่อกี้บอกว่าจะนอนไง"

"..." ความเงียบคือคำตอบของอิงดาว เธอกระแทกศีรษะลงตรงซอกคอหนาอย่างแรงเป็นการประชดประชัน แต่คาเรนก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะเขามองว่าการกระทำของเธอเหมือนเด็กน้อยกำลังเรียกร้องความสนใจ

"คาเรน" เธอเรียกเขาเสียงเบา หลังจากที่คาเรนขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยได้สักพัก

"อะไร"

"หนาว" มือบางยกขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มอย่างเชื่องช้า ขณะที่คาเรนเอื้อมมือไปลดแอร์ให้