มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 26

"แกเป็นอะไรเนี่ยยัยอิง ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ ทำตัวเหมือนคนอกหักอย่างนั้นแหละ" อิงดาวถอนหายใจเบาๆกับคำพูดของเพื่อนสาวอย่างทีน่า เธอไม่รู้ตัวเลยว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้มันแย่ขนาดนั้นจนถึงขั้นคนอื่นสังเกตได้ แต่มันคงไม่แปลกอะไรที่ทีน่าจะถามแบบนั้น เพราะเธอเองยังสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ มันเกิดอะไรขึ้นกับจิตใจของเธอนะ

"สภาพเหมือนผีตายซากแบบนี้จะไปขึ้นดอยกับพวกฉันไหวไหมเนี่ย ไปหาหมอหน่อยไหม เผื่อเป็นโรคอะไรร้ายแรงจะได้รักษาทัน" ทับทิมพูดขึ้นบ้างหลังจากที่นั่งมองสีหน้าหมดอาลัยตายอยากของอิงดาวมาสักพัก ขณะที่มัดหมี่คอยพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของทีน่าและทับทิม

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันสบายดี ขอตัวกลับบ้านก่อนนะ อยากพักผ่อน" เพราะไม่อยากตอบคำถามของเพื่อนสาวทั้งสองคนอิงดาวจึงเลือกที่จะเดินออกมาจากลานใต้ถุนของคณะฯในทันที ทำเอาทีน่า ทับทิม และมัดหมี่มึนงงไปตามๆกัน แต่ก็พยายามทำความเข้าใจว่าอิงดาวคงอยากกลับบ้านไปพักผ่อนจริงๆ

"จะกลับบ้านแล้วเหรอ" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลังในตอนที่เธอเดินเหม่อลอยออกมาถึงหน้าคณะฯ คำทักทายของเขาคนนั้นดึงสติที่กำลังล่องลอยของเธอกลับมา อิงดาวค่อยๆหมุนตัวกลับไป เธออมยิ้มเล็กน้อยกลบเกลื่อนความเศร้าเมื่อเห็นว่าเป็นแทนไท

"ใช่ค่ะ พี่แทนไทกำลังจะกลับบ้านเหมือนกันเหรอคะ" หญิงสาวถามกลับตามมารยาท

"ใช่ แต่พี่ว่าจะไปหาอะไรทานก่อนสักหน่อย"

"งั้นอิงขอตัวกลับก่อนนะคะ" เธอยิ้มบางเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา แต่กลับต้องชะงักฝีเท้าเมื่อมือหนาของแทนไทยื่นเข้ามากุมมืออย่างถือวิสาสะ ทำให้เธอต้องหมุนตัวกลับไปหาเขาอีกครั้ง

"ไปกินข้าวกับพี่ก่อนไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กน้อยราวกับกลัวเธอปฏิเสธ พร้อมกับคลายมือออก แต่ยังกุมไว้หลวมๆไม่ยอมปล่อย

"ปล่อยมือเมียกู" สะ..เสียงของคาเรน เธอจำน้ำเสียงนั้นได้ดีว่าเป็นเสียงของเขา หัวใจดวงน้อยที่เคยเหี่ยวเฉาพลันกลับมาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง อิงดาวรีบดึงมือออกจากการเกาะกุม แล้วเอี้ยวหน้ากลับไปมองใบหน้าดุดันของคาเรน ขณะที่แทนไทยังมึนงงกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ แม้จะเคยเห็นหน้าคาเรนมาแล้วครั้งหนึ่งก็ตาม

"ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ หาเรื่องทะเลาะกับฉันเพราะจะมาอ่อยไอ้เวรนี่ใช่ไหม!"

"..." อิงดาวเลือกที่จะเงียบเมื่อได้ฟังคำถามของคาเรน เขากำลังทำตัวเป็นหมาหวงก้างเพราะเห็นว่ากระดูกที่เคยเป็นของตัวเองกำลังจะโดนหมาตัวอื่นคาบไป มันคงเป็นแค่ความรู้สึกหึงหวงชั่วขณะที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น คาเรนไม่ได้ชอบเธอจริงๆ อิงดาวตอกย้ำตัวเอง

"อิงขอตัวกลับก่อนนะคะ" เธอหันหน้ากลับมาหาแทนไทอีกครั้ง จากนั้นจึงสะบัดเท้าเดินออกไปโดยไม่สนใจจะตอบคำถามของคาเรน ทำให้มาเฟียหนุ่มต้องรีบเดินตามไปปรับความเข้าใจ แต่ยังไม่วายเอี้ยวหน้ากลับไปมองแทนไทที่กำลังทำหน้ามึนงงด้วยสายตาดุดัน

"ทำไมชอบเดินหนีวะ มาคุยกันให้รู้เรื่องดิ๊" คาเรนไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กเดินหนี เขายื่นมือเข้าไปจับแขนของเธอไว้แน่นในตอนที่เธอกำลังจะเดินหนีเข้าไปในลานจอดรถข้างคณะฯ

"ทำแบบนี้ทำไมวะ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเย็นชากับฉันสักที มันอึดอัดรู้ไหม"

"ฉันก็อึดอัดเหมือนกันที่ต้องอยู่กับนาย" อิงดาวตัดสินใจหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า ตอนนี้เธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องความรู้สึกของตัวเองไม่ให้โดนทำร้ายไปมากกว่านี้

"..." กลับกลายเป็นคาเรนที่เงียบไป จู่ๆหัวใจแกร่งมันก็กระตุกวูบเพราะคำพูดของเธอ