มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 27

"ทำไมต้องทำร้ายตัวเองด้วยวะ อยู่กับฉันมันไม่มีความสุขเหรอ ถ้ามีความสุขทำไมไม่อยู่ด้วยกันวะ" คาเรนตะโกนถามเสียงดังโดยไม่สนใจสายตาสอดรู้สอดเห็นของผู้คนรอบข้าง เขาไม่ได้มาหาเธอเพื่อจูบลาครั้งสุดท้าย ความคิดแบบนั้นมันไม่เคยมีอยู่ในสมองของเขา

"อึก..." หยาดน้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มนวลช้าๆ อิงดาวปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆโดยไม่หมุนตัวกลับไป ความสุขของเธอในตอนนี้คือการทำให้ตัวเองกลับมาเข้มแข็งเหมือนอิงดาวคนเดิม ไม่ใช่การกลับไปยืนอยู่ในจุดที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวด

"ถ้าฉันบอกว่าฉันชอบเธอ เธอจะอยู่กับฉันไหม" หัวใจแกร่งกระตุกวูบครั้งแล้วครั้งเล่าที่เห็นอิงดาวเดินห่างออกไป เหมือนกับว่าเธอพาความรู้สึกดีๆที่มีต่อเขาห่างออกไปด้วย แล้วเขาทำอะไรได้บ้างนอกจากยืนมองเธอเดินห่างออกไปเรื่อยๆแบบนี้ ทำไมสมองมันไม่สั่งการให้ร่างกายขยับเข้าไปหาเธอตามคำสั่งของหัวใจ

"นายชอบฉันจริงๆหรือชอบฉันเพราะต้องการรั้งฉันกับลูกไว้กันแน่" อิงดาวชะงักไปกับคำตะโกนก้องของคาเรน ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวกลับไปหาเขาอีกครั้ง แม้ระยะห่างระหว่างเขาและเธอจะไกลกันพอสมควร แต่เธอก็มองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนของคาเรน

"ทบทวนความรู้สึกของตัวเองหน่อยไหม อย่าพูดอะไรแบบนั้นออกมาเลยถ้านายยังสับสน ปล่อยให้เวลาทำหน้าที่ของมันเถอะ เพราะถ้านายชอบฉันจริงๆ เวลามันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของนายได้หรอก" เธออมยิ้มเล็กน้อยเป็นการส่งผ่านกำลังใจ เมื่อเห็นว่าคาเรนยังมองเธอด้วยแววตาสับสนจึงตั้งท่าจะเดินออกไปจากตรงนั้นอีกครั้ง ทว่าคำถามของเขากลับทำให้ร่างกายของเธอหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ

"แล้วเวลามันจะไม่เปลี่ยนแปลงความรู้สึกของเธอด้วยใช่ไหม"

"ไม่รู้สิ ให้ความรู้สึกกับเวลามันทำงานควบคู่กันไปเถอะ อย่าคาดหวังอะไรกับมันเลย เพราะนายอาจจะเจ็บ...เหมือนฉัน" เธอกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน ก่อนจะเดินห่างออกไปโดยไม่หันหน้ากลับมามองเขาอีก

"แล้วฉันต้องรออีกนานแค่ไหนวะทุกอย่างมันถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม" เวลามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นหรือแย่ลงกันแน่ คาเรนหลับตาลงช้าๆ เขาไม่อยากเห็นภาพที่เธอกำลังเดินห่างออกไป คล้ายว่าทุกอย่างมันกำลังเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง ในขณะที่เขาและเธอทำได้เพียงยอมรับผลของการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้

@หลายวันต่อมา

"อึก" สัมผัสแสบร้อนของแอลกอฮอล์ที่ไหลผ่านลงคออึกแล้วอึกเล่ามันไม่สามารถลบภาพของผู้หญิงคนหนึ่งออกจากสมองของเขาได้เลย ยิ่งดื่มมากเท่าไร ภาพของเธอคนนั้นก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่เหตุการณ์วันนั้นผ่านมาหลายวันแล้ว แต่เขาก็ยังไม่หยุดคิดถึงเธอ

มันเกิดคำถามขึ้นในสมองของเขาทุกครั้งที่ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้น คำถามที่ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไรกันแน่ หากเขาเคยสัมผัสกับความรักมาก่อนคงจะตอบคำถามของตัวเองได้ไม่ยาก แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายอย่างเขาไม่เคยรู้จักมัน

มาเฟียหนุ่มสะบัดหน้าไปมาสองสามครั้งเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง พร้อมกับกระแทกแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะเต็มแรง เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ชะมัด ความรู้สึกสับสนที่ไม่รู้จะไปทางไหนดี

"บังเอิญจังเลยนะคะที่เราได้เจอกันที่นี่ ทำไมจะมาดื่มไม่โทรหาแนนนี่ก่อนล่ะคะ" น้ำเสียงมีจริตของหญิงสาวคนหนึ่งดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในผับหรูใจกลางเมือง ก่อนที่หล่อนจะเดินนวยนาดเข้ามากอดรัดลำคอหนาจากทางด้านหลังอย่างถือวิสาสะ