มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 29

@วันต่อมา

"นี่ๆยัยอิง แกกับพี่แทนไทเนี่ยยังไงกันแน่ แอบชอบกันเหรอ คือแอบคบกันนานแล้ว? ร้ายนะยะหล่อน ถึงว่าไม่เห็นสนใจผู้ชายคนไหนเลย" อิงดาวปรายตามองทับทิมซึ่งเป็นเจ้าของคำถามอย่างเบื่อหน่าย การที่เธอไม่สนใจจะสานสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับผู้ชายนั่นหมายความว่าเธอต้องมีเจ้าของแล้วเท่านั้นเหรอ? หญิงสาวแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน นึกขำคำถามไร้สาระของเพื่อนสาว

"ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายเหมือนพวกแกนะ"

"ปากร้ายอะ พวกฉันไม่ได้บ้าผู้ชายนะ อย่างพวกฉันเนี่ยเขาเรียกว่าผู้ชำนาญการด้านการส่องผู้ชายต่างหาก" ทีน่ายืดอกตอบด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ โดยมีทับทิมและมัดหมี่พยักหน้าเออออไปกับคำพูดของเพื่อนสาว ทำเอาอิงดาวลอบถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยหน่าย

"ฉันก็เห็นพวกแกส่องผู้ชายมานานแล้วนะ แต่ไม่เห็นได้กินสักคนเลย"

"แรงอะ อย่างพวกฉันเนี่ยถ้าจะพลีกายให้ผู้ชายต้องมั่นใจว่าคนๆนั้นเป็นพ่อของลูกจริงๆย่ะ ถึงพวกฉันจะแรดแต่เลือกนะจ๊ะ" ทับทิมแย้ง

"เวลาเจอผู้ชายหล่อฉันก็เห็นพวกแกพร้อมพลีกายให้หมดแหละ แต่ก็ไม่เคยได้"

"นี่ยัยอิง เมื่อไหร่แกจะเลิกตอกย้ำพวกฉันสักทีฮะ! คุยกับแกเนี่ยปวดประสาทจริงๆเลย ไปช่วยพี่แทนไทสุดหล่อทำเก้าอี้ดีกว่า ชิส์!" ทีน่าสะบัดหน้าหนีอย่างกระเง้ากระงอด ก่อนจะเดินบิดสะโพกออกไปหาแทนไทที่กำลังนั่งทำเก้าอี้อยู่ไกลพอสมควร โดยมีมัดหมี่เดินตามหลังไปติดๆ

"ฉันก็เบื่อจะคุยกับคนปากร้ายอย่างแกแล้วเหมือนกัน เอาน้ำไปแจกพวกพี่ๆเขาดีกว่า" ทับทิมหยิบขวดน้ำใส่ตะกร้าจนเต็ม จากนั้นจึงเดินเลี่ยงออกไปอีกทางเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง ซึ่งอิงดาวก็ไม่ได้สนใจท่าทางกระฟัดกระเฟียดของสามเพื่อนสาวเท่าไร เธอดื่มน้ำพอประมาณเพื่อเพิ่มความสดใสให้ร่างกาย ก่อนจะเดินตรงไปยังจุดที่เพื่อนผู้ชายหลายคนกำลังช่วยเลื่อยไม้อย่างขะมักเขม้น

"ทุกคนครับ ฟังทางนี้หน่อยครับ" เสียงของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้น ทำให้เธอและทุกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเองหยุดชะงักไปตามๆกัน อิงดาวเช็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าลวกๆหลังจากนั่งเลื่อยไม้มาเกือบครึ่งชั่วโมง แล้วหมุนตัวกลับไปฟังประกาศจากรุ่นพี่

"เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีจะมีอาสาอีกกลุ่มหนึ่งขึ้นมาสมทบกับพวกเรานะครับ เพราะงั้นพี่ขอความร่วมมือจากน้องๆและเพื่อนๆทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิมนะครับ ไม่ทำตัวเป็นภาระพี่ๆอาสาที่กำลังจะขึ้นมาช่วยเรากันนะครับ"

"มีผู้ชายหล่อๆให้พวกหนูมองเป็นอาหารตาไหมคะพี่น้ำ!" ทับทิมตะโกนถาม

"เดี๋ยวพวกเขาก็ขึ้นมาแล้ว รอดูเองก็แล้วกัน เอ้าทุกคนทำงานต่อได้ครับ จบการประกาศแต่เพียงเท่านี้" รุ่นพี่คนเดิมพูดติดตลก ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง ทำให้ทุกคนเริ่มกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!" เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นจากทางด้านหลังในเวลาต่อมา ทำเอาอิงดาวที่กำลังนั่งเลื่อยไม้อยู่ที่เดิมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เสียงฮือฮาของกลุ่มเพื่อนสาวและสาวๆรุ่นพี่เรียกความสนใจจากเธอให้เอี้ยวหน้ากลับไปมองต้นเหตุของเสียงกรี๊ดกร๊าดเหล่านั้น

"..!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้า เมื่อเห็นผู้ชายหลายสิบคนเดินจับกลุ่มกันเข้ามา หากแต่สายตาของเธอกลับโฟกัสที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังจ้องมองมาที่เธอเหมือนกัน

"คะ..คาเรน" นี่เธอฝันไปหรือเขามาจริงๆกันแน่ แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าคนที่กำลังเดินเข้ามาคือคาเรนจริงๆ เธอมองเขาอยู่อย่างนั้นราวกับต้องมนต์สะกด ก่อนจะดึงสติกลับมารีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทว่าสายตาของเธอกลับปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาของแทนไทพอดี

สีหน้าของเขาเรียบเฉยแตกต่างจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง แทนไทกำลังจ้องมองเธอ ก่อนที่เขาจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่มันรู้สึกไม่ดีที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น เขาคงไม่ชอบใจนักที่เห็นคาเรนมาที่นี่