มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 24

สายน้ำเย็นฉ่ำที่ไหลลงมากระทบกับร่างกายมันไม่สามารถดับความร้อนรุ่มในใจของเขาได้เลย มันคงจะดีหากตอนนี้เขาหาคำตอบให้ตัวเองได้ว่าความจริงแล้วเขารู้สึกยังไงกับอิงดาวกันแน่ แต่ความรู้สึกของคนเรามันเปลี่ยนแปลงเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ ระยะเวลาเพียงไม่นานที่มีเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของขีวิต มันสามารถเปลี่ยนแปลงความคิดและความรู้สึกของเขาได้ขนาดนี้เลยเหรอ

"เฮ้อ~ คิดผิดหรือคิดถูกวะที่จะเอาหัวใจไปผูกไว้กับยัยแม่ลูกอ่อนนั่น" นั่นเป็นอีกหนึ่งคำถามที่เขายังหาคำตอบให้มันไม่ได้ การผูกมัดหัวใจไว้กับใครสักคนมันไม่เคยมีอยู่ในความคิดของเขา

มันไม่ง่ายเลยที่ต้องพยายามเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อคนๆเดียว เพราะเขามองว่าความรักมันไม่ใช่การเปลี่ยนแปลง แต่มันคือการเติมเต็ม ตอนนี้เขากำลังเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่างตามคำขอร้องของเธอ แบบนั้นมันเรียกว่าความรักหรือความรับผิดชอบกันแน่

มาเฟียหนุ่มพ่นลมหายใจหนักๆอย่างคิดไม่ตก ก่อนจะรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จภายในไม่กี่นาที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรีบร้อนเพียงเพราะคิดว่ามีบางคนกำลังนอนรออยู่

"นอนแล้วเหรอ" คาเรนเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง พร้อมกับชะโงกหน้ามองหญิงสาวที่กำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบจึงล้มตัวนอนซ้อนหลัง ท่อนแขนแกร่งยกขึ้นมากอดรัดเอวคอดไว้หลวมๆ แต่อิงดาวกลับปัดออกในทันทีทันใด จากนั้นจึงหยัดกายลุกขึ้น

"จะไปไหน" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าข้อมือเล็กไว้ในตอนที่อิงดาวกำลังจะก้าวลงจากเตียง

"ลืมไปว่าวันนี้ยังไม่ได้กินนม ว่าจะลงไปชงนมกิน ตัวเล็กจะได้แข็งแรง" เธอตอบโดยไม่สบตา

"มานอนมา เดี๋ยวฉันลงไปทำให้"

"ไม่เป็นไร" อิงดาวยอมหันหน้ากลับไปสบตา "ฉันดูแลตัวเองกับลูกได้ ไม่รบกวนนายหรอก"

"..." แม้อิงดาวจะดึงแขนออกจากการเกาะกุมแล้ว แต่คาเรนก็ยังนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอิงดาวถึงเปลี่ยนไป เธอดูไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่เหมือนอิงดาวคนเดิมที่เคยคิดแต่จะกลั่นแกล้งเขาตลอดเวลา นี่มันไม่ใช่เธอเลย หรือเป็นเพราะเขาที่ทำให้อิงดาวคนนั้นหายไป

เมื่อเห็นคาเรนยังนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา อิงดาวจึงเลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้นในทันที ทำไมเธอต้องหวั่นไหวกับคนไม่มีหัวใจอย่างคาเรนด้วยนะ ลืมไปได้ยังไงว่าอดีตของเขาเคยผ่านผู้หญิงมาแล้วกี่คน ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นเครื่องมือสนองความใคร่ของเขา ตอนนี้สถานะของเธอก็คงไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้น

"เฮ้อ~ อ่อนแอแบบนี้ไม่ใช่เธอเลยนะอิงดาว" เธอเคยเข้มแข็งกว่านี้ แต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว เมื่อไหร่เจ้าตัวเล็กจะลืมตาดูโลกสักทีนะ อารมณ์อ่อนไหวแบบนี้จะได้หายไปสักที เธอเกลียดความอ่อนแอของตัวเองชะมัด

"อ๊ะ!" อิงดาวเปล่งเสียงอุทานด้วยความตกใจในตอนที่กำลังจะเอื้อมมือขึ้นไปหยิบกล่องนมบนชั้นวางของในห้องครัว แต่กลับมีมือของใครบางคนยื่นขึ้นไปหยิบตัดหน้าซะก่อน

"..." ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นคาเรนแต่ก็อดเอี้ยวหน้ากลับไปมองไม่ได้

"เดี๋ยวฉันทำให้ ขึ้นไปรอบนห้องไป" เขาบอกแค่นั้น แล้วเดินเลี่ยงออกไปหยิบขวดนมสำหรับเด็กที่วางอยู่บนชั้นวางแก้ว แต่อิงดาวกลับไม่สนใจที่จะทำตามคำสั่งของเขา เธอเอื้อมมือขึ้นไปหยิบกล่องนมกล่องใหม่ จากนั้นจึงเดินไปหยิบแก้วใบใหม่มาชงนมเอง ขณะที่คาเรนนิ่งไปกับการกระทำของเธอ มันเหมือนกับว่าเธอไม่ได้ต้องการให้เขาเป็นคนดูแลเธอกับลูกอีกแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นคาเรนก็ยังตักนมผงใส่ขวดตามปกติ เขาทำทุกอย่างเหมือนเดิม โดยไม่สนใจท่าทีที่เปลี่ยนไปของอิงดาว