มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 23

@หลายวันต่อมา

"เมื่อไหร่จะกลับมานะ แอบหนีไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นรึเปล่าเนี่ย" อิงดาวคิดเป็นตุเป็นตะเพราะเห็นคาเรนหายไปนานหลายชั่วโมง เขาให้เหตุผลกับเธอว่าคืนนี้มีนัดเจรจาสำคัญกับหุ้นส่วน และไม่ยอมให้เธอติดสอยห้อยตามไปด้วยเพราะเห็นว่าเธอกำลังตั้งท้อง คาเรนกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะไปว่าให้เธอนอนพักผ่อนโดยไม่ต้องรอเขา แต่ตอนนี้เธอกำลังขัดคำสั่งของเขาอยู่ เพราะนี่เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่เธอก็ยังยืนรอเขาอยู่ตรงระเบียงห้องนอน

"ถ้าไม่กลับมาตอนนี้จะนอนหลับก่อนแล้วนะ" เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนเตียง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องอดหลับอดนอนเพื่อรอคาเรนกลับมา คงเป็นเพราะความเคยชินที่ทำให้เธอนอนไม่หลับเพราะไม่ได้นอนในอ้อมกอดของเขา

"อย่าให้รู้นะว่าแอบหนีไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น ฉันเอาตายแน่ไอ้แก่คาเรน" เธอถอนหายใจเบาๆแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง พยายามข่มตานอนให้หลับเพราะไม่อยากให้ความเครียดของเธอส่งผลกระทบต่อลูกน้อยในท้อง จนกระทั่งหลายนาทีต่อมาจึงผล็อยหลับไปในที่สุด

"อื้อ~" อิงดาวเปล่งเสียงครางอื้อในลำคออย่างหงุดหงิดเมื่อโดนอะไรบางอย่างถูไถไปมากับพวงแก้มนวลจนทำให้เธอตื่นจากห้วงนิทรา เธอปรือตามองอย่างงัวเงียจนเห็นว่าอะไรบางอย่างนั้นคือสันจมูกโด่งคมของคาเรน

เขาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอลืมตาตื่นอย่างสะลึมสะลือ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม ทำให้เธอหายจากอาการงัวเงีย

"ไปไหนมา~" น้ำเสียงของเธอแหบพร่าอย่างหนัก เนื่องจากเพิ่งตื่นนอนกลางดึก

"ไปทำงานหาเงินมาซื้อนมให้เธอกินไง"

"ทำเป็นพูดดีนะ" มุมปากบางยกยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบของมาเฟียหนุ่ม ก่อนที่เธอจะยื่นหน้าเข้าไปสูดดมซอกคอหนาและเสื้อผ้าของเขา

"ทำอะไร" คาเรนขมวดคิ้วถาม

"ดมกลิ่นไง เผื่อนายแอบไปนอนกับใครมา"

"คิดว่าฉันจะโง่ทิ้งหลักฐานไว้ให้เธอจับได้เหรอถ้าฉันทำแบบนั้นจริงๆ"

"แล้วนายทำแบบนั้นไหม" อิงดาวถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลงราวกับไม่อยากได้ยินคำตอบ แต่ก็อยากรู้ว่าคาเรนจะกลับไปทำตัวเสเพลนอนกับผู้หญิงไม่เลือกหน้าเหมือนเมื่อก่อนรึเปล่า

"แล้วเธอคิดว่าฉันทำแบบนั้นไหมล่ะ"

"ไม่ นายคงไม่ทำแบบนั้นหรอก"

"ในเมื่อคิดแบบนั้นแล้วจะถามฉันอีกทำไม"

"แค่อยากถามให้แน่ใจว่านายไม่ได้หนีไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมาจริงๆ เพราะฉันไม่อยากให้ลูกเสียใจถ้าเกิดมาแล้วรู้ประวัติความสำส่อนของพ่อเขา"

"เลิกเอาลูกมาอ้างเถอะ" คาเรนแย้งขึ้นอย่างรู้ทัน พร้อมกับใช้นิ้วชี้แตะปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ "แค่บอกว่าอยากให้ฉันนอนกับเธอคนเดียวมันพูดยากมากรึไง หรือต้องง้างปากด้วยลิ้นก่อนถึงจะพูดได้"

"ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยนะ อย่ามายัดเยียดความคิดพวกนั้นให้ฉัน" เธอหลบสายตาแล้วดันตัวคาเรนออกห่าง จากนั้นจึงหยัดกายลุกขึ้น

"หึ" คาเรนหัวเราะในลำคอเบาๆที่สามารถกลั่นแกล้งคนตัวเล็กให้เขินอายได้ ก่อนจะเดินออกไปถอดเสื้อผ้าหน้ากระจกเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ

"คาเรน"

"ว่า?"

"อีกสามอาทิตย์ฉันจะไปค่ายอาสาบนดอยนะ ไปหนึ่งอาทิตย์ ไปสร้างโรงเรียนให้น้องๆบนดอย"

"นายพูดเรื่องอะไรเนี่ย เป็นบ้าอะไรอีก"

"ฉันไม่ชอบให้เธอทำกิจกรรมร่วมกับผู้ชายคนอื่น เข้าใจไหม แล้วก็อย่าคิดที่จะหาพ่อใหม่ให้ลูก เพราะเธออาจจะเจ็บหนัก ฉันเตือนแล้วนะ"

"ฉันไปค่ายอาสานะไม่ได้ไปหาผัว"

"แต่ฉันไม่อนุญาต เธอเข้าใจความหมายของคำว่าไม่อนุญาตไหม" แววตาที่เคยมองเธออย่างปกติกลับมาฉายแววแข็งกร้าวอีกครั้ง คาเรนโน้มใบหน้าลงมาบดขยี้ริมฝีปากหนักๆเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะเดินกลับไปถอดเสื้อผ้าต่อ ทำเอาอิงดาวมึนงงไปชั่วขณะ

"คาเรน" เธอเรียกเขาอีกครั้ง หลังจากนั่งมองคาเรนถอดเสื้อผ้ามาหลายนาที คาเรนไม่ได้ขานรับ แต่เอี้ยวหน้ากลับมาเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม

"นายชอบฉันเหรอ"

"..." คาเรนยังคงนิ่งเงียบ สีหน้าของเขาไม่แสดงความรู้สึกตกใจกับคำถามของเธอ แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจแกร่งมันกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

"ไม่ต้องตอบก็ได้ ถ้าชอบฉันเดินมาจูบฉันนะ" หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ มือบางประสานกันแน่นบนหน้าตัก

มาเฟียหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขายังทะเลาะกับตัวเองว่าควรยืนอยู่ตรงนี้หรือเดินเข้าไปจูบเธอกันแน่ จนกระทั่งเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายของเขาก็ยังหยุดนิ่ง ทั้งที่หัวใจแกร่งมันกระตุกวูบ

"โอเค ฉันได้คำตอบแล้ว นายไปอาบน้ำเถอะ" เธอคลี่ยิ้มบาง แล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ ทันทีที่ลับตาคาเรน รอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆจางหายไป

คาเรนพ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ เขาคงต้องตอบคำถามของตัวเองให้ได้ก่อนว่าความรู้สึกที่เขามีให้อิงดาวมันเรียกว่าอะไรกันแน่